«Όταν έρθει ο Γιος του ανθρώπου με τη δόξα του, και όλοι οι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθίσει στον ένδοξο θρόνο του. Και θα συγκεντρωθούν ενώπιόν του όλα τα έθνη, και αυτός θα χωρίσει τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλον, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια. Και θα βάλει τα πρόβατα στα δεξιά του, τα δε κατσίκια στα αριστερά *…
“Γαμώ το κερατό μου το τράααγιοοο!!!!”
Δεν πρόλαβε ν αποσώσει την κουβέντα του ο παπάς, όταν την αίθουσα συντάραξε η τρομερή σε ένταση φωνή του Αντύπα
“Ρε τραγόπαπα ποια είναι τα πρόβατα και ποια τα κατσίκια που τολμάς να εκστομίζεις στην κηδεία του Μπάρμπα μου;
Πετάχτηκε από τη θέση του παίρνοντας σβάρνα 4-5 τραπέζια , ρίχνοντας το ταψί με τα κόλλυβα που βρίσκονταν στο τελευταίο από αυτά, δημιουργώντας ένα σύννεφο άσπρης σκόνης , από την επικάλυψη της μπόλικης άχνης, κι εν μέσω κραυγών, μοιρολογιών, κλαμάτων, λιποθυμιών και γουρλωμένων βουρκωμένων ματιών, φτάνοντας κοντά στον παπά. “Κάτσε κάτω” του υπέδειξε κάνοντας το σήμα του κερασφόρου και του άρπαξε το μικρόφωνο λέγοντας:
“Ακούστε τώρα συγχωριανοί μια κανονική ιστορία, εις μνήμη αυτού που μου μετάδωσε την μύηση στον κόσμο των κατσικιών. Μου την είπε ο μπάρμπας μου ένα βράδυ σε μια τρυφερή , μα πολύ δύσκολη ηλικία”.
Παραδόξως μεγάλη ησυχία έγινε ξαφνικά, κανείς δεν κοιτούσε να συμμαζέψει τον χαμό, κανείς δεν κουνιόταν από τη θέση του . Σαν είδε κι αυτός ότι δεν είχαν λιποθυμήσει όλοι, αλλά βρισκόταν σε μια κατάσταση επισκληριδίου αναισθησίας όπου άκουγαν, καταλάβαιναν, αλλά δεν μπορούσαν να κουνηθούν από τη θέση τους, ξεκίνησε:
***********
Αίγας κοσμογονία
Εν αρχή ήταν το κέρατο . Ήσυχο ήταν. Κοιμόταν σκεπασμένο με το πέπλο της αιωνιότητας.
Κι όταν ξύπνησε το είδε. Ήταν το μαστάρι. Ήταν εκείθε, λες από πάντα. Κουνιόταν αδιάφορο σαν αέναο εκκρεμές στο συμπαντικό κενό της κούνιας του τίποτα.
Το γαργάλεψε.
Άτιμο ήταν αυτό, παιχνιδιάρικο.
Έπαιξαν πολύ, χρόνια, αιώνες θαρρείς.
Όμως το μαστάρι άμαθο ως ήταν μπάφιασε. Και τότε άρχισε να εκσφενδονίζει γάλα. Αριστερά, δεξιά , παντού. Γάλα ζωοποιό.
Και το κέρατο όμως ήταν γενναίο. Και κούτρισε τις σταγόνες μακριά, με δύναμη. Και φεύγαν αυτές ταχύτατα, με μεγάλη επιτάχυνση (άστρα και γαλαξίες τα είπαν αργότερα). Κι οι σταγόνες επήραν το σχήμα σαμαριού ** (Δεν ήξεραν τι εστί σαμάρι τότε, καθώς δεν είχε γεννηθεί ο γάιδαρος, αλλά αυτό ήταν το σχήμα μετά τον κοντρισμό) .
Και στεναχωρήθηκε τα μάλα το μαστάρι . Και σφίχτηκε πολύ.
Κι από μαύρη οπή , μαύρη σαν καλιακούδα (καλιακούδα δεν ήξευραν τι εστί ακόμη, αλλά μαύρο ήτο) σαν συμπαντικό πυροβόλο κακαράτζες πολλάκις εκτόξευεν (κακαράτζες σάματις ήξευρε κανείς τι ήταν…).
Κακαράτζες, σβουνιές ολοστρόγγυλες κοπριές, πλάνητες τρέξαν ξοπίσω από τα γάλατα.
Και τα γάλατα γονιμοποίησεν αυτοίς. Και κόσμοι εγεννήθησαν. Ένας εξ αυτούς ήτο ο ημέτερος. Ζώα και φυτά δημιουργήθησαν .
Ναι , είχε και πως τους λέτε εσείς τώρα να δεις… α! δεινόσαυρους, βέβαια κάποιοι άλλοι παλιότερα τους είχαν ονομάσει Τιτάνες. Κι αυτοί εγένοντο κυρίαρχοι επί της κακαράτζας μας. Μα ήταν προβληματικοί. Όσο τεράστιοι ήταν άλλο τόσο τεράστια ήταν και η κακία τους
Κι η κακαράτζα για να τους τιμωρήσει δημιούργησε τον μέγα θηλαστικό, τον Δία. Ζευς, ο Γιγαντοφόνος , ο Νεφελοσυνάκτης, ο Κοσμοσείστης, ο Κρονίδης , ο Σωτήρ…
Κι αίγες με κέρατα κυριάρχησαν επι αυτοίς. Γιατί οι αίγες είχαν όρεξη μεγάλην, άπλησται ήτον. Και κατέφαγαν όλη τη βλάστηση και κατέστρεψαν τους τιτάνες – δεινόσαυρους γιατί δεν βρίσκαν πλέον τροφή.
Τη συνέχεια την ξέρετε.
Αίγα απλά την αποκαλούσαν μα καταγόταν από που αλλού , από τον ζωοδότη γαλατά, τον Ήλιο… Ήταν ακριβώς αυτή η κατσίκα που έσωσε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Η Αμάλθεια η αγαπημένη Νύμφη του Δία, άρμεγε την κατσίκα χωρίς όνομα, τάιζε στοργικά το θεϊκό βρέφος με γάλα κι αυτός το καταβρόχθιζε λαίμαργα.
Λένε ότι ήταν φοβερή και τρομερή στη μορφή. Οι Τιτάνες δεν άντεχαν να τη βλέπουν, γι’ αυτό η Γαία την έκλεισε σε μια σπηλιά της Ίδης. Ο Δίας όμως δεν την φοβόταν καθόλου , ήξερε ότι ήταν η πηγή της τροφής και της υπαρξής του. Σαν μεγάλωσε κι άρχισε να περπατάει, έπαιζε με την τεράστια κατσίκα, την οποία ονόμασε κι αυτή Αμάλθεια από το όνομα της αγαπημένης του Νύμφης. Πολλές φορές χωρίς να περιμένει να τον ταΐσουν, καθόταν κάτω από την κατσίκα και αρμέγοντάς την έπινε κατευθείαν το γάλα της.
Κάποια μέρα ο Δίας από απροσεξία και επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει τη θεϊκή του δύναμη, έσπασε ένα κέρατο της Αμάλθειας. Λυπήθηκε πάρα πολύ και για να παρηγορήσει το ευλογημένο ζώο, έδωσε το κέρατο στη Νύμφη Αμάλθεια, αφού πρώτα το προίκισε με μαγικές ιδιότητες. Αυτός που το είχε, αρκούσε μόνο να κάνει μια ευχή και αμέσως εμφανίζονταν μπροστά του όλα τα καλά του κόσμου. Από τότε έμεινε γνωστό ως “κέρας της Αμάλθειας” ή “κέρας της Αφθονίας”. Όταν η κατσίκα γέρασε και πέθανε, ο Δίας λυπήθηκε πολύ.
Από το δέρμα της έφτιαξε την παντοδύναμη αι-γίδα του (σύμβολο ακαταμάχητης δύναμης και εξουσίας) , το πανίσχυρο όπλο με το οποίο νίκησε τους Τιτάνες .
Σάματις κι η κόρη του η παρθένος δεν ξεπήδησε η από την κεφάλα του με την αιγίδα της πάνοπλη? Η Αιγιδοφόρος Αθηνά η προστάτης του κόσμου τούτου
Κι εκεί που περίμεναν όλοι τη συνέχεια της ιστορίας ο Αντύπας παράτησε το μικρόφωνο κι αναφώνησε ένα μακρόσυρτο …
Φςςςςςςςςτ!!!! ένα σφύριγμα καλέσματος ήταν και δύο νταβραντισμένοι Αλβανοί τσοπάνηδες μπουκάρουν, αρπάζουν το φέρετρο και το βγάζουν έξω από την αίθουσα.
Ο κόσμος σαν να ξύπνησε από το λήθαργο ακολούθησε να δει τι άλλο τους επιφύλασσε η μοίρα εκείνη τη μέρα να παρακολουθήσουν.
Οι τσοπάνηδες φόρτωσαν στην καρότσα ενός τρακτέρ το φέρετρο κι ο Αντύπας που ήδη είχε βρεθεί στο τιμόνι του έβαλε μπρος τη μηχανή.
Μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι τεθλιμμένοι μα σύξυλοι συγγενείς τον σκοπό του ήδη είχε βάλει την πρώτη αργό και ξεκινούσε τα 80 άλογα σε μια μακρόσυρτη, αργή, βασανιστική πορεία.
Πως να συγκρατηθούν τόσα άλογα , όσο και να φωνάζει ο παπάς που είχε ξαναβρεί το χρώμα του “ιεροσυλία! ιεροσυλία χριστιανοί! πιάστε τον! πιάστε τον τον κερατά!”
Απλά μερικοί, μεγάλης ηλικίας σύντροφοι, είχαν καταλάβει το ρόλο της πολύ αργής ταχύτητας και πιάστηκαν από την καρότσα να μπορέσουν να τον συνοδεύσουν στο τελευταίο ταξίδι σ αυτόν τον ανηφορικό δρόμο του χωριού.
Μετά το τελευταίο σπίτι ο Αντύπας πάτησε το γκάζι 3 φορές κι έδωσε το σήμα της απαγκίστρωσης της περίεργης αυτής πομπής, βάζοντας δευτέρα γρήγορη..
Σε μια ώρα περίπου είχε περάσει το μαντρί κάνοντας μια μικρή στάση για να δώσει στον νεκρό την ευκαιρία του αποχαιρετισμού.
Σ άλλη μια ώρα είχε φτάσει στη “μεγάλη σχάση”. Βρισκόταν σχεδόν στην κορυφή του βουνού. Λόγω του υψόμετρου εκεί, δεν φύτρωνε τίποτα , αλπικό τοπίο, μόνο μικρά ξερά χόρτα έβλεπες.
Εκεί τον είχε φέρει για πρώτη φορά ο μπάρμπας , στα έξι του, όταν έχασε τον πατέρα του. Για να τον παρηγορήσει του είχε υποσχεθεί ότι θα του δειχνε τον “τόπο αναχώρησης” . Απο κείνο το σημείο θα περνούσε το πνεύμα να το τιμήσουν και να το χαιρετήσουν. Είχαν πάει με τα πόδια τότε, όχι με τρακτέρ, 3 ώρες δρόμο από το μαντρί. Του χε αναθέσει να κουβαλάει κι ένα κατσίκι, το κρατούσε από το μικρό εκείνο σκοινί που του κοβε το χέρι, πολλαπλασιάζοντας την προσπάθειά του. Όμως έπρεπε να το κάνει εκείνος. Ο μπάρμπας είχε φορτωθεί με μια μπαντάνα , 2 κάπες , ένα καρυοφύλλι και κάποια μικροπράγματα.
Όταν φτάσαν κοντά στο σημείο μόνο τότε είδε τη μεγάλη μαύρη λεία πέτρα. Ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του αχτίδες έτοιμος να καληνυχτίσει, κι ο μπάρμπας, άγνωστο πως – λες κι είχαν κάνει πρόβα από πριν, έβαλε την κατσίκα να γονατίσει και ν ακουμπήσει τον λαιμό της, χαρίζοντας τον στον υποψήφιο εραστή ή θύτη της.
Ο μπάρμπας έδωσε μια ελαφριά κατραπακιά με την παλάμη του στο κεφάλι του ζώου , σαν να την υπνώτισε να μην νοιώθει κι έβγαλε από τη ζώνη του το κοφτερό μεγάλο μαχαίρι . Ο μικρός ήξερε τι έπρεπε να κάνει λες και ήταν περασμένο στα γονιδιά του .
Καθώς έβλεπαν να κυλά στο βράχο το κόκκινο πηχτό και ζεστό αίμα του σφάγιου, μια τελευταία ακτίνα του ήλιου βαμμένη με το ίδιο χρώμα , σαν αστραπή αντιφέγγισε μια στο μαχαίρι, μια στις σταγόνες κι έφυγε ευθεία βολίδα πάνω για να δραπετεύσει από την ατμόσφαιρα.
Έχε γεια..
Και τότε ήταν που άρχισε να του εξιστορεί την παραπάνω ιστορία τελειώνοντας όμως ως εξής:
Να πεινάς και να διψάς παιδί μου, όπως η κατσίκα. Γιατί όποιος πεινά και διψά είναι πάντα νέος, μένει πάντα παιδί. Ατέλειωτα, ατέρμονα, να τρως εικόνες, να καταβροχθίζεις παραστάσεις, να μασάς εμπειρίες, να πίνεις τους χυμούς της ζωής. Σου εύχομαι να μη χορταίνεις , να μην κορεστείς, πάντα να ζητάς κι άλλο. Άπαξ κι ο άνθρωπος χορτάσει , αν του φύγει η όρεξη πεθαίνει
Γιατί , τι είμαστε παιδί μου, τι είναι η ζωή? μια κακαράτζα είμαστε, μια κακαράτζα…
Έτσι του μίλησε ο μπάρμπας…
***************
Είχε νυχτώσει για τα καλά και, παρ όλη την έκσταση που ένοιωθε , έτρεμε σύγκορμος , από την εξουθένωση , το κρύο και τον φόβο. Ο μπάρμπας τον πήρε στο μικρό κοίλωμα ενός βράχου εκεί δίπλα, που σχημάτιζε κάτι σαν μια μικρή σπηλιά ενός μέτρου βάθος όλο κι όλο , τον έχωσε κάτω από την κάπα κι άναψε τη φωτιά.
Δεν κοιμήθηκαν σχεδόν όλο το βράδυ. Του έμαθε να ξεχωρίζει στον ουρανό, αυτό που οι άνθρωποι της αρχαιότητας έβλεπαν ως τράγο εραστή, κι οι σημερινοί τον λένε Αιγόκερο. Ο πιο αινιγματικός όλων των αστερισμών, ένα παράξενο αμφίβιο πλάσμα, τράγος και ψάρι συνάμα, ο Αιγιπάν. Τ αστέρια του αποτελούσαν την Πύλη των παλιών θεών, από κει περνούσαν οι ψυχές των ανθρώπων όταν ανέβαιναν στον ουρανό. Δύσκολα τον ξεχωρίζει το ανθρώπινο μάτι. Βρίσκεται κοντά στον ξάδερφο το κριάρι , τον Κριό.
Του δειξε και την “Κατσίκα ή Αίγα” , ναι υπάρχει τέτοιο αστέρι στον ουρανό. Είναι μάλιστα ένα από τα πιο φωτεινά άστρα για μας του βόρειου ημισφαιρίου, είναι το α στον αστερισμό του Ηνιόχου, γνωστή με το λατινικό της όνομα Capella, υποκοριστικό του Capra.
Την αφήγηση διέκοπταν που και που κάποια ουρλιαχτά μιας οικογένειας λύκων που ξέσκιζαν το θυσίασμα και χαιρόταν με την απρόσμενη τύχη τους να γεμίσουν τα στομάχια τους εκείνη τη βραδιά . Είχαν πλησιάσει τόσο κοντά που μπορούσες να δεις τις λάμψεις των ματιών τους στο σκοτάδι όταν ο μπάρμπας έριξε μια τουφεκιά που αντιλάλησε στην σιωπή του τοπίου.
Η τουφεκιά τον ξύπνησε κι επανήλθε στην πραγματικότητα. Εκεί δίπλα τον περίμενε ένα καροτσάκι οικοδομής που μ αυτό μετέφερε κι εναπόθεσε το νεκρό σώμα στη βάση του μεγάλου σωρού με ξύλα , κυρίως πουρνάρια ήταν – σχεδόν 3 καρότσες, που είχαν κουβαλήσει από το πρωί οι συμμετέχοντες του εγχειρήματος. Άναψε την τεράστια φωτιά και θεόρατες αναλαμπές έσκισαν το σκοτεινό τοπίο. Σαν αρχαία φρυκτωρία έδωσε το σήμα όχι μόνο στο απέναντι βουνό αλλά και στην πυροσβεστική και την αστυνομία…
Έχε γεια…
Adagio-The Doors – Εμπνευσμένο από το Adagio in G Minor του Tomaso Albinoni
* Ματθαίος 25: 31, 32 – Είπεν ο Κύριος: Όταν έλθῃ ο Υιός του ανθρώπου εν τη δόξῃ αυτού και πάντες οι άγιοι άγγελοι μετ’ αυτού, τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού· Και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, και αφοριεί αυτούς απ’ αλλήλων, ώσπερ ο ποιμήν αφορίζει τα πρόβατα από των ερίφων, και στήσει τα μεν πρόβατα εκ δεξιών αυτού τα δε ερίφια εξ ευωνύμων
** Με βάση νέες έρευνες, υπάρχουν ενδείξεις πως ίσως το σύμπαν να είναι αρνητικά κυρτωμένο, έχοντας σχήμα ενός υπερβολοειδούς που μοιάζει με σαμάρι.
Γιώργος Γιώτης
Επόμενο … θα δούμε αν θα χει. Μεθεπόμενο – αν θέτε- ΕΔΩ
Προηγούμενο ΕΔΩ
Κεντρική σελίδα ΕΔΩ
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com