Άκουσε από την μουσική του έργου “Όταν περνούν οι γερανοί” , με την Τατιάνα Σαμοήλοβα και τον Ιννοκέντι Σμοντουνόφσκι , το τραγούδι “οι Γερανοί”, από τον βαρύτονο Dmitri Hvorostovsky , μεγάλη χορωδία και επίσης μεγάλη ορχήστρα..
( Και για όποιον εχει δεί την ταινία, δεν το συμφέρει να το πεί.. Πότε την είδε;; Δηλ. πόσων χρονών είναι τώρα;;;)
Με αφορμή τα γεγονότα στην Ουκρανία, ας θυμηθούμε τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο των Σοβιετικών και των εκατομμυρίων “γερανών” που θυσιάστηκαν στον πόλεμο αυτό.
Το τραγούδι ακούγεται στην ταινία “Όταν περνούν οι γερανοί”
(συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των “1001 ταινιών που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε”)
Η μετάφραση στα Ελληνικά είναι του Γιάννη Ρίτσου . Στην Ελλάδα το πρωτοτραγούδησε η Μαργαρίτα Ζορμπαλά οταν ‘ηρθε απο την Σοβιετική Ενωση , στον δίσκο “12 Ρούσικα λαικά τραγούδια ” το 1977.
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται θαρρώ, κάτω απ’ το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ’ τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι’ αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς..
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή..
Θα ‘ρθεί μια μέρα που μ’ αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ’ τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
(Το τραγούδι γράφτηκε το 1969, και αναφέρεται στους νεκρούς στρατιώτες του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όπως ονομάζουν οι Ρώσοι την απόκρουση της γερμανικής εισβολής του 1941 και την αντεπίθεση του σοβιετικού στρατού μέχρι την κατάληψη του Βερολίνου το 1945)
Οι στίχοι στα Ρώσικα
Мне кажется порою, что солдаты
С кровавых не пришедшие полей,
Не в землю нашу полегли когда-то,
А превратились в белых журавлей.Они до сей поры с времен тех дальних
Летят и подают нам голоса.
Не потому ль так часто и печально
Мы замолкаем глядя в небеса?
Летит, летит по небу клин усталый,
Летит в тумане на исходе дня.
И в том строю есть промежуток малый –
Быть может это место для меня.
Настанет день и журавлиной стаей
Я поплыву в такой же сизой мгле.
Из-под небес по-птичьи окликая
Всех вас, кого оставил на земле.
Мне кажется порою, что солдаты
С кровавых не пришедшие полей,
Не в землю нашу полегли когда-то,
А превратились в белых журавле
Δ.Β.
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Οι υπόλοιπες ιστορίες από το μπαούλο ΕΔΩ