Τα δικά μου τριάντα

Πατημένα πια. Σπούδασα σε μια επαρχιακή πόλη με πολλές στερήσεις των γονιών και δικές μου. Δεν πήγα ούτε μια φορά εκδρομή στο κοντινό βουνό, δεν έφταναν τα λεφτά ή πάντα αγχωνόμουν τι θα γίνει εάν πάω εκδρομή και μετά εμφανιστεί λογαριασμός από το πουθενά και δεν έχω να πληρώσω.

Δεν ήθελα να ζητήσω δανεικά, το θεωρούσα ζήτημα αξιοπρέπειας. Δεν είχα σκεφτεί ότι άλλοι έπαιρναν και χάριζαν δάνεια στο άψε-σβήσε. Μετά έκανα μεταπτυχιακό σε μεγαλύτερη πόλη, μόνη μου, δουλεύοντας σε σχετικές και άσχετες δουλειές για να τα φέρω βόλτα. Μου πήρε χρόνια να τελειώσει το ρημαδομεταπτυχιακό. Μια χρονιά αναστολή γιατί δεν έβγαινε με τη δουλειά. Τελείωσα με άριστα και αυτό ήταν μια ικανοποίηση.

Μετά με απέλυσε ο εργοδότης γιατί προσέλαβε την ξαδέρφη της γυναίκας του στη θέση μου. 17 Αυγούστου. Είχα να πάω στη θάλασσα 3 χρόνια, ως ανασφάλιστη δεν έφταναν τα λεφτά για διακοπές. Εκείνο το καλοκαίρι με το προ-τελευταίο εικοσάευρο πήγα στη θάλασσα και μετά στο σωματείο, για να υπερασπιστώ τη χαμένη μου θέση εργασίας και κυρίως το δίκιο μου απέναντι στο θράσος του αφεντικού, που κοκορευόταν ότι «έτσι είναι οι επιχειρήσεις, απολύουν όταν γουστάρουν». Το βρήκα το δίκιο μου, μετά από αγώνα, ατελείωτο άγχος, συγκρούσεις και συκοφαντίες για το ήθος μου. Αυτά τη μέρα. Τα βράδια έβγαινα έξω σαν τρελή, σε οποιαδήποτε εκδήλωση υπήρχε στην πόλη, για να μην με πάρει από κάτω. Δυο βδομάδες μετά την απόλυση, διέρρηξαν το σπίτι μου, χωρίς να μου πάρουν τίποτα αξίας (ευτυχώς τους δελέασε το εικοσάευρο της συγκατοίκου στο τραπεζάκι του σαλονιού). Αλλά εκεί ήταν που είπα «τέρμα, στο εξής τα πράγματα θα πάνε καλύτερα». Ναι, όντως, λίγες μέρες αργότερα βρήκα δουλειά. Από τις 8 το πρωί ως τις 9 το βράδυ. Εκείνη ήταν τελικά μια καλή χρονιά από αυτήν την άποψη. Αυτά πριν την κρίση.

Μετά την κρίση. Δεν έπεσα από τα σύννεφα. Δεν μου έλειψαν τα ταξίδια στο εξωτερικό, τα ακριβά ρούχα, παπούτσια, η fancy διασκέδαση, δεν τα έκανα ποτέ, δεν τα γούσταρα άλλωστε ποτέ. Γι’ αυτό δεν με πτόησε η κρίση. Η ατμόσφαιρα γύρω μου με πτοούσε. Το περιρρέον κλίμα κατάθλιψης και αδράνειας που μας παρέσυρε όλους. Και μου φαίνεται ειρωνικό που ξαφνικά οι συνομήλικοί μου «πέφτουν από τα σύννεφα», δηλαδή απορώ μαζί τους…αλλά πρέπει τελικά να κυκλοφορούσε πολύ χρήμα που δεν πήρα ποτέ χαμπάρι. Έκανα το λάθος να στηρίζομαι στις δυνάμεις μου, όπως πολλοί ακόμα 30άρηδες που δεν συνειδητοποίησαν μέσα σε μια νύχτα ότι δεν μπορούν πια να πάνε κάθε μέρα για καφέ-ποτό-ψώνια-Λονδίνο-Άμστερνταμ και Βερολίνο, έχεις ξεχάσει που ακριβώς θέλεις να πας.

ΥΓ. Το κείμενο έχει συναισθηματισμό άκρατης φύσεως αλλά δεν θα το καλλωπίσω, ας ειπωθούν τα γεγονότα και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

~ razzrania

razzrania.wordpress.com

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές:

Our 30s

Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…

Ναι, θα έφευγα

…πόσο αποφασισμένοι είμαστε τελικά να φύγουμε;

Μείνε να το παλέψουμε

Το δίλημμα «μάχη ή φυγή»

Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…