Ο δρόμος της τοξοβολίας

Μια πράξη είναι μια σκέψη που εκδηλώνεται. Μια μικρή χειρονομία μάς προδίδει έτσι ώστε να πρέπει να τελειοποιούμε τα πάντα, να σκεφτόμαστε τις λεπτομέρειες, να μαθαίνουμε την τεχνική με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται διαισθητική.

Η διαίσθηση δεν έχει καμία σχέση με τη ρουτίνα, αλλά με μια πνευματική κατάσταση πέρα από την τεχνική. Έτσι, έπειτα από πολλή εξάσκηση, δεν σκεφτόμαστε πια όλες τις απαραίτητες κινήσεις. Αποτελούν κομμάτι της ύπαρξής μας. Γι’ αυτό όμως πρέπει να εξασκούμαστε, να επαναλαμβάνουμε.

Πρέπει επίσης να επαναλαμβάνουμε και να εξασκούμαστε σαν να μην ήταν αυτό αρκετό.

Παρατηρείστε έναν καλό σιδηρουργό να δουλεύει το ατσάλι. Στον αδαή φαίνεται σαν να επαναλαμβάνει τα ίδια χτυπήματα. Όποιος όμως γνωρίζει τη σημασία της εξάσκησης, γνωρίζει ότι κάθε φορά που σηκώνει το σφυρί και το κατεβάζει, η ένταση του χτυπήματος είναι διαφορετική. Το χέρι επαναλαμβάνει την ίδια κίνηση, αλλά, καθώς πλησιάζει το σίδερο, καταλαβαίνει αν πρέπει να το χτυπήσει πιο δυνατά ή πιο μαλακά.

Παρατηρείστε τον ανεμόμυλο. Όποιος κοιτάξει για λίγο τα φτερά του, νομίζει ότι γυρίζουν με την ίδια ταχύτητα, επαναλαμβάνοντας συνέχεια την ίδια κίνηση. Όποιος όμως ξέρει από ανεμόμυλους γνωρίζει ότι προσαρμόζονται στον άνεμο και αλλάζουν κατεύθυνση κάθε φορά που είναι απαραίτητο.

Το χέρι του σιδηρουργού εκπαιδεύτηκε ύστερα από χιλιάδες επαναλήψεις της κίνησης του σφυριού. Τα φτερά του μύλου μπορούν να κινούνται πιο γρήγορα, επειδή ο άνεμος έχει φυσήξει πολύ και έκανε τα γρανάζια του στιλπνά. Ο τοξοβόλος δεν ενοχλείται όταν πολλά βέλη πέφτουν μακριά από το στόχο,γιατί ξέρει ότι μόνο έτσι θα κατανοήσει τη λειτουργικότητα του τόξου, της στάσης, και της χορδής. Αφού επαναλάβει τις κινήσεις του χιλιάδες φορές, χωρίς να φοβάται το λάθος. Μέχρι να φτάσει η στιγμή που δεν θα είναι πια απαραίτητο να σκέφτεται τι κάνει.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΣ

Από τη στιγμή που γίνεται η ρίψη, ο τοξοβόλος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο εκτός από το να παρακολουθεί τη διαδρομή του βέλους προς το στόχο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ένταση που είναι απαραίτητη για τη ρίψη δεν έχει πια λόγο ύπαρξης. Έτσι ο τοξοβόλος κρατάει τα μάτια του προς την τροχιά του βέλους, αλλά η καρδιά του ξεκουράζεται και ο ίδιος χαμογελάει.

Τη στιγμή εκείνη, εάν έχει εξασκηθεί αρκετά, εάν έχει καταφέρει να αναπτύξει το ένστικτό του, εάν έχει διατηρήσει τη χάρη και τη συγκέντρωσή του σε όλη τη διάρκεια της ρίψης, θα ανταμειφθεί με το αποτέλεσμα. Η τεχνική επιτρέπει στα δύο χέρια να είναι έτοιμα, στην αναπνοή να είναι ακριβής, στα μάτια να μπορούν να παραμείνουν καρφωμένα στο στόχο. Το ένστικτο κάνει τη στιγμή της ρίψης να είναι τέλεια.

Όποιος περάσει από κοντά και δει τον τοξοβόλο με ανοικτά τα χέρια και το βλέμμα να ακολουθεί το βέλος θα πιστέψει ότι είναι σταματημένος. Οι φίλοι του όμως, γνωρίζουν ότι ο νους όποιου πραγματοποίησε μια ρίψη συνεχίζει να εργάζεται, να μαθαίνει όλα τα θετικά που έφερε αυτή η ρίψη, διορθώνοντας τα πιθανά λάθη, αποδεχόμενος τις ιδιότητές του, περιμένοντας να δει πώς αντιδράει ο στόχος μόλις τον βρει το βέλος.

Όταν ο τοξοβόλος τεντώνει τη χορδή, μπορεί να δει όλο τον κόσμο μέσα από το τόξο του. Όταν παρακολουθεί την πορεία του βέλους, αυτός ο κόσμος τον πλησιάζει, τον χαϊδεύει και του δίνει την τέλεια αίσθηση του καθήκοντος που έχει εκπληρώσει.

Ένας πολεμιστής του φωτός, αφού κάνει το καθήκον του και κάνει την πρόθεσή του πράξη, δεν χρειάζεται να φοβάται τίποτα άλλο. Έχει κάνει αυτό που έπρεπε. Δεν άφησε το φόβο να τον παραλύσει – ακόμα και αν το βέλος δεν βρει το στόχο, θα έχει κι άλλη ευκαιρία γιατί δεν φάνηκε δειλός.

  Του Πάουλο Κοέλιο

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Συναφές: 

Ο συγγραφέας και ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι αποκαλύπτει λίγα από τα μυστικά του

Πάουλο Κοέλο, Απόσπασμα από τον “Αλχημιστή”