Παραμετροποίηση του σύγχρονου ελληνικού εξτρεμισμού

Στις διάφορες αναρτήσεις σε μπλογκ και συζητήσεις για τη σημερινή πολιτική κατάσταση, όσον αφορά στην άνοδο της Χρυσής Αυγής, υπάρχει ένα θέμα ορισμού που βλέπω να επαναλαμβάνεται συχνά και μπορεί να οδηγεί σε παρεξηγήσεις. Η Χρυσή Αυγή, τουλάχιστον ως προς το πως εκφράζεται, δεν είναι Χιτλερική/Ναζιστική. Ανήκει στο ιδεολογικό ρεύμα του Λευκού Εθνικισμού (κατά αντιστοιχία του παλαιότερου Μαύρου Εθνικισμού).

Υπάρχει μία πολυσπερμία ρατσιστικών/φασιστικών ιδεολογιών και το να τις εντάσσει κανείς όλες στο Ναζισμό είναι σαν να εντάσσει κανείς όλη την Αριστερά στον Σταλινισμό. Εδώ στη Ελλάδα, λόγω της ιδεολογικής νίκης της ‘αριστεράς’ μετά τη πτώση τους Χούντας, έχουμε συνηθίσει να βάφουμε με χοντρή βούρτσα ιδεολογίες με το όνομα ‘φασισμός’, όπως κατά αντιστοιχία στις ΗΠΑ έχουν συνηθίσει να βάφουν με αντίστοιχα χοντρή βούρτσα άλλες ιδεολογίες με το εξίσου (για αυτούς) τρομακτικό όνομα ‘σοσιαλισμός’. Πιστεύω πως πρέπει να βάλουμε κάποιες έννοιες στη θέση τους ώστε να αναγνωρίσουμε και να συζητήσουμε τα επί μέρους θέματά τους, παρά να πέφτουμε σε αυτόματες αναλογίες με τον Χίτλερ ή τον Στάλιν, χαρακτηρισμοί που έχουν ως σκοπό μόνο το να τερματίζουν την κάθε συζήτηση.

Τα κύρια θέματα είναι ο απολυταρχισμός, ο ρατσισμός και η πολιτική βία. Σε καθένα από αυτά υπάρχουν διαβαθμίσεις και εξαρτώνται από περιστάσεις.

α) Ο απολυταρχισμός, αν και σε κάποιες ιστορικές περιόδους έχει βοηθήσει σε καταστάσεις κρίσεως (π.χ. οι δικτάτορες που ορίζονταν από τη γερουσία της αρχαίας Ρωμαϊκής δημοκρατίας όταν η Ρώμη ήταν σε κίνδυνο), σπανίως είχε οφέλη όταν γινόταν μόνιμος, και έχει οδηγήσει στα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας κατά τον 20ό αιώνα, είτε υποκινούμενος από ‘δεξιά’ είτε από ‘αριστερή’ ιδεολογία. Πιστέυω πως λίγοι συμφωνούν με μία στροφή προς τον απολυταρχισμό στην κοινωνία μας, και όσοι από αυτούς συμφωνούν είτε είναι αρκετά κοντά στο κέντρο μελλοντικής εξουσίας ώστε να πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από τη εγκαθιδρυόμενη ιεραρχία είτε δεν έχουν αναλογιστεί καλά τις συνέπειες. Ή Ελλάδα δε έχει γνωρίζει πραγματικό φασισμό στη σύγχρονη ιστορία της (όπως δεν έχει γνωρίζει και κομμουνισμό, ως κρατική εξουσία), έχει γνωρίσει όμως μία στρατιωτική δικτατορία. Συνεπώς δεν της λείπουν εντελώς τα απαραίτητα αντισώματα για τον λογικό αναλογισμό του απολυταρχισμού, αυτά όμως έχουν ατονήσει από τις πολλές δεκαετίες στη διάρκεια των οποίων επικεντρωνόμασταν κυρίως στις ενοχλητικές πλευρές της δημοκρατίας, η οποία και έχει ταυτιστεί με την εξουσία και τα όσα σφάλματα έχει διαπράξει αυτή. Είναι καλό να θυμόμαστε, μέσω της ιστορίας, το τι κίνδυνοι κατά της ελευθερίας μας υπάρχουν και το πως αυτοί δεν περιορίζονται σε μία συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση.

β) Ο ρατσισμός είναι πολυσχιδές θέμα, στο βαθμό που σχετίζεται με την μετανάστευση και τη λαθρομετανάστευση. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί που νοιώθουν ευχαριστημένοι με το θέμα της λαθρομετανάστευσης όπως έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα, σε κακή οικονομική κατάσταση, σηκώνει το βάρος μίας συνεχούς εισροής προσφύγων, μεταναστών και λαθρομεταναστών από την Ασία και τη Αφρική. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν άλλη επιλογή από τη φυγή, λόγω των συνθηκών που επικρατούν στις χώρες τους. Λόγω σχετικής νομοθεσίας της Ε.Ε., οι τελευταίοι δεν μπορούν να μεταβούν σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Η φτώχια οδηγεί στην εγκληματικότητα (ανεξάρτητα φυλής και πολιτισμού) και αυτό οδηγεί στη καχυποψία των ντόπιων και στη συνέχεια στη ξενοφοβία. Εάν δεν παραδεχθούμε ότι υπάρχει ένα πραγματικό πρόβλημα που ωθεί πολλούς Έλληνες σε μία τέτοια στάση, αντί να περιοριζόμαστε στο να κατηγορούμε αυτούς τους Έλληνες για την παλιανθρωπιά τους, δεν μπορούμε παρά να οδηγούμαστε σε ρήξη μεταξύ των μεταναστόφιλων (που εμμένουν στη θεώρηση του ‘ευγενούς μετανάστη’, που εξ ορισμού δεν μπορεί να κάνει κακό) και αυτών που γίνονται τοπικοί ήρωες με το να φέρονται εγκληματικά εναντίον τους (ανάγοντας το τοπικό πρόβλημα της δυσκολίας προσαρμογής ανθρώπων από άλλες χώρες σε μία χώρα με οικονομικά προβλήματα σε εγγενές πρόβλημα αυτών των ανθρώπων, δηλαδή ρατσισμός).

γ) Η πολιτική βία είναι ένα αγκανθώδες ζήτημα, καθότι την ίδια ‘προϋπηρεσία’ σε αυτήν έχουν ιδεολογίες/παρατάξεις που κατά τα άλλα είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες από τη Χρυσή Αυγή σε όλες τους τις ιδέες. Με το να κατηγορεί η μία πλευρά μόνο την άλλη για αυτό δεν οδηγούμαστε πουθενά παρά μόνο στη κλιμάκωση. Ήδη έχουμε Χρυσαυγίτες να παίζουν ξύλο με ΣΥΡΙΖΑίτες στους δρόμους. Είναι νεαροί άνθρωποι που πιθανότατα το διασκεδάζουν κιόλας, αλλά έτσι προωθείται μία κατάσταση εξτρεμισμού και συνεχούς βίας. Και από τέτοιες καταστάσεις συχνά μία απολυταρχία ανακύπτει ως καλοσόριστος παράγοντας ειρήνης και ασφάλειας…

Θα ήταν καλό αν μπορούσε να γίνει κάπου μία πλατιά συζήτηση ώστε να καθοριστούν τα σημεία συμφωνίας και διαφωνίας των διαφόρων παρατάξεων, και ενδεχομένως να καταδικασθούν αμοιβαία απεχθείς πράξεις. Όμως πολύ φοβάμαι ότι αυτό είναι υπερβολικά δύσκολο, τόσο λόγω της προκατάληψης της κάθε ακραίας ιδεολογίας ως προς τις άλλες όσο και από το γεγονός ότι μία ακραία ιδεολογία που αποσκοπεί στην εξουσία μπορεί να ελπίζει σε αυτήν μόνο με ακραίες μεθόδους. Η ‘ισχύς εν τη ενώσει’, που συχνά αναφέρεται ως ιδεώδες από τέτοιες ιδεολογίες, είναι εφικτή μόνο όταν υπάρχει κάποιος κοινός τόπος στις επιδιώξεις, όπως πραγματοποιήθηκε στις παραμονές και κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ή κατά τον Ελληνοιταλικό Πόλεμο (για να χαθεί εντελώς κατά τον Α’ΠΠ και τη Γερμανική Κατοχή αντίστοιχα). Τέτοιος κοινός τόπος σπάνια προσφέρεται από ιδεολογίες των άκρων, και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ως μάθημα πολιτικής ιστορίας. Όσο για θεωρίες περί ανθελληνικών συνομωσιών (που έχουν θρέψει τόση πολιτική παραφιλολογία), αυτά δυστυχώς (για όσους θεωρούν τον Ελληνισμό τόσο σπουδαίο για τη σημερινή κατάσταση της ανθρωπότητας) δεν είναι παρά μύθοι, που καλό θα ήταν να συζητόνται ήρεμα σε κάποιον κοινό τόπο συζήτησης με παρουσία έγκυρων αναφορών παρά να πλανόνται σαν μπαμπούλες για να τρομάζουν ανθρώπους στο να παραδίδουν τη πολιτική τους βούληση σε ‘σωτήρες’ από τα πλέον παράλογα άκρα.

Είμαστε όλοι άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις. Κάποιες φορές η διαφορά αυτή προκύπτει από την άγνοια της μίας πλευράς, κάποιες (λιγότερες) από μεθοδευμένη παραπληροφόρηση. Τις πιό πολλές φορές, πιστεύω, η διαφορά προκύπτει από την έλλειψη ξεκάθαρης εικόνας της κατάστασης από όλες τις πλευρές. Αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό. Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι οι διάφορες πλευρές να περιχαρακώνονται στην ημιμάθειά τους και να κατηγορούν όλους τους αντίθετους για δολιότητα, ατολμία ή προδοσία. Δεν είναι θεμιτό ιδεολογικές μειοψηφίες (ή και πλειοψηφίες) να καταφεύγουν στη πολιτική βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους. Και αυτό το τελευταίο είναι ο αυτοσκοπός της απολυταρχίας.