Έτσι όπως στέκεσαι πάνω απ’ τη λίμνη και καρδιοχτυπάς μη πέσεις μέσα θωρείς την ψυχή σου, κοιτάζεις σαν κάποιος ξένος το ίδιο σου το εγώ, ψάχνεις να βρεις ψεγάδι. Μα ξεχνάς πως αυτά τα ψεγάδια είναι η ομορφιά σου.
Αυτά σου θυμίζουν πως έζησες κάποτε και εσύ και δεν περπάτησες απλά σε αυτή τη γη. Αυτά χαραχτήκαν απ’ τα όνειρα σου, γκρεμίστηκαν απ’ τον ουρανό σου και έτσι όπως έπεσαν στη γη ανεκπλήρωτα άφησαν κάτι πίσω τους να θυμάσαι πως κάποτε υπήρξαν. Kαι πως είσαι ικανός μια μέρα μαζί με τον ήλιο στον ουρανό σου να φέρεις αγκαλιά καινούργια.
Αυτά τα σημάδια γίνονται οδηγοί σου που σου δείχνουν ποιο δρόμο να διαλέξεις και που να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι. Περιφρονώντας τα περιφρονείς και εσένα. Δε σε κάνουν τέρας μα άνθρωπο. Και άνθρωπος σημαίνει μαχητής. Να μάχεσαι κάθε μέρα το ζωώδες και το θεϊκό και εκεί στο κέντρο που στέκεσαι αναζητώντας την ισορροπία γίνεσαι άνθρωπος. Εκεί στη μέση γεννιέται η αλήθεια σου και το ψέμα σου αποσύρεται νικημένο στη σπηλιά του. Μα κρατάς και ένα κομμάτι μέσα σου για να λάμπει τριγύρω του η αλήθεια.
Γεωργία Μαυρίδου