Οι «Μέρες Επιταφίου» ήταν μια παραγγελία του Μάνου Χατζιδάκι για να έγραφε εκείνος μουσική πάνω στους στίχους του Νίκου Γκάτσου και να παρουσίαζε, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, ένα έργο κατάλληλο για τη Μεγάλη Εβδομάδα (1990). Κάτι που, τελικά, δεν πραγματοποιήθηκε.
Περισσότερα
Κατηγορία -Πολιτισμός
Πολιτισμός
Λίγο πολύ όλες οι ταινίες που ανήκουν στο είδος του δράματος εστιάζουν κατά κύριο λόγο στις διαπροσωπικές σχέσεις και τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων. Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε κάποιες από τις καλύτερες, όπου ο ψυχολογικός χαρακτήρας βλέπουμε να κατέχει κεντρικό ρόλο στην πλοκή. Σημειώνουμε από τώρα πως το άρθρο δεν περιέχει spoil.
Περισσότερα
Αγρότισσες, εργάτριες, νοικοκυρές… είναι οι γυναίκες που έζησαν και εργάστηκαν σκληρά σε περασμένους αιώνες, όπως αποτυπώθηκαν σε μια σειρά από έργα σημαντικών ζωγράφων. Πολύ πριν η γυναίκα διεκδικήσει το δικαίωμά της στην εργασία…
Περισσότερα
ΕΓΓΟΝΟΣ: Παππού, γιατί προτιμάς να βάζεις κανέλα και όχι κύμινο στα σουτζουκάκια;
ΠΑΠΠΟΥΣ: Το κύμινο είναι κομματάκι δυνατό. Κάνει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους.
Το 1862 δημοσιεύτηκε το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Ιβάν Τουργκένιεφ «Πατέρες και γιοί» και ξέσπασε σάλος στη Ρωσία. Ένας από τους κεντρικούς ήρωες του βιβλίου, ο Μπαζάροφ, δεν αμφισβητούσε απλά το φεουδαρχικό σύστημα της αχανούς χώρας, αλλά μισούσε κάθε ιδέα μεταρρύθμισης, πιστεύοντας μόνο στην άρνηση και στην καταστροφή οποιασδήποτε τάξης. Ήταν ο πιο «επικίνδυνος» χαρακτήρας, που είχε παρουσιαστεί μέχρι τότε στη ρώσικη λογοτεχνία. Ένας αρνητής των πάντων. Ένας μηδενιστής.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Φόβος εμφανίζεται στον κόσμο από το ζευγάρωμα του Άρη με την ερωμένη του Αφροδίτη. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο ή Τρόμο, ακολουθεί πάντα τον πατέρα του σε όλους τους μεγάλους πολέμους. « Ο φονικός Άρης ορμά στη μάχη κι έχει κοντά του τον Φόβο, τον δυνατό και ατρόμητο γιό του, που και τον γενναιότερο πολεμιστή φοβίζει» (Ιλιάδα, Ν299).
Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο
τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους. Περισσότερα
Γεννήθηκε σαν σήμερα, στο Παρίσι, στις 14 Νοεμβρίου του 1840. Η φράση του Σεζάν «ο Κλοντ Μονέ δεν είναι παρά ένα μάτι, αλλά τι μάτι!» φανερώνει αφενός την επιδοκιμασία του για τον τρόπο με τον οποίο ζωγράφιζε ο Μονέ, και αφετέρου την επίγνωση του γεγονότος ότι η οπτική αντίληψη, θαυμαστή ικανότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι, αποτελεί το κύριο εργαλείο για κάθε καλλιτέχνη.
Το Πέσιμο των Φύλλων, ή Πεσμένα Φθινοπωρινά Φύλλα είναι ένα ζευγάρι πίνακες του Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων μηνών του 1888 όταν ο φίλος του καλλιτέχνη Πωλ Γκογκέν έμεινε μαζί του στο Κίτρινο Σπίτι στην Αρλ, Γαλλία.
Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση, η ποίηση ομιλούσα ζωγραφική, αναφέρει ο Πλάτων. Η ρήση του Πλάτωνα, βρίσκει πλήρη εφαρμογή στο ποιητικό έργο, του Οδυσσέα Ελύτη. Ζωγράφος ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά την αξία των χρωμάτων την οποία μεταφέρει στην ποίησή του, ανοίγοντας την ”παλέτα” των λέξεων σε μία χρωματική πανδαισία, λόγου, εικόνας και χρωμάτων. Ανεξάντλητα τα εκφραστικά όρια της γλώσσας, αποτυπώνει το χρώμα των λέξεων, τα παιχνίδια του τοπίου και του φωτός, το μυστικισμό του έρωτα και της ομορφιάς.
Οι μαρτυρίες για την ερωτική ζωή των Αρχαίων Ελλήνων είναι τόσο αντιφατικές και αποσπασματικές, που εύκολα, επιλέγοντας μεμονωμένα κομμάτια, μπορείς να σχηματίσεις το παζλ μίας συντηρητικής κοινωνίας ή μίας ελευθεριάζουσας κοινωνίας ή ακόμα και μίας κοινωνίας στην οποία επικρατεί η ομοφυλοφιλία. Και οι τρεις εκδοχές όμως θα ήταν πλασματικές…
Ο Γάλλος ανθρωπολόγος Κλοντ Λεβί-Στρος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20ού αιώνα. Ας διαβάσουμε γι αυτόν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γκυ Σορμάν “Οι μεγάλοι στοχαστές της εποχής μας” Περισσότερα
Νόστο έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες τον πόθο της επιστροφής στην πατρίδα. Η νοσταλγία συνεπώς είναι η ψυχολογική κατάσταση που δημιουργεί ο πόθος της επιστροφής στην πατρίδα και κατά προέκταση σε κάθε οικείο χώρο που λειτουργεί σαν “χαμένος παράδεισος” όταν απομακρυνθούμε ή μας απομακρύνουν απ’αυτόν παρά τη θέληση μας.
Αποτύπωσε τις τραγικές στιγμές του μυθιστορηματικού βίου της στους πίνακες της μέσα από βίαιες βιβλικές σκηνές.
Αυτά ήταν τα έργα της: Μία κραυγή για την καταπίεση των γυναικών της εποχής της, μία φωνή διαμαρτυρίας για τον βιασμό της. Περισσότερα
Διαχρονική είναι η υφή της κρίσης των ανθρωπιστικών επιστημών και τεχνών. Στον αντίποδα των επαναστατικών καινοτομιών των φυσικών επιστημών με συνέπεια την ευρύτατη παραγωγή προϊόντων μεγάλης χρηστικότητας, οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έχουν να επιδείξουν ανάλογες επαναστάσεις, προϊόντα ανάλογου συμφέροντος. Σε γενικές γραμμές, στην κοινή αντίληψη, αν δεν κρίνονται κατάλληλες για τον Καιάδα, δεν θεωρούνται τουλάχιστον εξίσου αξιόλογες με τις φυσικές επιστήμες. Θα ήταν άνευ λόγου και αιτίας η αντιπαραβολή των μεν και των δε, αξίζει, όμως, να τοποθετηθούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες στο βάθρο που, όπως νομίζω, δικαιωματικά αξίζουν.
Κάθε συζήτηση του τελευταίου αιώνα σχετικά με το τι είναι τέχνη και τι όχι, έχει ως αφετηρία τη μέρα που αντίκρισε το κοινό την Κρήνη του Μαρσέλ Ντυσάν.
Περισσότερα