Ένα μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη.
_
Στο παρακάτω βίντεο, παρουσιάζονται οι ταινίες:
_
“Η Ελλάδα πεθαίνει.
Πεθαίνουμε σαν Λαός.
Κάναμε το κύκλο μας.
Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμενες πέτρες και αγάλματα…
Και πεθαίνουμε.”
_
Ακίρα Κουροσάβα (Για τον Μεγαλέξανδρο)
Μέσα από το φακό του, ο Αγγελόπουλος κοιτάει τα πράγματα σιωπηλά. Είναι το βάρος αυτής της σιωπής και η ένταση του αμετακίνητου βλέμματος της κάμερας του Αγγελόπουλου, που κάνει τον Μεγαλέξανδρο τόσο δυνατό, που ο θεατής δεν μπορεί να αποδράσει από τη οθόνη. Αυτού του είδους η κινηματογράφηση, τόσο προσωπική και μοναδική στην ιδιαιτερότητά της, τείνει να επιστρέφει στις ρίζες του σινεμά. Αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί την εντύπωση της φρεσκάδας και της δύναμης. Όσο για μένα, παρακολουθώντας αυτό το φιλμ, ένιωσα βαθιά την απόλαυση του κινηματογράφου, με την πιο απόλυτη έννοια του όρου.
Ντούσαν Μακαβέγιεφ
Πριν δω την ταινία του Αγγελόπουλου, εγώ, που έχω μεγαλώσει χωρίς πατέρα, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τον ανακάλυπτα στην εικόνα ενός δέντρου. Η τελευταία σκηνή του Τοπίου στην Ομίχλη ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Είναι μια μοναδική, θα μπορούσε κάποιος να πει «Ιαπωνική», σκηνή, που με εξέπληξε, γιατί είχα πάντα στο μυαλό μου την ελληνική παράδοση αποκλειστικά συνδεδεμένη με ερείπια, βράχους και θεούς. Σε αυτήν την σκηνή είδα μια πρόκληση απέναντι σε κάθε αναστολή και εξουσία. Γι’ αυτό θα χρησιμοποιούσα τα λόγια του Βergman για να πω ότι ο στόχος του σινεμά είναι να φέρει πάλι το όνειρο πίσω στη ζωή μας, βοηθώντας μας έτσι να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής.
Michel Ciment
Δεν θα έπρεπε να εκπλήσσεται κανείς που στην Ελλάδα εμφανίστηκε ένας σκηνοθέτης για τον οποίο ποίηση και φιλοσοφία είναι ένα, για τον οποίο η γνώση ενεργοποιεί αισθητικές αντιλήψεις, για τον οποίο, τέλος, το σινεμά είναι συγχρόνως μια ερώτηση και μια κατάφαση. Ωστόσο, είναι όμορφο που ένας καλλιτέχνης μπορεί να εξυμνεί τον κόσμο και την ίδια στιγμή να τον αμφισβητεί.
Yvette Biro
H ιστορία και η εξουσία είναι στο κέντρο του σύμπαντός του, όπου τα κακά κάθε είδους απολυταρχικής ιδεολογίας δηλώνονται ξεκάθαρα. Ωστόσο, η ειρωνική σοφία αποφεύγει τη διδακτική για χάρη μιας προσωπικής, ποιητικής θεραπείας, ενός υποβλητικού έπους και της λυρικής περισυλλογής πάνω στην ελληνική ιστορία.
Michael Wilimington (Los Angeles Times)
Στην Ελλάδα, λέγεται ότι οι απλοί άνθρωποι αγαπούν την ποίηση και μιλάνε ποιητικά. Ο Αγγελόπουλος, μακριά από τα τετριμμένα, βρίσκει ποίηση στη φθορά, την προδοσία και την καταγράφει: Παιδιά αποξενωμένα από τον πατέρα τους, μια χώρα αποξενωμένη από την κληρονομιά της και πάνω απ’ όλα, την σιωπή γύρω του: Σιωπή της ιστορίας, του έρωτα και του Θεού. Όλα ιδωμένα μέσα από ένα βαθύ βλέμμα, που, όπως και αυτό του Τζόζεφ Κόνραντ, τελικά μας βοηθάει να δούμε… και να ζούμε.
_
_
Σχετικά:
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…