Οι καλύτερες αντιφασιστικές ταινίες

Γιατί κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει – και το σινεμά είναι ο καλύτερος φίλος της μνήμης.

___________________________

Ο Πιστός
(The Βeliever, 2001, του Χένρι Μπιν)

Ένας νεαρός Εβραίος, χαρισματικός αλλά και βαθιά μπερδεμένος, απορρίπτει τις ρίζες του σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει νεο-Ναζί σκίνχεντ, αν και το παρελθόν του συνεχίζει να τον στοιχειώνει…Εύστοχη και ουσιαστική απεικόνιση της φασιστικής απειλής που πάντα καραδοκεί, και ένας Ράιαν Γκόσλινγκ που μαγνητίζει.

___________________________

Άδοξοι Μπάσταρδοι
(Inglourious Basterds, 2009, του Κουέντιν Ταραντίνο)

Στην καταιγιστική εξτραβαγκάντσα του Ταραντίνο οι Ναζί παίρνουν ένα καλό μαθηματάκι από μία ομάδα επίλεκτων Αμερικανών που συλλέγουν ναζιστικά σκαλπ. Το πιο διασκεδαστικό αντι-φασιστικό μάθημα.

___________________________

Η Ζωή Είναι Ωραία
(La Vita E Bella, 1997, του Ρομπέρτο Μπενίνι)

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι κερδίζει το Όσκαρ για αυτό το παραμύθι του θριάμβου της ανθρώπινης θέλησης, που αψηφά τη χιτλερική παράνοια και γεμίζει ελπίδα τα πιο ζοφερά μέρη που εμφανίστηκαν ποτέ στην ιστορία της γης: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

___________________________

Γη και Ελευθερία
(Land and Freedom, 1995, του Κεν Λόουτς)

Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ίαν Χερτ ακολουθεί τις αρχές του και ταξιδεύει στην Ισπανία για να πολεμήσει στο πλευρό των αντι-φασιστών, ενάντια στον δικτάτορα Φράνκο. Η κραυγή “No Pasaran!” γεμίζει την οθόνη – και τις καρδιές μας.

___________________________

Ο Πιανίστας
(The Pianist, 2002, του Ρομάν Πολάνσκι)

Η ταινία που χάρισε το Όσκαρ στον Πολάνσκι αφηγείται την οδύσσεια ενός πιανίστα εβραϊκής καταγωγής, που επιβίωσε κρυμένος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενάντια στον παραλογισμό, χάρη στην καλoσύνη των ξένων – και σε ένα πιάνο.

___________________________

Σαλό, 120 Μέρες στα Σόδομα
(Salo o le 120 Giornate di Sodoma, 1975, του Πιέρ Πάολο Παζολίνι)

Η διαστροφή, η διαφθορά και η μανία της παράλογης επιβολής της εξουσίας αναδίδουν το βρωμερό τους άρωμα σε μία ταινία-ταμπού, που χτυπάει τον φασισμό εκεί που πονάει περισσότερο.

___________________________

Η Λίστα του Σίντλερ
(1993, Schindler’s List, του Στίβεν Σπίλμπεργκ)

Τα τρένα της ντροπής, τα στρατόπεδα της φρίκης, οι καμινάδες του θανάτου και το κόκκινο παλτό ενός μικρού κοριτσιού που στοιβάζεται ανάμεσα στο ασπρόμαυρο της καταστροφής, στον οσκαρικό σταθμό του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

___________________________

Μαθήματα Φόβου
(1998, Apt Pupil, του Μπράιαν Σίνγκερ)

Η τρέλα που βασιλεύει στο μυαλό ενός πρώην Ναζί έρχεται ξανά στην επιφάνεια όταν συναντά έναν επίδοξο μαθητή. Ρεσιτάλ σκηνοθεσίας από τον Μπράιαν Σίνγκερ που φτιάχνει ένα θρίλερ ανασταίνοντας φαντάσματα του παρελθόντος.

___________________________

Μαθήματα Αμερικάνικης Ιστορίας
(1998, American History X, του Τόνι Κέι)

Η άνοδος και η πτώση ενός νεο-Nαζί, που συνειδητοποιεί πως αχρηστεύοντας άλλες ζωές πέταξε τη δική του στον κάλαθο των αχρήστων και προσπαθεί να σώσει τον μικρότερο αδερφό του από τα ίδια λάθη. Μία συγκλονιστική μαρτυρία με την θαρραλέα ερμηνεία του Έντουαρντ Νόρτον.

___________________________

O Μεγάλος Δικτάτωρ
(1940, The Great Dictator, του Τσάρλι Τσάπλιν)

Συνήθως η ιστορία χρειάζεται απόσταση για να αποφανθεί σωστά. Πόσο παράξενο είναι λοιπόν το γεγονός ότι η σπουδαιότερη αντι-φασισιστική ταινία όλων των εποχών γυρίστηκε στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και παραμένει σπαραξικάρδια επίκαιρη μέχρι και σήμερα.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Συναφές: 

Η ψυχολογία του φασίστα – Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Μάνος Χατζιδάκις: “Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

Ο ναζισμός στην καθημερινή μας ζωή