Αν πιάσεις στο δρόμο έναν τυχαίο άνθρωπο και τον ρωτήσεις ποιες δυο λέξεις του έρχονται στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη Βατερλό, στις 99.9% των περιπτώσεων οι δύο λέξεις θα είναι «Ήττα» και «Ναπολέων».
Βατερλό. Μία λέξη. Μια τοποθεσία συνυφασμένη με την ήττα. Την πλήρη αποτυχία. Μια ήττα του μεγάλου στρατηγού Ναπολέων. Ο τυχαίος άνθρωπος το ξέρει. Αν τον ρωτήσεις όμως ποιος ήταν ο νικητής αυτής της μάχης; Πόσοι αλήθεια θα μπορέσουν να απαντήσουν σωστά δίνοντας το όνομα του άγγλου Ουέλινγκτον; Και όσοι απαντήσουν, ποιον γνώρισαν πρώτο; Για ποιόν άκουσαν πρώτα;
Πολύ απλά γιατί ο ίδιος εκτελούσε απλά τις εντολές του Χίτλερ. Έκατσε και δέχτηκε την μοίρα του, χωρίς να κάνει κάτι. Αντίθετα ο Ρόμμελ μπαίνει στην μάχη με λιγότερο στρατό, λιγότερα άρματα, λιγότερα εφόδια και λιγότερο εν τέλει πετρέλαιο. Μια μάχη ολότελα και από πριν χαμένη. Και όμως αυτός την κυνηγά. Τον νικητή του Ελ-Αλαμέιν, τον άγγλο Μοντγκόμερι, ίσως τον γνωρίζουν αρκετοί. Ποτέ όμως δεν απέκτησε την φήμη του Ρόμμελ. Η μετριότητα του, μα κυρίως η αδυναμία του να πάρει ρίσκα ίσως είναι οι λόγοι.
Ο Τσόρτσιλ κάποτε είπε ότι «η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ αντίθετα η ήττα είναι ορφανή». Ίσως και να είναι έτσι. Η ήττα πάντως ορφανή από ονόματα δεν είναι. Ένα εξ’ αυτών και η έκφραση «πύρρειος νίκη». Είναι πραγματικά ειρωνικό, ότι μια έκφραση που έχει μέσα τη λέξη νίκη, να είναι συνώνυμο της ήττας.
Ο Πύρρος μένει στην ιστορία ως ο αυτός που έχασε νικώντας. Για άλλη μια φορά η αποτυχία κάνει κάποιον διάσημο, ενώ προσωπικά αγνοώ το όνομα του ρωμαίου στρατηγού.
Η μεγάλη αποτυχία βρίσκει τη θέση της, όχι μόνο στα πεδία της μάχης, αλλά και σε καθημερινές πτυχές της ζωής, όπως τον αθλητισμό. Τελικός μουντιάλ το 1994. Ρομπέρο Μπάτζιο στήνει την μπάλα στα 11 μέτρα, εκτελεί, σημαδεύει τον ουρανό του Λος Άντζελες. Η Ιταλία χάνει τον τελικό και η Βραζιλία στέφεται πρωταθλήτρια κόσμου. Ο «μικρός βούδας» του ιταλικού ποδοσφαίρου έχει προσφέρει αμέτρητες όμορφες στιγμές στους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Και όμως αυτή η στιγμή τον έχει σημαδέψει. Ως και διαφήμιση έγινε. Ο Μπάτζιο του μουντιάλ 94’, είναι ο Μπάτζιο που έχασε το τελευταίο πέναλτι του τελικού. Kανείς δεν θυμάται τον Μπάτζιο που πήρε την Ιταλία από το χέρι και την πήγε στον τελικό. Που νίκησε μόνος του διαδοχικά την Νιγηρία, την Ισπανία και την Βουλγαρία στο δρόμο για τον τελικό. Το ότι πριν από αυτόν έχασαν πέναλτι τόσο ο Μπαρέζι, όσο και ο Μασάρο κανείς δεν το θυμάται. Όλοι έχουν στο μυαλό τους τον Μπάτζιο που τόλμησε και απέτυχε.
Υπάρχουν και άλλες αμέτρητες περιπτώσεις, όπου αυτός που απέτυχε, αυτός που ηττήθηκε είναι γνωστότερος από αυτόν που πέτυχε, από αυτόν που νίκησε. Αυτός που πέτυχε ή που τουλάχιστον δεν απέτυχε είναι πολύ πιθανό να μην χρειάστηκε να κάνει τίποτα και να του ήρθαν όλα απλά βολικά. Όμως αυτός που απέτυχε σίγουρα έχει πράξει .
Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι η αποτυχία έχει την δίκη της ξεχωριστή γοητεία και ότι όσο πιο μεγάλη είναι, τόσο πιο αναγνωρίσιμη είναι. Με λίγα λόγια; Τολμήστε και δράστε. Και αν ποτέ τύχει και αντιμετωπίσετε το (σχεδόν σίγουρο) ενδεχόμενο μιας μεγάλης αποτυχίας, κάντε την ακόμα μεγαλύτερη δίνοντας το 100% του εαυτού σας. Που ξέρετε, ίσως βρεθεί και για σας μια θέση στην ιστορία.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Η ευτυχία είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…
