Κάποτε θα μάθουμε να ζούμε…

feelings-switch_269O Νίκος Λυγερός αναφέρει σε μία συνέντευξή του: Η κοινωνία δεν είναι φυσιολογική για την ανθρωπότητα. Είναι απλώς μία μόδα. Και ευτυχώς περνάει.


Μέρες μέρες ξυπνώ με την ελπίδα πως βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στο τρίτο REM. Πράγμα που σημαίνει πως πιθανώς βιώνω ακόμη τα τεκταινόμενα του ονείρου ή του εφιάλτη μου. Αν δηλαδή αποκοιμηθώ λίγο ακόμα, σε λίγο μόνο θα εισέλθω σ’ ένα επόμενο REM, ίσως πολύ πιο ελπιδοφόρο από το προηγούμενο.

Δυστυχώς πάντα αυτές είναι σκέψεις συνειδητές, που επίσης, δυστυχώς, μαρτυρούν πως είμαι ξυπνητή. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως θα σηκωθώ από το κρεβάτι. Άρα, θα χτυπήσω πάλι το μεσαίο δάχτυλο το ποδιού στην άκρη του γραφείου ·θα αναθεματίσω. Έπειτα θα αμελήσω και πάλι τον καφέ που χύνεται στο μάτι της κουζίνας ·θα ξανα-αναθεματίσω.

 Αργότερα θα βλεφαρίσω για λίγο μπροστά στον καθρέφτη καθώς θα βουρτσίζω τα δόντια μου. Θα ευχηθώ να ‘ταν λίγο πιο λευκά. Κι εγώ λίγο πιο όμορφη τα πρωινά.

Θα ανοίξω τα μέσα κοινωνικής(;) δικτύωσης, τα οποία πράγματι θα μου διδάξουν πως δεν έχει νόημα το βιβλίο που με συντροφεύει τα βράδια. Θα αμελήσω όσα ο μικρός πρίγκηπας κάποτε μου δίδαξε και θα σκεφτώ πως “την ουσία τη βλέπουν μόνο τα μάτια!” Είχε μάλλον άδικο ο χαριτωμένος ξανθούλης.

Θα κουβαλήσω τη μιζέρια μου λίγο παρακάτω, λίγο παραπέρα. Θα την πάρω μαζί μου εκείνη την ημέρα, θα την δώσω σε σένα, μήπως και φαντάξει μικρότερη. Θα μου δανείσεις  κι εσύ τη δική σου. Και τότε ίσως νιώσουμε αμφότεροι καλύτερα.

hqdefaultΘα εγκλωβιστώ στην καθημερινότητά μου κι εσύ στη δική σου. Θα ξεχάσουμε πως δυο ζωές μαζί φτιάχνουν μια ευτυχία.

Θα κλάψουμε ξανά. Θα κλειστούμε στα καβούκια μας σαν να ‘μασταν χελώνες. Θα νιώσουμε μόνοι. Θα αφήσουμε δυο δάκρυα να δροσίσουν τα μάγουλα όσο αναπολούμε στιγμές που ζήσαμε. Στιγμές που δε ζήσαμε.

Θα λησμονήσουμε. Θα θυμόμαστε μονάχα όλα εκείνα που τρομάξαμε να αντικρίσουμε. Δε θα σε αναγνωρίζω πια. Θα είσαι ξένος πολύ στα δικά  μου μάτια.

Θα αφήσω μια στάλα πνοής να  ξεψυχήσει. Να πέσει στο έδαφος και να θρέψει μαζί λίγη απ’ τη ρίζα του πόνου σου.

Θα θυμηθώ τότε πως οι άνθρωποι δε ζουν μονάχοι. Θα είμαι σίγουρη πως χωρίς τα χέρια σου δε θα ‘χα σηκωθεί, χωρίς τα μάτια σου, δε θα ΄χα δει.

Θα πειστώ τότε πως δεν έχουν νόημα τα πρότυπα που επιτάσσει η κοινωνία. Θα προσπαθήσω να ξεπηδήσω απ’ τα καλούπια που τόσο απροκάλυπτα μου φόρεσε.

Θα μισήσω τον τόπο που μεγάλωσα. Θα έρθουν στο νου θύμισες φοβερές  που μόνο άχτι θα με γεμίσουν. Πόσα αλήθεια μου στέρησαν;

Μα έπειτα θα ξεχάσω. Θα νιώσω δυνατή για όσο μπορώ. Θα ξεφύγω από όσα μου κονιορτοποίησαν το νου. Θα μαζέψω ένα ένα τα σκόρπια κομμάτια και θα πλάσω νέα καρδιά.

Θα συγχωρήσω. Θα σε πάρω αγκαλιά και θα περπατήσω μαζί σου. Θα θυμηθώ ξανά πως κανένα μίσος δεν έπλασε την ευτυχία. Καμία πολυθρόνα δεν έφερε την επανάσταση.

Θα μάθω λοιπόν, να βλέπω, να αλλάζω, να προσπαθώ. Θα μάθω να ξεφεύγω απ’ τη ρουτίνα που τόσο αβυσσαλέα ήρθε και κατακάθισε επάνω μου.

Θα μάθω να ζω μέσα και έξω απ’ αυτήν την κοινωνία και δε θα αναρωτιέμαι πια για όσα μου έκλεψε.

Θα μάθω να είμαι ευτυχισμένη και να κάνω ανατροπές. Θα πάρω κι εσένα μαζί μου. Έρχεσαι;

~Μπουμπάρη Μαριλένα

https://antikleidi.com/author/marilena/

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Πού πάει ο έρωτας όταν φεύγει;

 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -