Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.
Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.
Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.
Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.
Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».
Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.
Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά.
____
Η Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)
Πηγή: tanea.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Μήπως τελικά κάνουμε κάτι λάθος;
Στέλιος Ράμφος: «Μας νοιάζει το πρώτο βήμα αδιαφορούμε για το δεύτερο»
Η αγένεια εφόσον ορίζεται ως απρόκλητα ανάρμοστη συμπεριφορά ή επίδειξη επιθετικότητας είναι, ως κουλτούρα, καθαυτή κακή.
σωστα
Πολύ όμορφο άρθρο, συμφωνώ 101%…
Αγαπητέ Κων/νε, πιστευω πως ο αρθρογράφος δεν αναφερόταν σε απρόκλητες συμπεριφορές ή επιθετικές, που ειναι προφανές οτι ειναι κακες, αλλα στις πιο “μικρες” και φαινομενικά “αθώες” αγένειες, οπου η καθ’αυτή πράξη δεν ειναι τόσο “κακη”, αλλά τα μεσοπρόθεσμα και κακροπρόθεσμα αποτελέσματά της είναι τελικά αρνητικά.
Πολύ πιθανό. Πάντως, πραγματικά, είναι σοβαρή παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας.
..καταραμένο Εγω!
στην Ελλάδα το ‘εκτρέφουμε’ ασύδοτα. η ελευθεριότητα και η έλλειψη κοινωνικής (ή ποινικής ίσως) τιμωρίας ως παράδειγμα, αφήνει ξεχαρβάλωτες συμπεριφορές που σήμερα κανουνε μια μικρή ανταλλαγή στο δρομο πιθανή αφορμή για βρισίδι.
οι ‘ευγενικοί ‘ τι να κάνουν άραγε σε αυτή την κατάσταση?
…χμ, …εξασκούν το χιούμορ τους ;….
+1
Η αγράμματη μάνα μου με έμαθε από μικρο παιδί να λέω ευχαριστώ συγνώμη και παρακαλώ έτσι με μεγάλωσε με αυτές της αρχές και την ευχαριστώ γιαυτό ! ! ! στην συνεχεία αυτό έκανα και εγώ στα παιδιά μου και είμαι πολύ περήφανος γι αυτά …Αυτοί όλοι με τα μάστερ τα πτυχία και χρόνια πολλά στα θρανία της έμαθαν στα παιδιά τους ?
Υ.Γ
Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία…….
Φυσικά και εμαθα την γλωσσα του Βαρδάρη καλά και την κάνω μόστρα σε κάθε αγενή ..
Πάντως “αυτοί με τα μάστερ” συνήθως έχουνε σπουδάσει στο εξωτερικό, για παράδειγμα στην Αγγλία, όπου και να πέσει ο άλλος πάνω σου κατά λάθος στον δρόμο του ζητάς εσύ συγγνώμη.. Και είναι αστείο το πώς όταν γυρνάμε εδώ κάνουμε το ίδιο και μας κοιτάνε σαν εξωγήινους, μέχρι που μετά από λίγο καιρό επανερχόμαστε όλοι στις γνωστές συμπεριφορές που αναφέρεται το άρθρο με σκοπό να μην παρεκλίνουμε από τον κοινό κοινωνικό κώδικα.
Καλημέρα!
Αυτό το κείμενο συμπληρώνει νομίζω το ενδιαφέρον άρθρο σας.
http://peopleandideas.gr/2012/11/15/politeness/
Υπαρχει μεγαλη διαφορα αναμεσα στο “συγνωμη” και στο “sorry” που κατα κορον ακουγεται στο εξωτερικο αναμεσα σε αγνωστους – αλλα ουδεμια σχεση εχει με την βαθυτερη εννοια της “συγνωμης”! Εκτος απο κοινωνιολογικα καλα θα ηταν να δειτε το θεμα και πολιτισμικα!
Για αυτή την “διαφορά” μιλάει το άρθρο, Ελένη. Το “sorry” είναι και “βαθύ” και όχι, ανάλογα, όπως θα έπρεπε να είναι και το “συγνώμη”. …Και στο τέλος τι εννοείς, οτι είμαστε αγενής πολιτισμός;
Συμφωνώ απολύτως!
KATAΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!
Α Ξ Ε Σ Τ Ι ‘Α σε ολους μας τους τροπους….
Enas apo tous logous pou hmoun dystyxismenh sthn Ellada, htan aytos. Niotheis ashmantos, Prepei na paleyteis gia ta aytonohta dikaiomata sou, kai niotheis oti zeis stin zonh tou lykofwtos opou o kalos einai xazos, o kakos magkas, kai oi ennoies sevasmos kai eygeneia, exoun anaplhrothei me oikeiothta kai “apopsh”. Pragmatika, poly kalo arthro.
Το κείμενο μιλάει για αστικές αντιλήψεις Δυτικού τύπου. Οταν καταλάβετε πως ζειτε σε ανατολίτικη χωρα, θα καταλάβετε γιατι τα μπουρζουαδικα δεν περνάνε εύκολα και γιατι δεν μπορουμε να είμαστε Ευρωπαικη χώρα.
Ακριβώς. Όσο παράταιρος είναι ο μέσος έλληνας τουρίστας που φωνάζει και σπρώχνει πχ στην Στοκχόλμη, 10 φορές πιο παράταιρος (και εκτός πραγματικότητας) είναι ο έλληνας που απαιτεί από τους συμπολίτες του να συμπεριφέρονται σαν κάτοικοι στοκχόλμης. Αυτό που επείγει είναι όχι να επιβληθούν δυτικές νόρμες στο πόπολο (δεν είναι τυχαίο το ότι η προσπάθεια πολιτισμικής ενσωμάτωσης στη δυτική ευρώπη δεν έχει ολοκληρωθεί εδώ και 200 χρόνια), αλλά η αποκρυστάλλωση του ποιοι είμαστε, ποιους από τους κανόνες δημόσιας συμπεριφοράς που έχουμε ως τώρα αναπτύξει θέλουμε και ποιους μεταλλάσσουμε. Κι αυτό παίρνει χρόνο.
Απίθανο άρθρο! ¨Αλληθινότατο¨ και ¨πραγματικότατο¨
Η αγένεια στην Ελλάδα είναι σήμα κατατεθέν
Από το δημοτικό ακόμη να δείτε τι γίνεται …
Εκεί τα παιδιά φέρονται ακόμη πιο αβίαστα και απροκάλυπτα !
Και δεν βλέπω να μπαίνει ποτέ μα ποτέ ένα μάθημα χρήσιμο όπως οι τρόποι ευγένειας ΣΕΒΑΣΜΟΥ και καλής συμπεριφοράς.
Πώς τα παιδιά θα γίνουν αργότερα ευγενικοί ενήλικες όταν από μικρά δεν διδάσκονται το σωστό?
Και μην περιμένουμε από τους γονείς να το διδάξουν μόνο γιατί κι εκείνοι πιθανόν να μην ξέρουν τον τρόπο
Άλλωστε τα παιδιά πιο συχνά σέβονται ή έστω φοβούνται με σεβασμό τους δασκάλους παρά τους γονείς.
Όλα είναι θέμα παιδείας , οικογενειακής και σχολικής
Δυστυχώς το μάθημα καλής συμπεριφοράς , τρόπων , κτλ έπρεπε να είναι βασικό σε όλα τα σχολεία του κόσμου
Από το σεβασμό προς τον συνάνθρωπο ξεκινάνε πολλά καλά ,αλλά από την έλλειψη σεβασμού ξεκινούν μύρια κακά…
Θεωρώ οτι το κακό ξεκινάει από το σπίτι και το σχολικό περιβάλλον έρχεται συμπληρωματικά να βάλει το χεράκι του. Στο δημοτικό που πήγαινα εγώ θυμάμαι πολύ καλά τις δασκάλες μου να μας μιλούνε για καλούς τρόπους, σεβασμό προς το περιβάλλον και άλλα πολλά. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των παιδιών και δυστυχώς κυρίως των αγοριών ήταν ανάγωγοι και επιθετικοί και με μηδέν παιδεία σε ζητήματα σεβασμού του συνανθρώπου της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος. Αν δεν σταματήσει η ελληνική οικογένεια να θεωρεί τα βλαστάρια της βασιλιάδες και πριγκίπισες δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα. Απλά μεγαλώνοντας θα έχουν όλοι την απαίτηση να τους σέβεται η κοινωνία πράγμα το οποίο φυσικά δεν μπορεί να γίνει. Αυτό κι αν είναι χαστούκι μετά για τον απόγονο του Αριστοτέλη και του Σωκράτη.
[…] ΠΗΓΗ: antikleidi.com […]
[…] ΠΗΓΗ: antikleidi.com […]
Εξαιρετικό άρθρο! Δεν πίστευα ότι ένα τέτοιο θέμα θα απασχολούσε κάποιον ή κάποια. Η μεγάλη στρέβλωση στον καθημερινό μας λόγο είναι η δήθεν ειλικρίνεια και δήθεν αμεσότητα της αγένειας και η δήθεν έλλειψη αμεσότητας της ευγένειας. Μας ενοχλεί η μεγάλη αγένεια της Χρυσής Αυγής που περιφρονεί τον Άλλον, όμως πόση αγένεια καλλιεργήσαμε εμείς που υποτίθεται ότι σεβόμαστε τον ‘Αλλον;
ΚΒ
Αγαπητέ μου, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής (ντροπή για την έννοια) δεν είναι τίποτα παρα πάνω από ένα φαινόμενο που μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε περιοχές και από άτομα με μηδενική κουλτούρα. Δεν πιστεύω ότι οι Έλληνες έγιναν ξαφνικά ναζιστές. Απλά έχουμε να κάνουμε με τον ρεβανσισμό ανθρώπων οι οποίοι ουδέποτε είχαν και ουδέποτε προσπάθησαν να αποκτήσουν κάποιο πνευματικό επίπεδο. Όντας όλοι αυτοί παραγκωνισμένοι τόσα χρόνια,σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο , από ανθρώπους που είχαν κουλτούρα, βρήκαν την στιγμή να βγάλουν στην επιφάνεια τα κόμπλεξ που κουβαλούσαν πάντα. Παρατηρείστε πως καταφέρονται ενάντια σ αυτούς που έχουν σπουδές, πτυχία κλπ κατηγορώντας τους συλλήβδην για την συμερινή κατάσταση. Έχουν ανάγει την αμορφωσιά σε αθωότητα και την κάνουν σημαία Ταυτόχρονα τα αθωωτικά κυρήγματα της ΧΑ (κάποιοι-άλλοι- συνωμότες φταίνε-ποτέ εμείς) σε συνδιασμό με το ιδεολόγημα ότι δεν χρειάζετε να κάνουμε τίποτα εμείς, αρκεί που είμαστε Απόγονοι Μεγάλων Προγόνων, έκαναν ανθρώπους που ουδέποτε προσπάθησαν για κάτι καλύτερο, να την λατρέψουν. Βλέποντας δε, ότι ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες, δεν μπορούν να επιβιώσουν, ενστερνίζονται ένα δικό τους είδος φιλοσοφίας και ιστορίας που προσπαθεί να βγάλει αχρηστες τις γνώσεις των υπολοίπων Δυστυχώς οι άνθρωποι που την ακολουθούν χρειάζονται σοβαρή ψυχοθεραπεία και νέο ξεκίνημα, από το μηδέν. Πράγμα πρακτικώς αδύνατο, σε μια χώρα που το κατεστημένο στηρίχτηκε στην δημιουργία αυτής ακριβώς της μερίδας ανθρώπων. Σε μια χώρα που η λέξη κουλτούρα λοιδωρήθηκε όσο καμμία άλλη, που τα επιτεύγματα έπρεπε να είναι υλικά (αλλιώς δεν ήταν επιτεύματα),που ο τσαμπουκάς ήταν “μαγκιά”, που το δέος προς τους έχοντες χρήμα, εξουσία ή και τα δύο, ήταν αξίωμα που δεν χωρούσε κριτική. Δημιουργημένο είδος είναι σε συνθήκες εφιαλτικού εργαστηρίου και τώρα που οι Φρανκενστάιν βγήκαν στον δρόμο είναι πλέον δύσκολο, να μαζευτούν. Δυστυχώς, για τους συμμετέχοντες σε αυτό το freak show, δεν μπορούμε να έχουμε καμμιά ελπίδα. Δεν μπορούμε να βγάλουμε τον καλό τους εαυτό, γιατί πολύ απλά ουδέποτε είχαν τίποτα παραπάνω από μια καταπιεσμένη λύσσα γι αυτούς που θεωρούσαν καλύτερους. Την νέα γενιά πρέπει να κοιτάξουμε, πριν γαλουχηθούν από τα ορκ, γιατί το τελικό αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο και από αυτό της ναζιστικής Γερμανίας. Η πραγματική ιδεολογία της ΧΑ αντιμετωπίζεται. Το μισάνθρωπο, αμόρφωτο και χαοτικό συνοθύλευμα των οπαδών είναι το πρόβλημα. Κι από ένα σημείο και πέρα δεν θα έχει καμιά σημασία το αν θα έχουν πολιτική στέγη.Γιατί θα είναι απλά παντού
Simfono kai ep afxano. Freak show is right.
Pio agenes lao edo stin ellada den exo sinantisi. Ezisa ameriki kai kypro
Episis ola edo ine apla xima sto kima. Afto arxizi apo to spiti. Den iparxi arketi pedia. Vlepo akomi I plistes gynekes na fevgoun apo kines toualettes xoris na plenoun ta xeria tous to 2014. Apo edo na katalavis pedia 0.
Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες φυσικα.
Θα συμπληρωσω όμως σχετικά με το αστικό κέντρο που ονομάζεται Αθήνα (φαντάζομαι οτι μέσες ακρες θα ισχύει και για άλλα επίσης μεγάλα),το μεγάλο πρόβλημά της σε όλα τα επιπεδα,είναι οι κάτοικοί της.Δυστυχώς με αυτη την εσωτερική μεταναστευση(δεν μιλάω για τωρα φυσικα,ειναι παλιές οι ρίζες του κακού),βλέποντας την σαν “γη της επαγγελίας” οικονομικά κυρίως,αλλα και κοινωνικά για τον τόπο προέλευσης,κανείς πραγματικά δεν την αγάπησε.Ηταν πάντα ενας τοπος,που τραβουσε για την αποκατασταση,χωρις αυτο να σημαινει οτι την αποδεχονταν.Πόσοι και πόσοι δεν ονειρευονταν να επιστρεψουν ως συνταξιουχοι στα χωριά τους; (και ο πατερας μου επίσης).Πόσοι και πόσοι δεν κουβαλησαν μαζι τους την κουτοπονηριά,τον κομπλεξισμο της επαρχίας,την παρατυπία προς συμφέρον;Πως να προκοψει αυτη η πόλη που κανεις δεν σκεφτηκε οτι θα ειναι το σπιτι του για πάντα;Πόσοι και πόσοι,δεν νοικιάσανε τα σπιτια τους στο κέντρο στους αλλοδαπούς για να πάνε “στας βορείας προαστείας” να το πούν στην κουμπαροξαδέρφη να σκάσει;Ποιός αγάπησε αυτη την πόλη;;;;ποιός;;;;;…κανείς,μα κανείς!
Κατα συνέπεια -συμπαθάτε με- η επίδειξη των κακών τρόπων είναι θέμα αγωγής φυσικα,αλλα προέρχεται και απο κατάλοιπα κομπλεξισμου και αίσθημα κατωτερότητας.Όταν δεν έπαιρνε τα γράμματα,αλλα τον “βολέψανε” σε μιά εφορία π.χ. “γιατι,τι θα απογίνει,”,και ερχεται η ωρα να εξυπηρετησει ανθρωπο.Και ρωταει πολίτης αν μπορεί να κανει μια ερώτηση και εισπρατει απάντηση “οχι ανθρωπέ μου,δεν μπορείς,πρεπει να πάμε και για κατουρημα καποια στιγμη εδω μέσα!!!!”,άντε μετα να κοπούν όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας….
[…] Η κουλτούρα της αγένειας […]
[…] Η κουλτούρα της αγένειας […]
Μάλλον αν διαβάσει συνολικά κάποιος τα αρθρα σας θα καταλάβει πώς έχετε ένα θέμα με την Ελλάδα. Γιατί δεν πάτε να ζήσετε κάπου που να σας μιλούν με το σεις και με το σας;; Δεν γνωρίζω με ποιους συναναστρέφεστε αλλά οφείλετε να αναγνωρίσετε και να αναφέρετε τα θετικά και να μην προβάλλετε επιδεικτικά μόνο τα αρνητικά.
Αγαπητέ ή αγαπητή, τα θετικά είναι για τα κείμενα που γράφονται για να εξυμνήσουμε τα θετικά. Όταν θέλουμε να διορθώσουμε τα αρνητικά, οφείλουμε να μιλήσουμε για αυτά χωρίς πολλά γλυκόλογα.
Εγώ συγνώμη ευχαριστώ και πληθυντικό ακούω πάντως στην Αθήνα απο Έλληνες έστω , βλέπω χαμόγελα στις περισσότερες κουβέντες που υπάρχει οπτική επαφή. και ακούω καλημέρα απο οποιονδήποτε γνωστό, δεν ξέρω που ζείτε . Μήπως είστε δημόσιος υπάλληλος, αυτοι όντως έχουνε πολλές φορές άσκημη αντιμετώπιση , ως εκπρπόσωποι της εκάστοτε υπηρεσίας που μας ταλαιπωρεί
η πιθανώς να μπλέκετε σε καυγάδες
Καλησπέρα! Συγγνώμη σε άλλη χώρα ζω; σε άλλη πόλη; Διότι εγώ και ΚΑΛΗΜΕΡΑ ακούω και ΣΥΓΓΝΩΜΗ και ΠΑΡΑΚΑΛΩ και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!! και παρά όλα τα δεινά που έχουν υποστεί οι συνάνθρωποί μας καταφέρνουν και διατηρούν το χαμόγελό τους, την ευγένειά τους και τη καλή τους διάθεση!!! Πού ζω; Αλλού; Εδώ ζω στην Αθήνα με τους υπέροχους ανθρώπους της!!! Μήπως είστε εσείς λίγο περίεργοι; μήπως εσείς δεν χαμογελάτε και δεν λέτε ΚΑΛΗΜΕΡΑ , ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΣΥΓΓΝΩΜΗ; Σκεφτείτε το λίγο σας παρακαλώ μήπως τελικά ό,τι κατηγορείτε αντιπροσωπεύει εσάς και μόνο εσάς; Σας ευχαριστώ!
KALA AYTO KATALABES ESY?
deksia einai?
Ένα σχόλιο καταδικάζει συλλήβδην την ευγένεια του εξωτερικού ως κίβδηλη ενώ άλλες, άκρως πατερναλιστικές απαντήσεις μιλάνε για “μπουρζουάδικα” και “το πόπολο”. Κάποιο σχολιαστές χρησιμοποιούν τα ακαλαίσθητα και ενοχλητικά Greeklish, ενώ σαφέστατα θα μπορούσαν να γράψουν στα ελληνικά. Μια κυρία, πάλι σε θαυμάσια Greeklish, αφού συμφωνεί με κάποιον – κατά τ’ άλλα σοφό – προλαλήσαντα σχετικά με το σύγχρονο freak show της κουλτούρας μας, εξαντλεί την πολιτισμική της ακεραιότητα στο σχόλιο περί γυναικών που δεν πλένουν τα χέρια τους αφού χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα. Η παράσταση ολοκληρώνεται με το θεϊκό και αμίμητο “deksia einai?”… Είναι ανέκδοτο να μιλάμε για ευγένεια, όταν τα προβλήματά μας φαίνεται πως ξεκινούν από την καθαρή ανοησία και αφέλεια και περνώντας μέσα από την αλαζονεία, καταλήγουν στην ανεξέλεγκτη γραφικότητα (και ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες λογικές και ηθικές φωνές να κρατούν ισορροπία)..
Κατά τη γνώμη μου όλη αυτή η λατρεία της “ευγένειας”-δηλαδή, όπως τίθεται στο άρθρο, της ανταλλαγής κλισέ τυπικών εκφράσεων έτσι;- στις καθημερινές συναναστροφές είναι πέρα από φετιχιστική, και εκτός τόπου και χρόνου στην περίοδο στην οποία ζούμε.
1) Η σημερινή κοινωνία έχει γαλουχηθεί με τις “αξίες” του άκρατου ανταγωνισμού. Κάπως αφοριστικά, ο μόνος τρόπος με τον οποίο έμαθαν οι άνθρωποι να συσχετίζονται, είναι να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με άλλους με μέτρο το “έχειν” του καθενός, το “φαίνεσθαι” που περνάει μέσα από το “έχειν”, και της αξίας που πιάνει καθενός το τομάρι στην αγορά, η οποία τους βάζει να ανταγωνίζονται για μια “επαυξημένη επιβίωση”. Κάθε απόθεμα κοινωνικής ενσυναίσθησης έχει εξαντληθεί. Η φιλία προϋποθέτει συνεργασία και συλλογικότητα και όχι ανταγωνισμό και ατομισμό. Αυτές οι βαθιές κοινωνικές πρακτικές, δεν μπορούν να εξαγοραστούν με μερικές επικοινωνιακές εκφράσεις.
2) Η κουλτούρα της “θετικής ενέργειας” του χαμόγελου της κρεστ κλπ που είναι σε μεγάλο βαθμό αμερικάνικη επινόηση (το λέω για να φέρετε στο νου σας την ακραία μορφή που αυτό παίρνει προς όφελος της χειραγώγησης). Είναι το αποκορύφωμα της καπιταλιστικής ιδεολογίας που βάζει κορδελίτσες και στρασάκια στον οδοστρωτήρα της ανθρώπινης κοινωνίας που αποτελεί η βάση του συστήματος.
3) Αυτοί οι τρόποι επικοινωνίας δεν είναι παρά μια επιφανειακή μάσκα, η οποία συχνά κάνει κακό παρά καλό (υψώνει ένα τείχος μεταξύ του “εσωτερικού” του ανθρώπου και του “εξωτερικού” του περιβάλλοντος). Πέρα από αυτό οι μάσκες πέφτουν σε περίοδο γενικευμένης κοινωνικής κρίσης. Χάνουν το νόημά τους. Η κοινωνικές και ψυχολογικές αντιφάσεις της σημερινής κοινωνίας (ότι έχει απομείνει δηλαδή) είναι αδύνατο να συγκρατηθούν από το φράγμα ενός τυπικού “καλημέρα σας”. Η “μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας” το μόνο που προσπαθεί να κάνει, είναι να εξουδετερώσει τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις. Ίσως πρέπει πλέον να σκεφτούμε ότι οι τελευταίες είναι κάτι το οποίο πρέπει να διαχεριστούμε και να λύσουμε με άλλο τρόπο. Ίσως η κριτική στάση είναι κάτι τέτοιο. Η κριτική στάση όμως επιβάλλει και την άρνηση. Μια διάφωνη νότα στη ρηχή συμφωνία της χαράς.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι πρέπει να δώσουμε χώρο και προσοχή σε αυτές τις διάφωνες νότες και να δούμε κριτικά υπό το πρίσμα τους τις άλλες που λειτουργούν “συμφωνικά”.
DYSTYXWS AYTA EINAI KAI TA DIKA MOU PISTEYW DHLADH H POLH EYGENEIA DEN AFHNEI XWRO STHN EILIKRINEIA ………?????????h
[…] Η κουλτούρα της αγένειας […]