Η ζωή του μπαμπά

Όταν με βλέπουν οι φοιτητές μου στο αμφιθέατρο σαν ένα σοβαρό (λέμε τώρα…) διδάσκοντα στο Πολυτεχνείο, θα σχηματίζουν την εικόνα ενός επιστήμονα που είναι όλη μέρα καθηλωμένος μπροστά στον υπολογιστή και χρησιμοποιεί πολύπλοκα μαθηματικά για να βελτιστοποιήσει κάποιο σύστημα. Που να φανταστούν ότι μια ώρα πριν αυτό που προσπαθούσα να ελαχιστοποιήσω ήταν οι ζάρες του σεντονιού, στρώνοντας τα κρεβάτια των κανακάρηδών μου και να ευθυγραμμίσω το κάλυμμα, γιατί θα τα ακούσω κιόλας αν δεν είναι αλφαδιασμένο. Οι σημερινοί μπαμπάδες έχουμε και μια κρυφή ζωή που την κρύβουμε καλά στις διάφορες συζητήσεις. Μιλάμε για ποδόσφαιρο, δουλειά, projects αλλά ούτε κουβέντα για το project των projects, δηλαδή το μεγάλωμα των παιδιών. Κι έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα… 

Όταν ήμουν μικρός μόνο το 10% των μαμάδων δούλευαν (η δική μου ήταν στο άλλο 90%). Τώρα τα πράγματα έχουν αντιστραφεί και μόνο το 10% των μαμάδων δεν δουλεύει, αλλάζοντας έτσι και τον ρόλο των μπαμπάδων. Ο δυτικός τρόπος ζωής (μ’ αρέσει αυτή η έκφραση, έχει κάτι από άγρια δύση…) υπαγορεύει πλήρη εκμετάλλευση των «ανθρώπινων πόρων» στην οικονομία. Έτσι πρέπει λοιπόν να δουλεύει και η μαμά για να έχουμε αρκετά λεφτά ώστε να πληρώνουμε άλλη γυναίκα που θα παριστάνει την μαμά στο σπίτι όταν λείπει η πραγματική μαμά (πάντα το είχαν απορία αυτό οι γιοί μου όταν ήταν μικροί). Πολλές φορές λοιπόν η μαμά τους φεύγει πριν από τον προνομιούχο μπαμπά τους για δουλειά, κι έτσι τα work packages που αναφέρονται στο πρωινό των παιδιών και στο στρώσιμο των κρεβατιών έχουν ως επιστημονικό υπεύθυνο τον μπαμπά. Στο συνολικό project βέβαια επιστρατεύονται πολύ συχνά κι εξωτερικοί συνεργάτες (εν προκειμένω τα πεθερικά και οι γονείς μου, ο Θεός να μου παίρνει μαλλιά και να τους τα δίνει σε χρόνια) για να βγουν τα deadlines. Supervisor και coordinator βέβαια του project «σπίτι» δεν χρειάζεται βέβαια να πω ποιος, ή μάλλον, ποια είναι.

Τα απογεύματα μετά την δουλειά, για τους περισσότερους μπαμπάδες αρχίζει το μεροκάματο του ταξιτζή. Αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, κολυμβητήριο κλπ («μια που πας, πέρνα κι απ’ το σουπερμάρκετ…»), τρελό πήγαινε – έλα. Καμιά φορά έχει και διάβασμα των παιδιών καθότι η συνηθισμένη τρίπλα της μαμάς είναι «Να ρωτήσεις τον πατέρα σου που είναι και στο πολυτεχνείο», λες και στο πολυτεχνείο κάνουμε για τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Μην είμαι άδικος όμως. Εκτός από καθάρισμα, πλυντήρια, άπλωμα, σίδερο η μαμά πρέπει κάθε μέρα και να μαγειρεύει, βλαστημώντας από μέσα της την ώρα και την στιγμή που δεν παντρεύτηκε τον Σκαρμούτσο (…πώς μας χαλάει την πιάτσα αυτός ο άνθρωπος). Στο task «φαγητό» βέβαια παίζει αναπόφευκτα και το outsourcing κι ελπίζω να μην το διαβάζει αυτό η συγκεκριμένη μαμά του σπιτιού και πει ότι την εκθέτω. Παρόλο που εγώ μόνο αυγά τηγανητά κάνω και κάτι μακαρόνια πολύ minimal (μόνο τυρί κι αυτό τριμμένο απ’ το σουπερμάρκετ γιατί εγώ μπορεί να ξύσω και το χέρι μου μαζί), είμαι πολύ πρόθυμος να μάθω την τέχνη. Η supervisor πράγματι, μου δείχνει εμπιστοσύνη και μου δίνει τη σακούλα με τα σκουπίδια να τη βγάλω έξω, ψιθυρίζοντας μέσα από τα δόντια της κάτι περί ικανότητας των ανδρών, κολακευτικό υποθέτω.

Οι καιροί άλλαξαν και μαζί τους τα καθήκοντα των πατεράδων. Τον μπαμπά μου δεν τον θυμάμαι ποτέ να μας αλλάζει πάνες ή να στρώνει τα κρεβάτια και να μας μαγειρεύει. Εγώ με αυτά τα πρότυπα μεγάλωσα που μάλλον πρέπει να τα ξεχάσω οριστικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνουν αντλώντας ενέργεια από τους γονείς. Και σαν να μην έφταναν αυτά, εκεί που περιμένεις ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης όταν τους έχεις ετοιμάσει το πρωινό, αυτό που τελικά ακούς είναι

«Ρε dad έλεος… Σου είπα μέλι, όχι μαρμελάδα… »

   ~ του Γιώργου Μαυρωτά

    Πηγή: protagon

https://antikleidi.com/