Το παραμύθι του

two-pebbles-taleΠρέπει να σκεφτεί ένα παραμύθι. Με καλό, με κακό, με έξυπνο, με χαζό τέλος, δεν έχει σημασία. Φτάνει να εμπεριέχει σασπένς, να μπορεί να σταθεί ικανό για να πείσει, να καθησυχάσει, να υποσχεθεί μια συνέχεια διαφορετική απ’ την προβλεπόμενη και το βασικό να πετύχει πάση θυσία αυτό που διακαώς επιθυμεί.


Αλλά όπως και να το προσεγγίσει κανείς, να μη μοιάζει παραμύθι κι ας είναι. Σίγουρα να μην έχει σχέση με την πραγματικότητα, με τα δεδομένα, με την ως τώρα κατάσταση. Να μπορεί να δημιουργήσει άλλη ατμόσφαιρα, να αλλάξει και τον τόπο και το χρόνο αν γίνεται.

Μπορεί;

Αρχίζει να τρώγεται με τα ρούχα του, με το μυαλό του: «Μια φορά κι έναν καιρό…», μα όχι, πώς είναι δυνατόν να ξεκινά με μια κουταμάρα, αφού είπαμε, δεν πρέπει να μοιάζει με παραμύθι κι ας είναι. Άκυρη η εκκίνηση.

Το ’πιασε το λάθος όμως. Έτσι μπράβο, μήπως και γίνει κάτι.

Τώρα φτιάχνει την ιστορία, σαν άλλος. Μόνο έτσι θα τα καταφέρει. Όσο είναι ο εαυτός του δεν υπάρχει σωτηρία. Διπλή προσωπικότητα; Ναι, μάλλον. Για να πετύχει κάτι. Αυτό που θέλει. Μπέρδεμα ε; Δικό του το πρόβλημα. Ή μήπως όχι μόνο δικό του;

Καθώς συνεχίζει… να και νέα πρόσωπα που θα πληγούν. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτά τα πρόσωπα ή ένα πρόσωπο που για να το βλάψει πρέπει να επιτεθεί και σ’ άλλους. Τι άνθρωπος!

Κι έτσι σιγά-σιγά, σε βάθος χρόνου κι ενώ έχει αναποδογυρίσει ζωές άλλων, τον βλέπεις εκεί απτόητο, θαρρείς πως έγινε ανθεκτικός και ένα με το κακό, να θέλει να προκαλεί, να χαίρεται με τον πόνο των άλλων, να καραδοκεί για την επόμενη απειλητική του κίνηση.

Κι εκεί που πήγε να προσποιηθεί για λίγο έναν άλλο, έγινε αυτός ο άλλος. Τι ειρωνεία ε; Τι σύγχυση; Και σε ψυχαναλυτή να το πει, θα τον τρελάνει κι αυτόν. Ψυχαναλυτή; Όχι. Γιατί  όχι; Γιατί, πολύ απλά, δεν παραδέχεται ότι άλλαξε, βουτηγμένος στη διαστροφή του μυαλού, του φαίνονται όλα λογικά, τίποτα το παράλογο, τίποτα το μεμπτό. Κι έτσι συνεχίζει τις ραδιουργίες του δίχως ίχνος μετάνοιας.

Ώσπου έρχεται μια μέρα που η πραγματικότητα αποδεικνύεται πιο ισχυρή και αποκαλύπτονται όλα τα ψέματα με τα οποία έστησε το παραμύθι. Ο στόχος μαθαίνει την αλήθεια. Βρίσκει τη δύναμη και τον συγχωρεί. Μα παρ’ όλα αυτά, αντί να νιώσει το λάθος του και να διορθώσει ό,τι μπορεί, συνεχίζει το παραμύθι και παρουσιάζεται ξανά σαν άλλος. Έχει ξεπεράσει τα όρια, έχει ξεπεράσει τον εαυτό του, έχει μεταλλαχτεί σε άλλον, έχει γίνει ο άλλος και πάλι πράττει το ίδιο καταστροφικά, ακόμη και απέναντι στον ίδιο του τον ξεχασμένο εαυτό. Βυθισμένος στο δικό του παραμύθι εκδικείται ό,τι δεν μπόρεσε, με τα ίδια όπλα, αυτά του διεστραμμένου μυαλού του. Και δεν είναι διατεθειμένος να τα παρατήσει. Δεν θα εγκαταλείψει. Θα τον εγκαταλείψουν.

Γι’ αυτό λοιπόν υπάρχουν τα παραμύθια. Για να έχουν μια γοητεία, για να σε συνεπαίρνουν, να σε βάζουν σε έναν άλλο κόσμο και να βγάζεις τα συμπεράσματα σου.

Στην αληθινή ζωή όμως δεν αρμόζουν. Γι’ αυτό καλύτερα να το ’κανε σελίδες, το παραμύθι του.

Πόπη Κλειδαρά

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -