Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων


«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ότι έχω ζήσει έως τώρα…Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’ όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

____

  ~ του Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία) :

Αντικλείδι , https://antikleidi.com/

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

28 CommentsΣχολιάστε

  • μεγαλώνοντας γίνεσαι επιλεκτικός , συντηρητικός και πολλες φορές αρτηριοσκληρωτικός…

  • εμπειρία vs σθένους
    σκεπτικισμός vs αισιοδοξίας

  • «Τα σαράντα χρόνια είναι τα γηρατειά της νεότητας. Τα πενήντα, η νεότητα των γερόντων.»
    Βίκτωρ Ουγκώ

  • στα 20 δεν ξέρεις για τι πράγμα μιλάμε
    στα 30 κάτι έχει πιάσει τ αυτί σου
    στα 35 το ψιλιάζεσαι
    στα 40 το ξέρεις ακριβώς …
    στα 50 το χεις εμπεδώσει…

    • και τοτε ακριβως που το εμπεδωσες, ερχεται και αλλαζει και δωστου πρεπει να τα μαθεις ολα απο την αρχη! Ειμαι στη νεοτητα των γεροντων και ξερω…

  • Στην αρχαία Σπάρτη, όταν διασκέδαζαν σε κάποια γιορτή,
    οι γέροντες τραγουδούσαν: “Εμείς υπήρξαμε κάποτε ρωμαλέοι και ισχυροί νέοι”
    Οι νέοι και ώριμοι άνδρες : “Εμείς, όμως, είμαστε τώρα, και εάν θέλεις έλα να δοκιμάσεις”
    και στο τέλος τα παιδιά και οι έφηβοι : “Εμείς, όμως, θα γίνουμε πολύ καλύτεροι”

  • Mεγαλώνοντας συνειδητοποιείς πόσο ανούσια ξόδευες (πολλές φορές) τον χρόνο, όταν ήσουν μικρότερος.

  • Όταν αισθάνεσαι ότι έχεις κάτι σε μεγάλη αφθονία, δεν καταλαβαίνεις την σπατάλη όταν συμβαίνει.
    Το ίδιο συμβαίνει και όταν θεωρείς κάτι δεδομένο.
    Πόσο δεδομένο είναι όμως ότι έχουμε άφθονο χρόνο μπροστά μας ?

  • Θερμά συγχαρητήρια για τα υπέροχα άρθρα. Είναι τουλάχιστον αξιομνημόνευτα !

  • Οταν σκέφτομαι ότι ο χρόνος περνάει, μου έρχεται πάντα στο μυαλό το ρεφρέν από το καταπληκτικό τραγούδι που έγραψε και μελοποίησε ο Σταμάτης Σπανουδάκης:

    “Η ζωή μου περνά και χάνεται
    η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται
    η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
    η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου
    Μια στιγμή και μ’ αφήνεις μόνο μου
    μια στιγμή και είμαι μόνος μου, μόνος μου”

    Βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=L7AeqPiwE5A , http://www.youtube.com/watch?v=vcMCH2IP1ws&feature=related

  • Μήπως το συγκεκριμένο άρθρο θα έπρεπε να γίνει το σήμα κατατεθέν του blog ?

    Με αυτή την φιλοσοφία ξεκινήσαμε, ορμώμενοι από την επιθυμία μας να αφήσουμε πίσω τα μικρά και ασήμαντα, και να ψάξουμε την ουσία.

  • ένας γνωστός μου ιερέας λέει και ξαναλέει ότι από κάποια ηλικία και μετά κάθε φορά που έχουμε γενέθλια δεν μεγαλώνουμε αλλά μικραίνουμε (πλησιάζουμε πιο κοντά ) προς την επόμενη ζωή, ή την επόμενη κατάσταση, μια παλιά καθηγήτρια μας στο λύκειο, μας έλεγε ότι όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά αλλάζει τρόπο αντίδρασης ο ευ ατός μας και από την επίθεση της νεότητός μας περνάμε στην άμυνα με την βοήθεια των εμπειριών που έχουμε αποκτήσει, εφόσον τις έχουμε αποκτήσει.
    Τελικά μάλλον παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η ματαιοδοξία μας για όλη την κοσμοθεωρία μας και την στάση ζωής που έχουμε, εξάλλου ο θάνατος είναι κάτι που θα έρθει σε όλους μας χωρίς εξαιρέσεις για κάποιους, πράγματι ίσως αξίζει να γίνει το σήμα κατατεθέν του blog αγαπητοί bloggers, όπως ίσως αξίζει να γίνει το σήμα κατατεθέν όλων όσων είναι εκεί στα μέσα της δεκαετίας των 40 και άνω

    • ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή…

      γιατί παπά παχύ κοροιδεύεις τον κόσμο διασπείροντας φρούδες ελπίδες και μεταθέτεις τα θέλω τους όταν θα βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα?
      γιατί του στερείς τη δράση τώρα που μπορεί?
      γιατί δεν τον αφήνεις να κάνει καλύτερο τον κόσμο σήμερα?
      γιατί τον κάνεις αναβλητικό & τεμπέλη?
      γιατί τον κάνεις κακό πολίτη?

    • λάθε βιώσας είπε ο γνωστός ο δικός μου (Επίκουρος) το οποίο σημαίνει στα νεοελληνικά “ζήσε στην αφάνεια ” αλλά μάλλον είναι πολύ μακρυά από τον παπά σου ως κοσμοθεωρία

    • Κυριε Μπακλαβα εισαστε αδικος! Δηλαδη ο παπας τι δουλεια θα κανει αμα δεν επιδοθει στο να διηγειται κατευναστικες ιστοριες στο ποιμνιο του? Και επι πλεον πολλοι συμπολιτες μας ειναι της αποψης οτι ο κοσμος ειναι καλιτερος με και οχι χωρις θρησκειες! Οσο για τον θανατο, πιστευω οτι πολλοι εχουν πεθανει ηδη και μονον νομιζουν οτι ειναι ακομα ζωντανοι. Τι ειναι η ζωη τελικα? Να σερνεσαι και να ξοδευεσαι πνευματικα και σωματικα ωσπου να παυσουν οι βασικες βιολογικες λειτουργιες και μπεις στο κουτι. Ζεις οταν μπορεις να δημιουργεις, οταν εχεις προοπτικες και περιθωρια να πραγματοποιησεις καποιες. Ποσοι πραγματικα ζουν? Αν αυτο που κανω σημερα δεν διαφερει σε τιποτα απο αυτο που κανω αυριο, τοτε ο χρονος για μενα εχει σταματησει, αρα ειμαι νεκρη! Σταματημενος και φευγει και γρηγορα, δεν ειναι οξυμωρο?

  • οι αρχαίοι όλο αυτό το είπαν με 2 λέξεις : χρόνου φείδου

  • χρονου φείδου, χρονου φείδου , αλλά αυτοί που τα λέγανε συμπόσιο για συμπόσιο δεν αφήνανε όλη τη μέρα…(και τη νύχτα)
    μάλλον οπαδοί του ¨”δικαιώματος στην τεμπελιά” ήταν (αν και πολυ κατοπινο το συγκεκριμένο)

  • Χρόνου φίδια χρόνου φίδια

    Να σε ροκανίζει ο χρόνος
    Και να σε ρουφάει σαν φίδι
    Είναι της φιλοσοφίας
    Τ’ ασταμάτητο παιγνίδι

    Της βιολογίας είναι
    Το μυστήριο το μέγα
    Το ρολόι που σκοτώνει
    Και το άλφα και το ωμέγα

    Μια δενδρογαλιά ένας βόας
    Μια φωνή σαν τηλεβόας
    Που σου λέει όλο τα ίδια
    Χρόνου φίδια

    Φίδια χρόνου, χρόνου φίδια
    Σάπια πάτησα σανίδια
    Φίδια
    Και βουλιάζω στα σκουπίδια
    Φίδια χρόνου, χρόνου φίδια
    Τραβάνε σαν βαρίδια
    Τα παράλογα παιγνίδια
    Χρόνου φίδια

    Χρόνου φίδια ( Χατζηαβάτης )
    Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης

  • Eξαίσιος, υπέροχος ο Mario de Andrade! Βαθειά φιλοσοφημένο αλλά και με βαθειά γνώση της ουσίας της ζωής το κείμενο του! Συναφές με το <> του Καβάφη μας…

    Ευχάριστη έκπληξη η ανάρτηση του κειμένου και το ερέθισμα που μας δίνετε ώστε να ανταλλάξουμε απόψεις…

    Αλήθεια, όμως, πόσοι είναι αυτοί, που πραγματικά αισθάνονται και πράττουν έτσι, όταν φθάσουν ή περάσουν την μέση ηλικία;; Χρειάζεται μεγάλη και αδιάλειπτη προσπάθεια και διαρκή ενδοσκόπηση για να επιτύχουμε…Τα απλά καθημερινά που θεωρούμε δεδομένα πράγματα είναι και τα πιο σημαντικά…Όταν δε συνοδεύονται και από μία διαρκή ευγνωμοσύνη τότε μας προσφέρουν την πολυπόθητη ψυχική ευφορία…..

    • συμπληρωματικά: το ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ του Καβάφη μας

  • Πολύ καλό !!!!! Μπράβο σας. Νοιώθω τυχερή που σας ανακάλυψα.

  • Πραγματι ωραιο το κειμενο.ισως και οι αρχαιοι ελληνες με το μετρον αριστον και το γνωθι σαυτον κατι να προσθετουν στο πως να ξοδευουμε το χρονο μας……..vassiliki.cha