Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με “ξένους” που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο.
Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα “μετα τη δουλεια”. Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο.
Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε. Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω.
Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.
______
Πηγή: lifo.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Oι 10 (και βάλε) νευρώσεις του τριανταπεντάρη
Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…
