Πολύς λόγος έχει γίνει και πολύ μελάνι έχει χυθεί τον τελευταίο καιρό για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας με αφορμή την παραμονή ή την έξοδο της από την Ευρωζώνη.
Κάποιες φορές ο λόγος που αρθρώνεται υπέρ της παραμονής μας στην Ευρώπη είναι σοβαρός και υπεύθυνος. Στηρίζεται στη μέχρι τούδε πορεία μας και έχει τη λογική του μισογεμάτου ποτηριού. Έχουμε διανύσει –λένε οι υπέρμαχοι της Ευρωπαϊκής προοπτικής μας- αρκετά χιλιόμετρα ως μέλος αυτού του πολιτικού μορφώματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και έχουμε ωφεληθεί ποικιλοτρόπως από την οικονομική και όχι μόνο στήριξή της. Το γεγονός ότι κατά καιρούς δεν καταφέραμε ως Κράτος και ως πολίτες να αξιοποιήσουμε πλήρως τα προνόμια που μας παρείχαν οι διάφοροι Ευρωπαϊκοί φορείς οφείλεται άλλοτε στην γενικότερη αδυναμία του Κράτους να κινηθεί με μεγαλύτερη ευελιξία και ταχύτητα και να απορροφήσει τα κοινοτικά κονδύλια, άλλοτε στην παροιμιώδη ελληνική κακοδαιμονία και ανοργανωσιά και άλλοτε στην έλλειψη ενημέρωσης για την άσκηση των δικαιωμάτων μας ως Ευρωπαίοι πολίτες. Αν εμείς δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και λειτουργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια με τυχοδιωκτισμό και ανευθυνότητα τότε αναμφισβήτητα δεν φταίνε σε τίποτε οι εταίροι μας. Είναι κρίμα λοιπόν –συνεχίζουν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης – εξαιτίας της περιδίνησης μας σε αυτήν την πρωτόγνωρη ομολογουμένως οικονομική κρίση να χάσουμε όλα αυτά τα προνόμια και να βρεθούμε από τη μια μέρα στην άλλη μόνοι, αδύναμοι και αποκομμένοι σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης να πολεμάμε τα ‘’θηρία’’ των αγορών και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Κάποιες άλλες φορές βέβαια ο λόγος που αρθρώνεται υπέρ της παραμονής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση -ιδιαίτερα όταν εκφέρεται από πολιτικά χείλη- είναι καθαρά δημαγωγικός και έχει αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση μικροπολιτικών συμφερόντων. Η ευρωπαϊκή μας πορεία γίνεται μια sine qua non γαρνιτούρα σε ένα πολιτικό έδεσμα που σερβίρεται από κάποιους εκπροσώπους του Κοινοβουλίου ως ο μοναδικός τρόπος διεξόδου της χώρας από την κρίση. Η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης γίνεται συχνά το περιεχόμενο κάθε πολιτικής κορώνας και παράλληλα δίνει παράταση σε ένα παραπαίον και κουρασμένο πολιτικό σύστημα που δεν έχει προφανώς άλλον τρόπο να κρατηθεί στο προσκήνιο παρά μόνον με το αναμάσημα μεγάλων και ρομαντικών ιδεών περί Ενωμένης Ευρώπης. Μ’ αυτόν τον τρόπο κάθε πολιτικός και πολιτικάντης που θέλει και επιδιώκει να διατηρήσει εαυτόν στην πολιτική αρένα και δεν διαθέτει κάποιο πρόγραμμα ή έστω κάποια ρεαλιστική πρόταση επαναλαμβάνει μηχανικά και άνευρα τις ίδιες προτάσεις για την επιτακτική ανάγκη της χώρας να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ευελπιστεί δηλαδή- έχοντας προφανώς ψυχανεμισθεί τις σκέψεις και το φόβο του μέσου Έλληνα να μην απομονωθεί και να μη μείνει αβοήθητος σε αυτή τη δυσμενή για αυτόν πολιτικο-οικονομική συγκυρία- πως έτσι θα γαντζωθεί στο πολιτικό παιχνίδι και θα περάσει στην επόμενη φάση της ιστορίας – η οποία όπως όλα δείχνουν (αυτόν και τους όμοιους του) τον έχει προσπεράσει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα επιχειρήματα όσων εκφράζονται ευθαρσώς και απολύτως υπέρ της όποιας Ευρωπαϊκής μας προοπτικής – είτε ανήκουν στην κατηγορία αυτών που έχουν αγνές και άδολες προθέσεις και λειτουργούν ανιδιοτελώς είτε ανήκουν σε αυτή των δημαγωγών και οπορτουνιστών- δεν φαίνονται με μια πιο προσεκτική ματιά ιδιαιτέρως πειστικά. Δεν καταφέρνουν να δώσουν σαφείς και εμπεριστατωμένες απαντήσεις για το ποια θα είναι η προοπτική της χώρας από εδώ και πέρα μέσα στην Ευρώπη όταν και το δικό της μέλλον φαίνεται ζοφερό και αβέβαιο. Σε μια εποχή που τα περιθώρια για την Ελλάδα μέρα με τη μέρα στενεύουν, τα τελεσίγραφα που τίθενται ένθεν κακείθεν διαδέχονται το ένα το άλλο, η Ευρώπη καλείται να κερδίσει τα δικά της πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά στοιχήματα και να λύσει το γρίφο που πιθανότατα η ίδια μέσα από πολιτικές συγκρούσεις, ολιγωρίες και σκοπιμότητες έχει δημιουργήσει. Παράλληλα, καλείται να προβληματιστεί γιατί παρά τις ιδεαλιστικές προθέσεις των οραματιστών της (Jean Monnet, Robert Schuman κ.α) κατέληξε να δημιουργεί πολίτες και χώρες δύο ταχυτήτων, γιατί επιμένει να προσδιορίζει την ταυτότητα της και το μέλλον της με αμιγώς οικονομικούς έως και χρηματιστηριακούς όρους, γιατί παλινδρομεί ανάμεσα στις ανάγκες και τα συμφέροντα των κρατών μελών –ισχυρών και μη- και στην προσπάθεια της για πλήρη ενοποίηση.
Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι οι όποιες επιλογές ,αποφάσεις και εξελίξεις ακολουθήσουν να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και να έχουν γνώμονα το καλώς εννοούμενο συμφέρον των λαών της Ευρώπης, τη διασφάλιση των δικαιωμάτων τους και την μακροχρόνια ευημερία τους.
Μόνον έτσι η Ευρώπη θα ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο και θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Μόνον έτσι θα γράψει μια από τις φωτεινές της σελίδες και θα γίνει η Ευρώπη που θα θέλαμε να είναι.
Η Ευρώπη που θα θέλουμε να ανήκουμε.
(Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον – Μark A.Mazower Bρετανός ιστορικός και συγγραφέας, Prof. of History at Columbia University,USA)
της Δήμητρας Σαρβάνη, δικηγόρος, Θεσσαλονίκη
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Τι θα χάσει η Ευρώπη αν η Ελλάδα βγει από την ευρωζώνη
Η λύση στην κρίση της Ευρωζώνης: Είναι η πραγματική οικονομία, ανόητε!
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…