«Ακούς ένα τραγούδι του Χατζιδάκι· τελειώνει και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Γιατί ξεπλένει από μέσα μας κάθε ευτέλεια, ανελευθερία και λαϊκισμό, δικό μας ή των άλλων, αδιάφορο. Υπάρχει κάτι σαν κορυφαία πράξη αντίστασής μέσα σ’ αυτά τα αγαπημένα κομμάτια. Σαν γλυκό φως στο σκοτάδι, που μας κάνει πιο ταπεινούς, δηλαδή πιο ικανούς για την αμοιβαία, επιτέλους, συγχώρεση.
Έζησε και εργάστηκε σκληρά, με συνείδηση καταγωγής, ελεύθερο φρόνιμα, γενναιοδωρία και αυστηρότητα αληθινού μάγκα κι ανατολίτη. Έτσι και μόνον έτσι κατέκτησε κάποτε την οικουμένη και εξασφάλισε τη θέση του στην Ευρώπη, με χαρακτηριστική άνεση, σαν παιδί. Σαν Έλληνας. Μου λείπει φριχτά μέσα στη κρίση. Έχω βέβαια τις ηχογραφήσεις του αλλά, τόσα χρόνια συνεχώς, δε μου αρκεί πια μόνον να τις ακούω, θέλω να τα πω κι εγώ αυτά τα τραγούδια, ιδίως τώρα κι ας μη διαθέτω την φωνή που θα προτιμούσε ο Μάνος». – Διονύσης Σαββόπουλος
Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα ‘θελε να ζει
γιατί τ’ όνειρο είναι μια στιγμή
κι όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ’ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε
μαζί μ’ εμάς και τα όνειρά μας
μαζί μ’ εμάς και τα παιδιά μας
Γι’ αυτό ένα πάρτι σ’ αυτό το δρόμο
είναι κάτι πιο λυπητερό κι απ’ το θάνατο
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού
ένας σκύλος που απορεί
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη τής αυλής μου
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της
ένας κρυφός αναστεναγμός
έν’ αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει ν’ αγγίξει
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται…
Γι’ αυτό ένα πάρτι στο δρόμο των ονείρων
είναι στιγμή πιο θλιβερή κι απ’ τη στιγμή τού ονείρου
είναι ένα ξέφτισμα ζωής
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων
Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο απ’ την καρδιά μου
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου
Κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
Θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει…
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Πάω να πω στον ουρανό, πάω να πω στο σύννεφο
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ’ τον ουρανό
Το πουλί δεν πιάνεται, το παιδί δε χάνεται
πάνω απ’ τον ουρανό
Μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο
Μέσα από τον άνεμο άνθισε χρυσάνθεμο
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν’ να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί
Πέφτουν πέταλα στη γη, πάν’ να βρούνε το πουλί
σκοτωμένο που λαλεί
Από τo δίσκο Οδός ονείρων (1962)
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
“Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών” – Μάνος Χατζιδάκις
Μάνος Χατζιδάκις – συνέντευξη στον Ρένο Αποστολίδη
Μάνος Χατζιδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”
Αντιμετωπίζοντας τους θρησκευτικούς και πολιτικούς φανατισμούς, ο John Locke θέλει να δείξει ότι οι βεβαιότητες…
Θα ξεκινήσω με εκείνη τη διάσημη, ειλικρινά ενοχλητική, σωκρατική μέθοδο: με μια ερώτηση. Ποιος από…
Μετά από χιλιάδες χρόνια διανοητικού μόχθου, φαίνεται ότι ξαναγυρίζουμε ταπεινά στον Σωκράτη. Αφού κυνηγήσαμε τις…
Τι είναι αλήθεια και πώς μπορούμε να τη γνωρίσουμε; (more…)
Ας υποθέσουμε μια Πρόταση Α: (Αυτό το αυτοκίνητο είναι Πράσινο) και την Άρνησή της, Πρόταση…
Αφορμή για αυτή την εργασία υπήρξαν δύο λόγοι: 1. To ενδιαφέρον μου για την Επικούρεια…