Ο φονιάς Άαρον Αλέξις και η μοναχική απειλή

Σε μια προσπάθεια να οδηγηθούν στα κίνητρα του Αααρόν Αλέξις, του φονιά που την προηγούμενη Δευτέρα  μπήκε σε αμερικανική βάση του πολεμικού ναυτικού και σκότωσε 12 άτομα, ο παγκοσμίως καταξιωμένος αμερικανός γιατρός και κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Γέιλ Νίκολας Χρηστάκης και η σύζυγός του Έρικα Χρηστάκης συνυπέγραψαν ένα άρθρο στην εφημερίδα Washington Post σχετικά με την μοναχική απειλή που αποτελούν άτομα σαν κι εκείνον.

Ο Χρηστάκης, ο οποίος έχει διαπρέψει στο παρελθόν με το βιβλίο του « Συνδεδεμένοι: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πώς αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας» τονίζει ότι για να βρεθούν τα πραγματικά αίτια της επίθεσης πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο της κοινωνικής απομόνωσης, καθώς «μπορεί να γίνει παγίδα που οδηγεί στη βία και να καμουφλάρει την ικανότητά μας ως κοινωνία να δούμε διακρίνουμε την επερχόμενη βία.»

Το ζεύγος των ερευνητών εξηγεί ότι σύμφωνα με μεγάλες πληθυσμιακές μελέτες που διενεργούν ετησίως,  «τα κοινωνικώς αποκλεισμένα άτομα  είναι λιγότερο πιθανό να δωρίσουν αίμα, χρήματα ή ρούχα, να υποστηρίξουν έναν πολιτικό υποψήφιο ή να δραστηριοποιηθούν εθελοντικά σε μια σημαντική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Με άλλα λόγια, τους λείπει η κοινωνικο-συναισθηματική συνδεσιμότητα που πολλοί Αμερικανοί θεωρούν δεδομένη. Τέτοια άτομα είναι πιο επιρρεπή στη βία.» και προσθέτει ότι όπως αποκαλύπτουν μελέτες «όταν οι άνθρωποι νιώθουν κοινωνικά απομονωμένοι αυξάνεται η  επαγρύπνησή τους για πιθανές απειλές και νιώθουν πιο ευάλωτοι. Μερικές φορές γίνονται ακόμη και παρανοϊκοί. Υπάρχουν στοιχεία από μια έκθεση του 2005 στη Βρετανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση, ότι η κοινωνική απομόνωση αποτελεί παράγοντα κινδύνου για ανάπτυξη σχιζοφρένειας. Δυστυχώς όπως δείχνει η περίπτωση του Αλέξις, η κοινωνική απομόνωση ενός ψυχικά ασθενούς καθιστά δύσκολη την αναγνώριση της πάθησής του, αλλά και της δράσης μπροστά στα σημάδια κινδύνου ενός επερχόμενου βίαιου περιστατικού.»

Φυσικά, όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι είχε στο μυαλό του ο Αλέξις, όμως «αξίζει τον κόπο να δώσουμε σημασία στην κοινωνική απομόνωση  καθώς δεν βλάπτει μόνο αυτούς που επηρεάζονται άμεσα. Έρευνες που έχουμε διεξάγει βρήκαν ότι το αίσθημα μοναξιάς ενός ατόμου  εξαρτάται από το πώς νιώθουν αυτοί που βρίσκονται στο κοινωνικό του δίκτυο.  Έχεις 52% περισσότερες πιθανότητες να νιώθεις μοναξιά αν νιώθει μοναξιά ένα άτομο με το οποίο συνδέεσαι στενά.  Υπάρχει όμως ένα ακόμη αξιοσημείωτο μοτίβο στα κοινωνικά δίκτυα. Στην περιφέρεια, οι άνθρωποι έχουν λιγότερους φίλους. Αυτό τους προκαλεί μοναξιά και παραδόξως  τους οδηγεί να κόψουν τους εναπομείναντες δεσμούς τους.  Πριν το κάνουν όμως, μπορεί να ‘μολύνουν’ τους φίλους τους με το ίδιο αίσθημα μοναξιάς, ξαναξεκινώντας τον κύκλο.  Αυτά τα φαινόμενα δείχνουν ότι ο κοινωνικός μας ιστός ξεφτίζει στις άκρες, εκεί όπου είναι πιο αδύναμος.»

Ο καθηγητής του Γέιλ προσπαθεί να εξετάσει το ρόλο της κοινωνικής απομόνωσης

Τι μπορεί όμως να γίνει; « Για να καταπολεμήσουμε την μοναξιά στην κοινωνία μας, θα πρέπει να στοχεύσουμε δυναμικά τους ανθρώπους στην περιφέρεια με παρεμβάσεις που θα επιδιορθώνουν τα κοινωνικά τους δίκτυα. Ακόμη καλύτερο θα ήταν να αποτρέπουμε μερικά από αυτά τα άτομα  από το να απομονωθούν κοινωνικά. Οι πολυάριθμες επιλογές  της κοινωνίας δεν συμπεριλαμβάνουν μόνο την στόχευση βετεράνων που πάσχουν από αγχώδεις διαταραχές, αλλά και ευρύτερων ομάδων, όπως νέοι που νοιώθουν αποξενωμένοι ή φοβισμένοι από νταήδες ή άνεργοι που νιώθουν ανεπιθύμητοι.  Προστατεύοντας εκείνους που κινδυνεύουν με κοινωνικό αποκλεισμό, προστατεύουμε τον κοινωνικό ιστό από τη διάλυση», αναφέρουν.

    Πηγή:  ΤΟ ΒΗΜΑ

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com