Η γενιά μας. Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με “ξένους” που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο.
Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας. Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα “μετα τη δουλεια”. Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης. Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο.
Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι. Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε. Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω.
Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.
______
Πηγή: lifo.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Oι 10 (και βάλε) νευρώσεις του τριανταπεντάρη
Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Υπάρχουν και 30άρηδες που έμειναν και σπούδασαν εδώ, που πέρασαν και περνάνε άπειρα ξενύχτια μην τυχόν προκύψει έκτακτο έξοδο, που σκέφτονται ανώτερα μαθηματικά για να δουν πώς θα πληρώσουν νοίκι-ΔΕΗ-κοινόχρηστα-νερό-ίντερνετ-κινητό (πολυτέλειες, ε;;; Για να σας δω και σας..) και κάνουν εξάσκηση στο ζεν (με do-it-yourself μέθοδο, όχι personal trainer yogi) για να μην πάθουν κατάθλιψη και πώς να πληρώσουν τον ψυχολόγο, που δεν μπορούν να πάνε σε μια συναυλία των 10 ευρώ.
Οπότε, αγαπητοί 30αρηδες του εξωτερικού, ο νόστος σας κατανοητός και σεβαστός, αλλά αυτή τη στιγμή φαντάζει ειρωνικός μπροστά στις δυσκολίες των 30ρηδων στην πατρίδα.
Πολύ σωστά …
Δεν είχαν όλοι οι γονείς budget για να το ξετινάξουν οι κανακάρηδες τους
Αλλωστε τη σήμερον ημέρα δεν είναι τόσο δραματικό να βρίσκεσαι σε μια άλλη χώρα.
Μόλις πριν δύο δεκαετίες δεν υπήρχε ούτε facebook, ούτε skype, ούτε καν κινητά τηλέφωνα.
Κι όμως επιζήσαμε όσοι βρεθήκαμε για κάποια χρόνια στο εξωτερικό.
Καλά, αυτό να λέγεται. Είναι σίγουρο ότι ακόμα και η ρημαγμένη από πολέμους Αφρική δεν μπορεί να συγκριθεί σε πόνο με “τις δυσκολίες των 30ρηδων στην πατρίδα”. Όλοι οι άλλοι βγάλτε το σκασμό, γιατί κανένας δεν πόνεσε όσο πονάμε εμείς τώρα. Όλοι οι άλλοι δεν έχετε δικαίωμα να έχετε προβλήματα. Μόνο Εμείς.
@U2 Μα, ακριβώς αυτό είναι το νόημα!..Ξαφνικά με την κρίση ανακαλύψαμε ότι υπάρχουν προβλήματα, λες και πριν όλα λειτουργούσαν τέλεια για όλους.
θα ξανασυμφωνησω!
ακριβως… αυτο το μελοδραμα των wannabe γιαπιδων οι οποιοι χεζονται πανω τους στο φοβο οτι υπαρχει περιπτωση να χασουν το καταναλωτικο τους ονειρο ειναι το λιγοτερο προκλητικο….
οταν δε σκεφτομαι μια φιλη μου μεταναστρια απο την Ουκρανια και το τι εχει περασει αυτη, ως μεταναστρια στο ονειρο απλως για μια ζωη με αξιοπρεπεια (οχι με αυτοκινηταρες και τηλεορασαρες) τρελαινομαι στη σκεψη οτι υπαρχουν τετοια ξετσιπωτα ατομα που μυξοκλαιγονται
Πες τα και συ, Xanadu! Είμαστε πολλοί εκεί έξω! 😉
Και μετα γίναμε 40, και μετα 50. Η ουσία είναι να μη φύγει κανείς. Αλλα, απ´ την άλλη, χωρις “δόντι”, “μέσο”, “μπάρμπα στην Κορωνη”, το να φύγει κανείς είναι (και ηταν, απ´ τα 80s) συχνά η μόνη λύση.
Η Ελλάδα πάντα έδιωχνε τα παιδια της. Και μεις, σαν τους ναρκομανεις σε φάση απεξάρτησης, ξαναγυρίζουμε για τη μεθαδωνη μας, και περιμένουμε το επόμενο ταξίδι.