«Άλλη μια μέρα όπως όλες οι άλλες, σκέφτηκε, αλλά έκανε λάθος, καθότι δεν ήξερε τι του επιφυλάσσει η τύχη του»
Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε την απόπειρα του να γράψει το πρώτο του διήγημα.
«Σίγουρα θα καταφέρω να δημιουργήσω ένα κλίμα αγωνίας για τον αναγνώστη και να του προκαλέσω το ενδιαφέρον με αυτόν τον τρόπο», αναλογίστηκε ο Κ.
«Ναι, θα το κρατήσω!», είπε αποφασίστηκα στον εαυτό του.
«Από την άλλη όμως, μήπως είναι πολύ κλισέ? Άλλωστε κάθε μέρα δεν είναι ξεχωριστή???»
Οι σκέψεις του έτρεχαν. Για άλλη μια φορά δίστασε να συνεχίσει. Τσαλάκωσε το χαρτί που μόλις είχε γράψει και το πέταξε στο μικρό καλάθι στην άλλη γωνία του δωματίου. Πέτυχε διάνα, καθώς αυτό, μετά από δύο αναπηδήσεις, αναπαύτηκε δίπλα στα υπόλοιπα κομμάτια χαρτί που εμπεριείχαν τις προηγούμενες απόπειρες του. Η επιτυχημένη αυτή βολή τον ικανοποίησε και αποφάσισε πως ήταν μια καλή αρχή για την μέρα του. Μία βόλτα στο πάρκο, αυτό ήταν το σχέδιο του. Ίσως αυτό να του έφερνε την έμπνευση που του έλειπε. Κλείδωσε την αυλόπορτα δύο φορές, όπως έκανε πάντα άλλωστε και ξεκίνησε για τη βόλτα του. Το πάρκο ήταν πολύ κοντά στο σπίτι του, τόσο κοντά που δεν αντίκρισε κανένα γνωστό στη διαδρομή γι’ αυτό. Σε λίγα μόλις λεπτά είχε φτάσει.
Ο ήλιος έλουζε με το φως του το αγαπημένο του μονοπάτι, εκείνο που του άρεσε περισσότερο να ακολουθεί τις ηλιόλουστες μέρες σαν κι αυτήν. Καθώς περπατούσε σε αυτό, προσπαθούσε να αποφύγει τις σκιές των δέντρων που το φως του ήλιου τοποθετούσε ως εμπόδια στο διάβα του. Άλλες φορές έπρεπε να κάνει μεγαλύτερα βήματα και άλλες να πηδάει με αέρινες κινήσεις πάνω από αυτές. Έβρισκε αυτό το παιχνίδι πολύ ευχάριστο.
Συνεπαρμένος από αυτή τη μικρή περιπέτεια, είχε ξαφνικά βρεθεί σε ένα κομμάτι του πάρκου που του φαινόταν άγνωστο. Ήταν ένα σταυροδρόμι. Αποφάσισε να διαλέξει τη διαδρομή που φαινόταν να οδηγούσε σε ένα παλιό, εγκαταλελειμμένο, απ’ ότι έδειχνε, σπίτι με κεραμιδένια σκεπή. Τα ξύλινα παραθυρόφυλλα ήταν γεμάτα τρύπες, ενώ η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Πλέον δε μπορούσε να δει καθαρά την άλλη άκρη του μονοπατιού που τον οδήγησε εκεί. Κοντά στο σπίτι, έστεκε μια ψηλή καμαρωτή μουριά. Πάντα τον μάγευαν τα δέντρα. Δεν έχασε την ευκαιρία και την πλησίασε. Κατάφερε μάλιστα να σκαρφαλώσει σε αυτήν, αν και με δυσκολία. Άξιζε τον κόπο όμως, αφού η θέα από εκεί πάνω τον αντάμειψε. Ήταν η πιο όμορφη θέα του πάρκου που είχε αντικρίσει. Βρήκε ένα αναπαυτικό σημείο για να ξαποστάσει, στήριξε το κεφάλι του με τα χέρια του και έκλεισε τα μάτια του. Αφέθηκε και ο νους του ταξίδεψε. Το γλυκό τραγούδι της φύσης δημιουργούσε μια όμορφη γαλήνη. Θαρρείς πως ο χρόνος είχε σταματήσει για μερικά λεπτά, ένιωσε για λίγο απελευθερωμένος από την σκλαβιά του ρολογιού και το μόνο που ήθελε είναι να κρατήσει αυτή η στιγμή για πάντα…
Τη γλυκιά αυτή γαλήνη έμελλε να διακόψει αιφνίδια το άγριο γάβγισμα ενός σκύλου. Τραντάχτηκε ξαφνικά και παραλίγο να πέσει από το δέντρο. Κρατήθηκε την τελευταία στιγμή. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί και να ακούσει προσεκτικά για να καταλάβει από πού ερχόταν ο ήχος. Λίγο πιο πέρα από το δέντρο, υπήρχε ένα σπιτάκι σκύλου. Από εκεί προερχόταν το γάβγισμα που μόλις είχε ακούσει. Κατέβηκε προσεχτικά από το δέντρο και πλησίασε τον σπιτάκι. Το γάβγισμα είχε σταματήσει. Χαμήλωσε το βλέμμα του και αντίκρισε τα φωτεινά μάτια ενός μεγαλόσωμου σκύλου. Ξαφνικά ο σκύλος άρχισε να γαβγίζει ξανά και με μια απότομη κίνηση πετάχτηκε έξω από το σπιτάκι του. Η αλυσίδα του ήταν σπασμένη. Ένα ξαφνικό ρίγος διαπέρασε τον Κ. και άρχισε να τρέχει με τον σκύλο να τον καταδιώκει. Ποτέ δεν είχε ξεπεράσει εντελώς τη φοβία του γι’ αυτούς. Η απόσταση του από το σκύλο παρέμενε σταθερή αλλά είχε αρχίσει να κουράζεται.
Θυμήθηκε τα λόγια της γιαγιάς του που του είχε πει ότι είναι χειρότερο να τρέχεις μακριά από τους σκύλους. Αποφάσισε λοιπόν να σταματήσει. Άλλωστε, οι δυνάμεις του τον είχαν παρατήσει. Έμεινε ακίνητος και με έκπληξη του παρατήρησε ότι και ο σκύλος πίσω του σταμάτησε, πάντα στην ίδια απόσταση με πριν. Για λίγα δευτερόλεπτα παρέμεινε στην ίδια θέση μέχρι που σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να μπει μέσα στο σπίτι να προστατευτεί. Κινήθηκε προς το σπίτι, αυτή τη φορά αργά με τον σκύλο πίσω του να ακολουθεί με την ίδια ταχύτητα, διατηρώντας πάντα την ίδια απόσταση, κάτι που σίγουρα του κινούσε την περιέργεια. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε γρήγορα, μπήκε και την κλείδωσε με μια απότομη κίνηση. Το πόμολο όμως ήταν χαλασμένο και έπρεπε να την σπρώχνει για να παραμένει κλειστή.
Προς μεγάλη του ευχαρίστηση αντίκρισε ένα κλειδί κρεμασμένο με ένα σκοινί δίπλα της, μαζί με ένα σημείωμα που έγραφε: «Αν κλειδώσετε αυτήν την πόρτα κλειδί, οτιδήποτε είναι απέξω μπορεί να μπει. Για να κρατήσετε κάτι απέξω, αφήστε την ανοιχτή». Ήταν μπερδεμένος. Δεν ήξερε αν έπρεπε να πιστέψει αυτό το σημείωμα ή αυτό που του έλεγε η λογική του και ο φόβος δεν ήταν ο καλύτερο σύμβουλος. Άκουσε τη λογική του και κλείδωσε την πόρτα. Ανακουφισμένος πλέον, κάθισε κάτω και ακούμπησε το κεφάλι του στη πόρτα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ακούσει το γάβγισμα του σκύλου που όλο και δυνάμωνε καθώς φαινόταν πως έτρεχε προς το σπίτι. Ένιωσε ένα τσίμπημα στη καρδιά του.
«Είναι αδύνατο να σπάσει αυτήν την πόρτα ο σκύλος», σκέφτηκε.
Κουλουριάστηκε και έκλεισε τα μάτια του. Μόλις τα ξανάνοιξε αντίκρισε ξανά τα μεγάλα φωτεινά μάτια του σκύλου. Ήταν πλέον μέσα στο σπίτι, αν και η πόρτα έστεκε ακέραιη. Έβγαλε μια κραυγή καθώς ο σκύλος έτρεχε ξανά προς τα επάνω του. Και ξαφνικά έπεσε σκοτάδι. Τραντάχτηκε από το κρεβάτι του και άνοιξε τα μάτια του. Είχε ξυπνήσει και ένιωθε έναν φριχτό πόνο στο χέρι, αλλά δεν υπήρχε κάποια ουλή. Έτρεξε στον κάδο στη γωνία του δωματίου να βρει τα τσαλακωμένα χαρτιά που είχε πριν πετάξει. Άρπαξε ένα από αυτά και το άνοιξε. Ήταν κενό. Όλα ήταν κενά. Δε μπορούσε να ξεχωρίσει πια το όνειρο από την πραγματικότητα, αλλά το είχε αποφασίσει. Θα πήγαινε στο πάρκο.
Γιάννης