Η πολιτική εξ ορισμού έχει να κάνει με την διαδικασία με την οποία διευθετούνται οι διαφωνίες σε μία κοινωνία αλλά και με το περιεχόμενο των διαφωνίων αυτών. Μια πολιτικά ενεργή κοινωνία θέτει συνεχώς εναργή ερωτήματα στον δημόσιο δίαλογο και ύστερα από ζυμώσεις και – γιατί όχι – διαμάχες καταλήγει σε συμπεράσματα τα οποία αποτυπώνονται στο νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. Οι εκλογικές αναμετρήσεις είναι ευκαιρίες αποτύπωσης σχεδίου και οράματος για την πορεία της χώρας, και το αποτέλεσμα των αναμετρήσεων καταγράφει την ετυμηγορία των πολιτών για το όραμα των υποψηφίων. Τα ΜΜΕ παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία γιατί αποτελούν το νευρικό σύστημα της δημοκρατίας: επηρεάζουν αλλά και αποτυπώνουν τον δημόσιο διάλογο.
Τα ελληνικά σύνδρομα καθιστούν την πολιτική ζωή της χώρας εξαιρετικά μονότονη. Μπορεί κανείς δειγματοληπτικά να επιλέξει δημοσιεύματα προ έτους, διετίας, δεκατετίας ακόμα και εικοσαετίας, να αλλάξει ονόματα και ημερομηνίες και τα δημοσιεύματα αυτά θα φαντάζουν ακόμα επίκαιρα. Ο δημόσιος διάλογος δεν γίνεται βάσει ιδεών και στοιχείων. Γίνεται ποδοσφαιρικά. Ακόμα και όταν υπάρχουν στοιχεία, έχουν ελαστική σχέση με την πραγματικότητα και δεν έχει σημασία τι λέει κανείς, αλλά ποιός είναι και για λογαριασμό ποιού εικάζεται ότι μιλάει. Έτσι όλα γίνονται μία δίκη προθέσεων στην οποία είναι αδύνατον να βγάλεις άκρη. Η πλειονότητα των πολιτικών μιλάνε μία ξύλινη γλώσσα και ο λόγος τους έχει επαναληφθεί τόσο πολύ που έχει χάσει κάθε νόημα.
Όσο για τα ΜΜΕ, αυτά δεν έχουν καμία απολύτως αίσθηση αποστολής. Ούτε τα παραδοσιακά ΜΜΕ ούτε τα νέα μέσα, που υποτίθεται ότι διαχέουν την εξουσία προς τα κάτω, επιτελούν κάποιο αξιόλογο έργο. Κατά πρώτο λόγο δεν μπορούν να διαχωρίσουν τις γνώμες από το ρεπορτάζ – οι μεγαλύτερες εφημερίδες χρωματίζουν τις ειδήσεις που δημοσιεύουν σαν να ήταν απόψεις. Όσο για τα online μέσα, μία απλή περιήγηση στους δικτυακούς τόπους των ενημερωτικών sites είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι οι παραδοσιακοί διαπλεκόμενοι απλώς έχουν μεταφέρει την τηλεοπτική πραγματικότητα στο internet. Το νευρικό σύστημα της ελληνικής δημοκρατίας είναι σε κώμα.
Η πρόοδος των δημοκρατιών δεν είναι εγγυημένη. Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα κοινωνιών που απέτυχαν να κάνουν αυτό που χρειάζεται για να προοδεύσουν και είτε πήγαν πολλά χρόνια πίσω, είτε αυτοκαταστράφηκαν, είτε απορροφήθηκαν από πιό ισχυρούς πολιτισμούς. Η Ελλάδα δεν είναι εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Είμαστε πολύ κουρασμένοι για να σκεφτόμαστε ορθολογικά;
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…