Τον λόγο έχει ο Επίκουρος, συνήγορος της Ηδονής.
Αναζήτηση αποτελεσμάτων για -Λουκιανός
Και τότε πάλι ο Ερμής έκανε τον ντελάλη
και φώναζ’ ασταμάτητα στη μέση στο παζάρι: Περισσότερα
Ένα ωραίο πρωινό του 1995 στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, ο McArthur Wheeler, ένας 44άχρονος άνδρας, αποφάσισε να ληστέψει μια τράπεζα. Περισσότερα
«Πλαστικά συντρίμμια” είναι ο τίτλος της παρακάτω φωτογραφίας κι αναφέρεται στους κινδύνους του διαστήματος. Περισσότερα
«Ο αληθινά ευτυχισμένος είναι ο ελεύθερος. Μιλώ για εκείνον που μήτε ελπίζει μήτε φοβάται τίποτα.»
Δημώναξ (Δημώνακτος Βίος, Λουκιανός Ζ΄, 20).
10+1 προτάσεις βιβλίων, από τις εκδόσεις Θύραθεν, για να κάνετε δώρο στα αγαπημένα σας πρόσωπα, αλλά και στον εαυτό σας, για τις γιορτές. Περισσότερα
Είναι γνωστό ότι οι Επικούρειοι ήταν μια φωνή λογικής μέσα σ΄ έναν κόσμο μαγείας και παραλόγου. Υπήρξαν μεγάλοι πολέμιοι της απάτης και των κάθε λογής αγυρτών.
Οι θεές δεν ανέχονταν να τις επιθυμούν οι θνητοί άντρες, ούτε καν με τη φαντασία τους. Όταν ενώνονταν με κάποιο θνητό, αυτό συνέβαινε με δική τους πρωτοβουλία – ή, στη χειρότερη περίπτωση, επειδή τους το επέβαλλε το πεπρωμένο ή ο πατέρας και βασιλιάς τους, ο Δίας.
Μα τι σχέση μπορεί να έχει η φιλοσοφία με τα hoaxes; θα με ρωτήσετε εύλογα.
H φιλοσοφία, στις απαρχές της τουλάχιστο, αποτελούσε τρόπο ζωής, έδινε λύσεις στην καθημερινότητά του ανθρώπου. Σήμερα είναι επιτακτικό να επανακτήσουμε τη σχέση αυτή και να προτείνουμε, λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα .
Στην αγορά της Αθήνας οι συζητήσεις ήταν το συνηθισμένο και καθημερινό φαινόμενο. Ο καθένας μπορούσε να πει το κοντό του και το μακρύ του, χωρίς τους περιορισμούς και τους κανονισμούς που ίσχυαν στην Εκκλησία του Δήμου. Πολύ συχνά οι συζητήσεις κατέληγαν σε λογομαχίες και καμιά φορά σε χειροδικίες. Δεν ήταν σπάνιες και οι συζητήσεις με θέματα θεωρητικά και υπερβατικά, όπως για παράδειγμα αν υπάρχουν ή όχι θεοί. Έναν τέτοιο διάλογο μεταξύ δύο φιλοσόφων αναφέρει ο Λουκιανός στο έργο του Ζευς τραγωδός.
Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκέω που θα πει: σκέπτομαι, υποθέτω, νομίζω, φαντάζομαι (Λεξικό αρχαίας ελληνικής Σταματάκου), επομένως σημαίνει απόφανση κατόπιν υπόθεσης, μια γνωμοδότηση πάνω στα πράγματα.
«Δίνω έναν αριθμό βιβλίων που δεν είναι νοητό να μην υπάρχουν στην ατομική βιβλιοθήκη του δάσκαλου, προτού μπει στην τάξη. Πνευματική περιουσία στοιχειώδης αλλά βαρύτιμη. “Ακτινοβολία υποβάθρου”, θα λέγανε οι κοσμολόγοι στη γλώσσα τους. Η επαφή μας με τα κείμενα αυτά ζητά να μοιάζει το δεσμό που έχει ο καθένας μας με στοιχεία όπως: η θάλασσα, το βουνό, η μουσική, το ταξίδι, η Κυριακή, η κουβέντα με το φίλο, η Αγορά, οι “υπαρκτικές ώρες” του προσώπου μας. Περισσότερα
[Όταν ήταν άρχοντας ο Αρίσταρχος ο Φαληρέας, στις επτά του μήνα Πυανεψιώνα, το Σίγμα έκανε μήνυση στο Ταυ ενώπιον των επτά φωνηέντων για βία και αρπαγή, λέγοντας ότι του έχει πάρει όλες τις λέξεις που γράφονται με διπλό ταυ]. Περισσότερα
Υπάρχει μια διατύπωση του Λουκιανού την οποία ο Gilbert Highet («Η κλασική παράδοση», ΜΙΕΤ) χαρακτηρίζει, έξοχα, ως εύθυμη απογοήτευση: «Θεέ μου, τι ηλίθιοι που είναι αυτοί οι θνητοί». Ο ίδιος, θνητός ων, δεν εξαιρεί τον εαυτό του, σύμφωνα μάλιστα με την επιμενίδεια λογική («όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες» ενώ ο ίδιος είναι Κρητικός) είναι και αυτός ηλί- θιος (ως θνητός). Αυτό δεν τον εμπο- δίζει να προχωρεί σε ορισμούς που προκαλούν το κοινό αίσθημα (γιατί τάχα;) και η κοινωνία στρέφει την οργή της εναντίον του. Περισσότερα