«Βλέπω ένα πι…»

Μια καφετζού διαβάζει το φλιτζάνι κι εκεί διακρίνει ένα «πι». Δεν είναι η μεγάλη πόρτα που κάποιος θα διαβεί ούτε το ορθοπεδικό πι των ανήμπορων. Είναι το δέκατο έκτο γράμμα της αλφαβήτας και η καφετζού διστάζει προτού μιλήσει: «Βλέπω ένα πι. Πετυχία είναι, ποτυχία είναι… δεν ξέρω». 

Αυτή η μικρή ιστορία έρχεται στο νου μου σήμερα που κληρώνει… λάθος, που κλειδώνει το πακέτο των μέτρων. Επιτυχία είναι η υπόσχεση ότι στις αρχές Νοεμβρίου θα λάβουμε την καλοκαιρινή δόση, επιτυχία είναι η στροφή του συναισθηματικού ή πολιτικού κλίματος στην Ευρώπη υπέρ της Ελλάδας, όπως αρκετοί υποστηρίζουν, επιτυχία μας είναι η συμπόνια της κυρίας Μέρκελ για τους καημένους τους Ελληνες, όμως όλες αυτές οι «επίσημες» επιτυχίες συνοδεύονται από φανερές και αφανέρωτες αποτυχίες που προκαλούν από σκεπτικισμό έως απελπισία.

Ρίγος προκαλεί η υπουργική εξαγγελία για δωρεάν σίτιση σε στρατόπεδα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών που διορίζονται μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας τους. Αραγε μετά το κουδούνι για το σχόλασμα, θα ηχεί η σάλπιγγα; («Δάσκαλε, πού πας; Πάρε το ταπεράκι σου κι έλα να φας!») Και αν ο εκπαιδευτικός έχει οικογένεια, θα τρώει αυτός και του παιδιού του δεν θα δίνει; Πρόκειται για ένα βήμα προς τα μπρος ή για ένα τερατώδες άλμα προς τα πίσω; Αποτυχία και όχι μέτρο ανακούφισης είναι αυτή η έμμεση παραδοχή ότι ο μισθός των 600 ευρώ του πρωτοδιοριζόμενου δεν αρκεί για την επιβίωσή του, εκτός και αν αυτός κατοικεί «εν τοις σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Η αποτυχία και η επιτυχία μπορεί να είναι συμπληρωματικά μεγέθη. Οταν ένας ασφαλισμένος του ΕΟΠΥΥ καταφέρνει να προμηθευτεί επί πιστώσει στον Πειραιά το φάρμακο που είναι απαραίτητο για την επιβίωσή του, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για προσωπική επιτυχία, την οποία όμως εξουδετερώνουν τα δεκάδες χιλιόμετρα που ίσως χρειάστηκε να διανύσει ο δόλιος άνθρωπος για να φτάσει μέχρι το φαρμακείο. Επιτυχία είναι ο εντοπισμός των 350 ψευδοτυφλών της Ζακύνθου ή των συντάξεων «μαϊμού», όμως παταγώδης αποτυχία του πολιτισμού μας (και όχι απλώς του κράτους πρόνοιας) θα είναι η περικοπή των επιδομάτων σε δεκάδες χιλιάδες ανάπηρους και πάσχοντες συνανθρώπους μας που τα έχουν πραγματικά ανάγκη. Επιτυχία είναι τα κέρδη που εμφανίζει στον ισολογισμό της η ΕΡΤ, αποτυχία όμως είναι η αδυναμία της δημόσιας τηλεόρασης να προβάλει τα τελευταία χρόνια έστω και μία νέα ελληνική σειρά μυθοπλασίας ή μια κωμική, μια σατιρική εκπομπή… λες και στη χώρα αυτή το γέλιο είναι αμαρτία. Οσο για την πρόσφατη υφυπουργική εξαγγελία για την ίδρυση Παρατηρητηρίου για τη Σχολική Βία, η καφετζού θα σήκωνε τα χέρια ψηλά, καθώς κάτι τέτοιο υπερβαίνει το δίπολο επιτυχία/αποτυχία.

Ομως, η μεγαλύτερη αποτυχία -και όχι μόνο των κυβερνητικών πολιτικών κομμάτων- είναι η εξαφάνιση της συλλογικής ελπίδας, της ελπίδας όχι για μια βολεμένη αλλά για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή, για ένα στοιχειωδώς υποφερτό αύριο. Κανείς δεν πιστεύει ότι το πακέτο που σήμερα κλειδώνει θα είναι το τελευταίο, ένα πακέτο με αναρίθμητες ραγισματιές που σχηματίζουν το πι της «ποτυχίας».

   Tης Mαριαννας Tζιαντζη , news.kathimerini.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Συναφές: 

Ποια πατρίδα, ποια Ελλάδα;

Η διαχείριση της απόγνωσης

Ψυχολογικές διαστάσεις της παρούσας κρίσης

H κοινωνία μας αυτοκτονεί