Άρθρο αναγνώστριας του blog
Με λένε Μαίρη, είμαι 40 χρονών και δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπώ τον ήλιο και τους ανθρώπους της. Αγαπώ την Ελλάδα που έζησα στα νεανικά μου χρόνια, την γιαγιά που στις Κυκλάδες με φιλοξένησε σπίτι της για να μην κοιμηθώ στην παραλία επειδή δεν είχε παντού “rooms to let”, τον παππού στην Κρήτη που μου έκανε το τραπέζι σπίτι του επειδή οικειοθελώς βοήθησα να μαζέψει από την συκιά του τα ψηλά σύκα, και την θεία στον Έβρο που με τρατάρισε γλυκό του κουταλιού και καφέ επειδή θαύμασα την τριανταφυλλιά στον κήπο της και πιάσαμε κουβέντα.
Αυτή την Ελλάδα, την έζησα, την γνώρισα, την περπάτησα και την θέλω πίσω.
Το βιοτικό μου επίπεδο έχει πέσει εδώ και 4 χρόνια και συνεχίζει να πέφτει με δραματικούς ρυθμούς. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή η Φράου Μέρκελ είναι «κακιά» και επιβουλεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν το πίστεψα ποτέ και δεν το πιστεύω και τώρα. Το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή οι πολιτικοί των τελευταίων 30+ χρόνων (ναι, δυστυχώς από τότε που γεννήθηκα) είναι κλέφτες.
Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι κλέφτες. Και συνεχίζουν να είναι κλέφτες.
Και οι σημερινοί είναι οι χειρότεροι όλων, όχι γιατί συνεχίζουν και κλέβουν τα χρήματά μας, αλλά γιατί κλέβουν την ψυχή μας. Την ελληνική ψυχή, την στερεύουν, την στραγγίζουν, με το μαρτύριο της σταγόνας, εδώ και 4 χρόνια.
Είναι και ανίκανοι. Αποδεδειγμένα πια. Ανίκανοι. Μόνο να κλέβουν είναι ικανοί. Αυτοί και οι γύρω τους. Δεν θέλω να μιλήσω με νούμερα, αλλά νούμερα είναι. Ξεκίνησαν έναν «ιερό πόλεμο» εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, πόσους μέτρησαν αλήθεια τελικά… 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για την κατάντια. Ποτέ δεν είπαν ότι για την κατάντια μας, φταίνε οι 300 δημόσιοι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων.
Πόσες φορές έκλαψε η ψυχή μου, όταν έβλεπα τις εικόνες του πλήθους πάνω στα κάγκελα που έστησαν για να προστατεύσουν τους 300. Αυτούς τους 300 που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να φέρουν πίσω ότι έκλεψαν και να μην ξανα-ματα-εμφανιστούν ποτέ και πουθενά δημόσια.
Είμαι 40 χρονών, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα, αυτή την πατρίδα που έρχονται στιγμές που δεν με χωρά, αλλά δεν θέλω να την παρατήσω, κ να την αφήσω να φύγω, έρμαιο στα χέρια τους. Υπηρετώ την μαμά πατρίδα από τα 18 μου, επειδή ήθελα από μικρή να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα, επειδή πίστευα σε ιδανικά που δεν κυκλοφορούν και δεν διαφημίζονται. Που δεν είναι «της μοδός».
Το να φεύγεις, είναι πάντα το εύκολο.
Το να μένεις και να παλεύεις, είναι πάντα το δύσκολο.
Εμείς, εδώ, που μένουμε, πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση, και να ξεκινήσει ο καθένας από το σπίτι του και την γειτονιά του…
Το να φύγεις είναι το εύκολο…
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Η νέα ζωή των μεταναστών στην Αυστραλία
Το ρεκόρ της ανεργίας και η μετανάστευση
«Η ροδιά μου, η μετανάστευση και μια αυτοκτονία»
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
ετσι….με καλυψες ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!
Για όλα φταίνε οι άλλοι, και οι κακοί πολιτικοί …
Αλήθεια ποιος τους εξέλεξε; Δεν είναι μέρος της κοινωνίας μας;
Τουλάχιστον στο τέλος υπάρχει αναφορά στην ατομική ευθύνη:
“Εμείς, εδώ, που μένουμε, πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση, και να ξεκινήσει ο καθένας από το σπίτι του και την γειτονιά του…”
Μακάρι να μην μείνει ευχή.
Αμφιβάλω αν οι περισσότεροι θέλουν πραγματικά ν’ αλλάξει η κατάσταση.
Νομίζουν ότι με ένα μαγικό ραβδί θα επιστρέψουμε στα παλιά μεγαλεία, και δυσκολεύονται ν’ αποδεχτουν ότι τα δανεικά τελείωσαν.
Δυστυχώς σιγοντάρουν και κάποιες ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις.
Η ισοπέδωση των πάντων είναι η χειρότερη μορφή αδικίας.
Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε να παράγουμε ανταγωνιστικά προϊόντα και υπηρεσίες.
Όσα κλάματα και αν χείσουμε κανείς δεν θα μας λυπηθεί αν εμείς δεν παρουμε την τυχη του μέλλοντος.
Η κυρία υπηρετεί την πατρίδα. Δηλαδή είναι δημόσια υπάλληλος. Καταλάβατε τώρα; Οι 1.5 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα – που μέχρι τώρα πλήρωναν τους υπεράριθμους αργόμισθους του δημοσίου – εκείνοι φυσικά έχουν διαφορετική άποψη. Όχι, δεν τα βάζω όλα στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν και δημόσιοι υπάλληλοι που δουλεύουν με φιλότιμο και συνείδηση. Και είναι η μειοψηφία.
το να φευγεις δεν ειναι εύκολο, αν ήταν τόσο εύκολο θα το είχα ήδη τολμήσει…
Αλήθεια; Το να φύγεις είναι ‘πάντα’ το εύκολο; Μην είστε τόσο απόλυτη. Κατά τα λοιπά, έχετε δίκιο σε πολλά σημεία. Αλλά αυτοί που φύγαμε δεν τα βρήκαμε όλα εύκολα. Και αυτά που αφήσαμε πίσω μας (και κυρίως αυτοί που αφήσαμε πίσω μας) είναι στην καρδιά μας κάθε μέρα.
Και ούτε πρέπει να φύγουμε.
Δείτε και αυτό εδώ. http://www.pentapostagma.gr/2012/11/blog-post_3490.html
Πιστεύω ότι το να μείνεις είναι εξίσου δύσκολο με το να φύγεις. Πολλές φορές είσαι στην ίδια σου την χώρα κι αισθάνεσαι μετανάστης – οι άνθρωποι, τα κτήρια, η αναισθησία σε ξενίζουν. Τίποτε δεν φαίνεται πια γνώριμο. Το να πάρεις το δρόμο για μιαν άλλη χώρα δεν είναι τότε τόσο εξωπραγματικό όσο κάποτε φανταζόσουν – ούτως ή άλλως, η εικόνα της Πατρίδας στην οποία μεγάλωσες θα είναι πάντα μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου, αλλά καθόλου δεν ομοιάζει με την εικόνα της Ελλάδος του σήμερα..
Το πόσο εύκολο είναι να φύγεις το ξέρουμε καλύτερα όσοι φύγαμε και αφήσαμε τα όνειρα μας στην Ελλάδα. Βέβαια άμα παίρναμε μέρος στις δοσοληψίες, μίζες και διοριζόμασταν σε κάποια θέση με βαρύγδουπο τίτλο και παχυλό μισθό. Τι χαζοί που είμαστε τελικά! Θα είχαμε εφάπαξ, καμιά 10αριά επιδόματα μαϊμού και πάει λέγοντας.
Δεν θέλουν να φύγουμε αλλά να κάτσουμε να πληρώνουμε φόρους για να συντηρείτε ο ανόσιος όχλος του δημοσίου, καταλάβατε;
Το ΔΝΤ μόνο μπορούσε να εξασφαλίσει δάνεια για να συντηρηθούν οι κομματικές στρατιές των αργόσχολων και αντιπαραγωγικών. Αύξησαν κατακόρυφα την φορολογία, ξεζούμισαν τον ιδιωτικό τομέα από το ρευστό μόνο και μόνο για να πληρώνουν τις δόσεις και τους μισθούς του Δημοσίου!
Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα πληρώσουν οι 300 που εκλέξατε και σας διόριζαν με ρουσφέτι μαζί με τα κομματόσκυλα τους!
Αν ψάξουμε τους δικηγόρους, φαρμακοποιούς, ταξιτζήδες, εφοριακούς, υπάλληλους ΙΚΑ και και και…. θα βρούμε λεφτά να ξεπληρώνουμε.
Ζαφείρης
[…] Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο… […]
[…] Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο… […]
[…] Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο… […]