Σαν σήμερα, στις 8 Απριλίου 1911, γεννήθηκε ο μεγάλος σύγχρονος Γαλλορουμάνος στοχαστής Εμίλ Σιοράν
Ο Αντι-προφήτης
Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπνώττει ένας προφήτης, και όταν αφυπνίζεται το κακό στον κόσμο είναι λίγο περισσότερο… Περισσότερα
Σαν σήμερα, στις 8 Απριλίου 1911, γεννήθηκε ο μεγάλος σύγχρονος Γαλλορουμάνος στοχαστής Εμίλ Σιοράν
Ο Αντι-προφήτης
Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπνώττει ένας προφήτης, και όταν αφυπνίζεται το κακό στον κόσμο είναι λίγο περισσότερο… Περισσότερα
Ο Αντί-προφήτης
Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπνώττει ένας προφήτης, και όταν αφυπνίζεται το κακό στον κόσμο είναι λίγο περισσότερο…
Είδα τους ανθρώπους να κυνηγούν ο καθένας διαφορετικό σκοπό- είδα τους ανθρώπους ενθουσιασμένους από διάσπαρτα αντικείμενα, γοητευμένους από σχέδια και όνειρα που ήταν ταπεινά και απροσδιόριστα. Αναλύοντας κάθε περίπτωση χωριστά για να εντοπίσω τις αιτίες τόσου σπαταλημένου οίστρου, κατάλαβα την ανοησία κάθε νεύματος και κάθε προσπάθειας.
Ο καλλιτέχνης που στοχάζεται τα εκφραστικά του μέσα είναι υπόχρεος στον σοφιστή, συγγενεύει οργανικά μ΄ αυτόν. Και ο μεν και ο δε συνεχίζουν, προς διαφορετικές κατευθύνσεις, το ίδιο και το αυτό είδος δραστηριότητας. Έχοντας πάψει να είναι «φύση», ζουν σε συνάρτηση με τη λέξη. Τίποτα το πρωτογενές σ΄ αυτούς: κανένας δεσμός δεν τους συνδέει με τις πηγές της εμπειρίας, καμιά αφέλεια, κανένα «συναίσθημα» […].
Ακόμα αναρωτιέστε γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά τα δεινά; Καταφύγετε στη σκέψη του Εμίλ Σιοράν περί της ανθρωπότητας… Αν και πάλι δεν πειστείτε…Ε, τότε κάντε μήνυση στον Μεγαλοδύναμο…
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι πρέπει να χάσει ένας άνθρωπος για να βρει το σθένος να αψηφήσει όλες τις συμβάσεις, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι απώλεσε ο Διογένης για να γίνει ο άνθρωπος που επέτρεψε τα πάντα στον εαυτό του, που έκανε τις πιο μύχιες σκέψεις του πράξεις με μιαν υπερφυσική ιταμότητα, όπως θα έκανε ένας θεός της γνώσης, λιβιδιακός και συνάμα αγνός. Περισσότερα
Η αδυναμία μας να κλάψουμε είναι αυτή που συντηρεί μέσα μας την αγάπη για τα πράγματα, και τα κάνει να υπάρχουν ακόμα, μας εμποδίζει να εξαντλήσουμε τη γεύση τους και να τα αποστραφούμε. Όταν, σε τόσους δρόμους και ακτές, τα μάτια μας αρνιόντουσαν να πνιγούν στα δάκρυα, διέσωζαν με τη στεγνότητά τους το αντικείμενο που τα θάμπωνε. Περισσότερα