Δύο χαστούκια και ένα ποτήρι νερό σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Τόσο χρειάστηκε για να ανάψει η κουβέντα.
Κι ενώ αυτό που εσύ θεωρείς αυτονόητο –το γνωστό πλέον κλισέ «καταδικάζω τη βία απ ’όπου κι αν προέρχεται»- νομίζεις αφελώς ότι είναι γενικώς αποδεκτό, συνειδητοποιείς πώς στην Ελλάδα της κρίσης ακόμα και τα αυτονόητα έχουν χάσει πλέον εδώ και καιρό τη σημασία τους.
Αρχίζει λοιπόν από το πουθενά μια αντιπαράθεση με απίστευτες προεκτάσεις. Ήταν ή επίθεση απρόκλητη ή όχι; Aυτός που το ξεκίνησε ήταν αυτός που χειροδίκησε; Είναι η λεκτική βία μιας μορφής επίθεση; Όταν κάποιος δέχεται μια λεκτική επίθεση επί προσωπικού νομιμοποιείται να ασκήσει βία; Και είναι η χειροδικία σε βάρος γυναικών μια πράξη που καταδικάζουμε συλλήβδην ή τελικά όπως κάθε κανόνας έχει και την εξαίρεσή του;
Κουβέντες, επιχειρήματα, αντιδικίες… Σε πάνελ, σε παρέες, στο διαδίκτυο… Και όλοι παίρνουν το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς λιγότερο έως περισσότερο. Και πολλές φορές προς μεγάλη σου έκπληξη ακούς και επιχειρήματα υπέρ της χειροδικίας από γυναίκες (!) που θεωρούν ότι σε κάποιους/ες αξίζει με την προκλητική συμπεριφορά που επιδεικνύουν να φάνε και κανένα χαστούκι για να ‘’συνέλθουν’’…
Και δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς… Αν κάποιος έρθει εκτός εαυτού είτε γιατί δέχτηκε προσωπική επίθεση είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο αποκτά αυτόματα και το δικαίωμα να ασκήσει βία;Kαι αν ακόμη υποτεθεί ότι όλα αυτά γίνονται μέσα στα πλαίσια ενός στημένου και υποβαθμισμένου πολιτικού διαλόγου όπου ακόμη και η σύνθεση ενός τηλεοπτικού πάνελ είναι προμελετημένη και επί τούτου μπορείς να πεις ότι μπορείς να πας το ήδη χαμηλό επίπεδο μιας κουβέντας ακόμη παρακάτω;
Και αν αυτή την κατάσταση την βγάλεις από τον πλαστό κόσμο της τηλεόρασης και παίρνοντας απόσταση από χαρακτηρισμούς του τύπου ‘’φασίστες’’,’’κομμούνια ‘’ κτλ, την μεταφέρεις στη δική σου ζωή, στη δουλειά σου, στις σχέσεις σου είναι η βία λύση για κάθε πρόβλημά σου; Και κάθε φορά που κάποιος σε βγάζει από τα ρούχα σου με τη συμπεριφορά του, τα λόγια του, την προκλητικότητά του από πού αποκτάς τη δικαιοδοσία να επιτεθείς ; Aπό το δίκιο σου όπως το εννοείς εσύ ; Και το δίκιο του άλλου ; Δε μπορεί κάπου θα υπάρχει και αυτό σε μικρή ή μεγάλη ποσότητα…
Και ακόμη κι αν θεωρήσει κανείς ότι η δημοκρατία στην Ελλάδα νοσεί και ότι ο πολιτισμένος διάλογος δεν ήταν ανέκαθεν από τα ισχυρά ατού της φυλής μας (πόσω μάλλον τώρα που οι τόνοι έχουν ανέβει ένεκα προεκλογικής περιόδου και γενικότερης πολιτικής αστάθειας) είναι αυτός λόγος ‘’να τα βρούμε’’ με τον όποιον Άλλον έτσι; Έχει ποτέ καταφέρει κανείς να μπει στο μυαλό του άλλου και να το αλλάξει με τη βία;
Tα ερωτήματα πολλά, εύλογα και μάλλον ρητορικά… Και επειδή ανάμεσα στις κοινοτυπίες που έχουν ειπωθεί όλον αυτόν τον καιρό είναι και το ότι η κρίση που βιώνουμε είναι πέρα από οικονομική πρώτιστα πολιτιστική και ηθική ίσως θα ήταν καλό να αναλογιστούμε σε τι είδους κοινωνία θέλουμε να ζούμε και με ποιον τρόπο θέλουμε να αντιμετωπίζουμε ή να μας αντιμετωπίζει ο διπλανός μας. Γιατί μπορεί η Δημοκρατία, ο διάλογος, ο πολιτικός πολιτισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα να έχουν δεχθεί πολλά χαστούκια τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αλλά αυτός δεν είναι λόγος να δεχθούν λίγα παραπάνω…
Και κυρίως γιατί παραφράζοντας το γνωστό και πολυσυζητημένο προεκλογικό σποτάκι της ΝΔ που διαδραματίζεται σε μια σχολική αίθουσα κανείς από μας δε θα ήθελε στην δική του ζωή να ακούσει από ένα παιδί την ερώτηση :
«Και η Δημοκρατία… κύριε»;
Δήμητρα Σαρβάνη
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
«Ασε μας να τσακωθούμε λίγο, μήπως και ανεβούν τα νούμερα…»
Χρυσή Αυγή – μέρος 2ο: Φωτογραφίες και βίντεο
