Πρέπει να δημοσιεύονται φωτογραφίες σαν αυτή;

Χαλέπι, Συρία, 2013. Ο φακός του φωτορεπόρτερ Αρη Μεσσήνη καταγράφει τον τρόμο και την απορία ενός παιδιού που έχει μόλις μεταφερθεί στο νοσοκομείο, λίγο μετά αφότου έχασε όλη την οικογένειά του σε βομβαρδισμό


Οι σοκαριστικές εικόνες παιδιών μετά την επίθεση με χημικά όπλα στην πόλη Ντούμα της Συρίας ανοίγουν ξανά τη συζήτηση για το αν είναι ηθικό ή, τελικά, χρήσιμο να κάνουν τέτοιες φωτογραφίες τον γύρο του κόσμου – με την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος θα γίνει καλύτερος…

Τα ανήλικα θύματα και οι ενήλικοι θύτες τους. Τι συμβαίνει όταν οι φωτογραφίες δεκάδων παιδιών που έχασαν τη ζωή τους, ή κινδυνεύουν να τη χάσουν, κάνουν τον γύρο του κόσμου προτού καλά καλά σκεφτούμε την τόσο ευαίσθητη θέση και ψυχοσύνθεσή τους; Είναι ηθικά σωστό να δημοσιεύονται σοκαριστικές φωτογραφίες νεκρών, ετοιμοθάνατων ή βαριά τραυματισμένων παιδιών; Κάποιοι λένε ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο, με αυτές τις εικόνες, μπορεί να ταρακουνηθεί η κοινή γνώμη και η αγανάκτηση να φτάσει έως τα σημαντικά κέντρα αποφάσεων. Κάποιοι άλλοι, θεωρούν πως ό,τι και αν δούμε, στην εποχή της τόσο φρενήρους πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, έχουμε πάθει ανοσία.

Με αφορμή τις ανατριχιαστικές εικόνες παιδιών που βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον εφιάλτη των χημικών όπλων, με τα οποία επιτέθηκαν οι κυβερνητικές συριακές δυνάμεις στην πόλη Ντούμα της Συρίας, τα διεθνή μέσα αναρωτήθηκαν ακόμη μία φορά ποια πρέπει να είναι η στάση τους όταν έχουν να κάνουν με φωτογραφίες ανηλίκων.

Η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera μάλιστα, με σχετικό της δημοσίευμα, παίρνει σαφέστατη θέση: «Οχι μόνο επιτρέπεται να δείχνουμε τέτοιες εικόνες, αλλά στις ημέρες μας, επιβάλλεται!». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι New York Times, Guardian, El Pais, κ.ά. Οι εικόνες τόσων βασανισμένων παιδιών στο επίκεντρο των ρεπορτάζ κάνουν τον γύρο του κόσμου. Με την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος κάποτε θα αλλάξει.

Οι εικόνες βασανισμένων παιδιών της Συρίας στα πρωτοσέλιδα μεγάλων εφημερίδων της Δύσης κάνουν τον γύρο του κόσμου

Ο πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ Αρης Μεσσήνης, υπεύθυνος του ελληνικού γραφείου του Γαλλικού Πρακτορείου AFP (Agence France-Presse), μας έδωσε τη δική του οπτική. «Απορώ ποιος τολμά να αμφισβητήσει σήμερα πόσο σημαντικό είναι να έρχονται στο φως τέτοιες εικόνες. Το ζήτημα δηλαδή είναι να μη χαλάσει η ζαχαρένια του δυτικού πολιτισμού; Μήπως ξαφνικά ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και αποφασίσουμε να δράσουμε; Διότι, προς το παρόν, το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε μια φωτογραφία, να κάνουμε ένα κλικ και μετά να γυρνάμε για να δούμε ποιος θα αποχωρήσει από το Survivor» λέει χαρακτηριστικά.


Μέσα από την πείρα του σε τόσες εμπόλεμες ζώνες, συνειδητοποιεί ότι «όλα αυτά είναι μια καθημερινότητα πλέον. Εκείνοι που θέλουν να την προσπεράσουν, θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς. Καλό είναι όμως, από τη στιγμή που ακόμα υπάρχει κόσμος, πραγματικά πολιτισμένος κόσμος που ενδιαφέρεται να μάθει, να πληροφορηθεί και για την ωμή βία που υπάρχει εκεί έξω».

Ο Αρης Μεσσήνης είναι πατέρας τριών παιδιών. Από τότε που έγινε μπαμπάς, οι εικόνες παιδιών που υποφέρουν τον κλονίζουν ακόμη περισσότερο; «Σίγουρα, όταν είσαι πατέρας, φέρνεις τα πρόσωπα των παιδιών σου μπροστά σε ό,τι βλέπεις. Και σίγουρα η εικόνα ενός παιδιού θα σε συγκινήσει περισσότερο από άλλες. Από εκεί και πέρα όμως, δεν συμφωνώ με τους διαχωρισμούς. Η ζωή είναι ζωή και είναι έγκλημα από όποιον και αν τη στερείς με τόσο φριχτό τρόπο. Το σημαντικό είναι να σταθούμε στον λόγο για τον οποίο συμβαίνουν όλα αυτά: αξίζει στο όνομα του χρήματος, της εξουσίας, ή της θρησκείας να χάνει τόσος αθώος κόσμος τη ζωή του;».

Οσο για τις εικόνες φρίκης που καταγράφουν οι ίδιοι οι παθόντες μέσω των smart-phones τους: «Υπάρχουν πάρα πολλές σημαντικές εικόνες που δεν θα είχαμε δει ποτέ αν δεν υπήρχαν τα κινητά τηλέφωνα. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα γίνει το κακό. Εμείς, οι επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, δεν μπορούμε να είμαστε παντού. Είμαι λοιπόν, υπέρ της καταγραφής εκ των έσω, σε μέρη και κτηνωδίες στις οποίες οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι για ευνόητους λόγους δεν έχουν καμία πρόσβαση. Απλά στη συνέχεια, χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί υπάρχουν πολλές παγίδες προπαγάνδας. Ναι. Οι πληροφοριοδότες μας πολύ συχνά είναι άνθρωποι που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και έχουν κινητό με καλή κάμερα. Σε πολλές περιπτώσεις, μια τέτοια ερασιτεχνική λήψη με έχει κινητοποιήσει να ταξιδέψω ως εκεί, για να δω τι συμβαίνει από κοντά. Αν όμως δεν έχεις τη δυνατότητα να βρεθείς εκεί εσύ ο ίδιος, χρειάζεται τεράστια προσοχή για το πώς θα το αναμεταδώσεις, πώς θα διασταυρώσεις την είδηση. Δεν είναι καθόλου απλό, άντε μου ήρθε μια ωραία εικόνα, να τη βγάλω πρώτος. Εδώ βλέπεις κατασκευασμένες ειδήσεις για ασήμαντα θέματα και γίνεται χαμός. Δεν παίζουμε με τον πόλεμο. Προσωπικά, προτιμώ να καθυστερήσω να βγάλω κάτι για να το διασταυρώσω, παρά να το βγάλω πρώτος και να κάνω μεγαλύτερη ζημιά».

Διασώστης μεταφέρει τραυματισμένο παιδί μετά από βομβαρδισμό στην ανατολική Γκούτα (REUTERS/Bassam Khabieh)

Το τελευταίο ταξίδι που έκανε ήταν πριν από τέσσερις μήνες στη Μοσούλη, όπου έζησε την κόλαση του ISIS: «Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που έζησα εκεί. Ολη αυτή η παράνοια και η αναρχία. Δεν ξέρεις από πού να φυλαχτείς. Εκεί βλέπεις τον πραγματικό κανιβαλισμό του ανθρώπου σε όλο του το ωμό μεγαλείο. Ισως θα ακουστεί παράξενο, αλλά όλοι θα έπρεπε να ζήσουμε από κοντά την εμπειρία ενός τέτοιου πολέμου θα επιστρέφαμε διαφορετικοί άνθρωποι ύστερα από κάτι τέτοιο. Οταν το ανθρώπινο είδος έχει το ελεύθερο να πράττει όπως ακριβώς θέλει, πίστεψέ με, δεν είναι καθόλου ωραία εικόνα».

Σε πολλές περιπτώσεις πολέμων, οι κτηνωδίες που διαπράττονται και από τα δύο στρατόπεδα είναι τόσο φριχτές, που «όταν ξαφνικά βρίσκεσαι στη μέση και προσπαθείς να καταγράψεις και να βγάλεις άκρη, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί»». Σε ερώτηση για το ποιο παιδί από όλα όσα έχει φωτογραφίσει σε τόσο απάνθρωπες συνθήκες του έρχεται πρώτο στο μυαλό, μου αναφέρει ένα αγοράκι στο Χαλέπι της Συρίας, το 2013: «Το έφεραν στο νοσοκομείο μετά τον βομβαρδισμό. Από όλη του την οικογένεια, ήταν το μόνο που κατάφερε να επιβιώσει. Είναι η στιγμή που το φέρνουν στο νοσοκομείο και το βάζουν να καθίσει σε κρεβάτι, ύστερα από όλα όσα πέρασε…».

Η φωτογράφος Μάρω Κουρή μπορεί να μην έχει βρεθεί και φωτογραφίσει σε εμπόλεμες ζώνες, έχει όμως ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου, μέρη με εμφανή τα σημάδια που έχουν αφήσει στους ανθρώπους οι πόλεμοι άλλων εποχών, η πείνα, η βία και η εγκατάλειψη. «Λένε ότι η βία φέρνει βία. Από την άλλη πλευρά όμως, ξέρουμε καλά ότι η εμβληματική φωτογραφία με την εννιάχρονη Κιμ που τρέχει γυμνή για να γλιτώσει από τις βόμβες Ναπάλμ στο Νότιο Βιετνάμ άλλαξε μια για πάντα την τροπή αυτού του πολέμου» λέει η ίδια. Και συνεχίζει: «Ο φωτογράφος είναι και δημιουργός. Αν θέλει πραγματικά να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, μπορεί να το κάνει. Κατά τη γνώμη μου, δεν χρειάζονται άπειρες εικόνες πόνου για να περάσει μια τόσο σοβαρή πληροφορία, όπως είναι για παράδειγμα η επίθεση με χημικά στη Συρία. Λίγες και δυνατές εικόνες αρκούν για να φτάσει το μήνυμα ως τον πιο ισχυρό πολιτικό αρχηγό. Λίγες εικόνες είναι αυτές που πραγματικά έμειναν στην Ιστορία και όχι μόνο έμειναν, αλλά κατάφεραν και να την αλλάξουν. Βέβαια, σε μια εποχή που πλέον στις εμπόλεμες ζώνες δεν υπάρχουν μόνο επαγγελματίες φωτορεπόρτερ αλλά όλος ο κόσμος μπορεί να τραβήξει και να ποστάρει ένα τόσο σκληρό στιγμιότυπο μέσα από το smart-phone του, τα όρια συχνά μπερδεύονται. Στις ημέρες μας, γίνονται πολεμικοί ανταποκριτές και οι ίδιοι οι άνθρωποι που βιώνουν τον πόλεμο στο πετσί τους».

Η 9χρονη Κιμ έσκισε στις 8 Ιουνίου του 1972 τα φλεγόμενα ρούχα της ύστερα από αμερικανικό βομβαρδισμό με βόμβες Ναπάλμ στο Νότιο Βιετνάμ. Η φωτογραφία του Νικ Ουτ, με τίτλο «Ο τρόμος του πολέμου», έμελλε να επηρεάσει την τροπή των γεγονότων

Η ίδια θεωρεί ότι «ο φωτογράφος που πηγαίνει στην εμπόλεμη ζώνη για να καταγράψει τη βία και βρίσκεται μπροστά σε εικόνες νεκρών ή σοβαρά τραυματισμένων παιδιών, οφείλει να τις δείξει. Στο πώς θα το κάνει ο καθένας, θα κριθεί η προσωπική του ματιά, αλλά και η προσωπική του ευαισθησία πάνω στο θέμα. Οι φωτογράφοι μπορεί να κρατούν μηχανές, αλλά δεν πρέπει να κάνουν τίποτα μηχανικά. Πρέπει να φιλτράρουν αυτό που βλέπουν μέσα από τη δική τους συναισθηματική νοημοσύνη. Αλλιώς θα είναι άλλη μία σοκαριστική φωτογραφία μέσα σε χιλιάδες που μας πολιορκούν όλα αυτά τα χρόνια».

_______________________

   Πηγή: protagon.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • Το ζήτημα δεν είναι αν θα δημοσιεύονται ή όχι τέτοιες “σκληρές εικόνες”.
    Το ζήτημα είναι κάποια προσοχή, για το πόσο εύκολα τέτοιες εικόνες μπορούν να γίνουν αντικείμενο χειραγώγησης.
    Οι σοβαρότερες αναλύσεις που έχω διαβάσει δείχνουν ότι ο βομβαρδισμός στην Γούτα είναι μια προβοκάτσια, το πιθανότερο από όργανα εκείνων που ενδιαφέρονται να επέμβουν.
    (όπως και όλα τα περίεργα γύρω από την “δηλητηρίαση των Σκρίπαλ”, τα οποία τα πρόβατα της ενημέρωσης κατάπιαν αμάσητα- όχι ότι, σ’ αυτόν τον χώρο, είναι εύκολο να γίνεις αντί πρόβατο τσακάλι…).
    (όπως και τα περί “όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ”, που αποδείχτηκαν φτηνό ψέμα – που δικαιολόγησε, όμως, έναν πόλεμο, ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην αποσταθεροποίηση της περιοχής – και στην δημιουργία του isis, μεταξύ άλλων).
    Μια “εικόνα”, συνεπώς, εξαιτίας της δύναμής της, είναι ένα κατεξοχήν χειραγωγήσιμο μέσο.
    Είναι η εικόνα από το επεισόδιο στο οποίο αναφέρεται; Γιατί “κυκλοφορεί” εικόνα από το συγκεκριμένο επεισόδιο (ή αναφέρεται σ’ αυτό) και όχι από εκείνα που προκαλούν οι “ημέτερες δυνάμεις” (λ.χ. άμαχοι θύματα των Αμερικάνικων βομβαρδισμών; – εικόνες των νεκρών Παλαιστινίων των τελευταίων διαδιλώσεων, με όλες τις γραφικές λεπτομέρειες – και ιδίως των παιδιών τους;). Και – last but not least – το σχόλιο της εικόνας.
    Ας πούμε, στο άρθρο που δημοσιεύετε: σοβαρά, είναι σίγουρος ο αρθρογράφος ότι τα χημικά τα έριξαν “οι κυβερνητικές δυνάμεις;”
    Όχι ότι έχω ιδιαίτερη συμπάθεια προς εκείνη την μεριά, αλλά σιχαίνομαι τις προβοκάτσιες. Τις θεωρώ πολύ πιο επικίνδυνες, και συνεπιφέρουν πολλαπλάσιο κακό.
    Πολύ φοβάμαι ότι χρειάζεται ειδικό τμήμα αποδόμησης ειδήσεων (τύπου snopes) για τον σχετικό τομέα.

  • Το ότι η ερώτηση, όπως τίθεται στο άρθρο που (ανα-)δημοσιεύει το “Αντικλείδι”, εντάσσεται μάλλον στο πεδίο του “πολίτικάλλυ κορρέκτ” (“είναι πολιτικά ορθό να προσβάλλεται η αισθητική σας με τέτοιες φωτογραφίες,ενώ …”), με “προφανή” απάντηση, βεβαίως-βεβαίως, είναι το ουσιώδες σε τέτοιες περιπτώσεις: το ζητούμενο δεν είναι μια “συναισθηματική” απάντηση, αλλά μια πολιτική κριτική ανάλυση.
    Το “πολίτικάλλυ κορρέκτ” κι εδώ είναι μια “μυγοπαγίδα”, για ον “οίστρο”, όπως έλεγε ο Σωκράτης, του σκεπτικισμού, ενώ η πολιτική κριτική ανάλυση θέλει και υλικό, και μηχανισμό, απρόσιτο μάλλον σε τέτοιο επίπεδο “πολίτικαλλυ-κορρέκτ στοχασμού” για ανίδεους και καλούς ανθρώπους.
    Παραθέτω ένα κομμάτι πολιτικής κριτικής παρακάτω, δεν είναι δικό μου, και για την πηγή ο ζητών ευρήσει.
    Συνοψίζω τα δύο σχόλιά μου (αυτό και το προηγούμενο):
    – Ως προς το προηγούμενο: σκεπτικισμός και σχολαστικός έλεγχος για snope/hoax.
    – Ως προς το παρόν: πολιτική κριτική ανάλυση, όχι πολιτικαλλυκορρεκτίλα.
    Το επόμενο κομμάτι δεν είναι δικό μου, αλλά το θεωρώ υψηλού επιπέδου.
    Προσέξτε τον όρο “ρητορική βεβαιότητα”.
    Οι φωτογραφίες τραυματισμένων παιδιών ως “επιχειρήματα” “ρητορικής βεβαιότητας”;
    (και στο βάθος πύραυλοι!).

    Σε κάθε περίπτωση, και παρότι το αμερικανικό πεντάγωνο συγκεντρώνει αρκετούς πλωτούς εκτοξευτές πυραύλων στην ανατολική Μεσόγειο (καμιά δεκαριά κομμάτια, ανάμεσά τους κι ένα αεροπλανοφόρο που πλησιάζει, λένε ότι θα χρειαστεί κάμποσες ημέρες για να είναι σε θέση βολής…), θα μπορούσε να υπάρξει κάτι σαν απρόοπτη «ανατροπή»: αν οι δύο επιτροπές ειδικών του «οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων» που θα βρίσκονται σήμερα και αύριο στην Douma δεν βρουν ίχνη «χημικής επίθεσης». Η επιμονή της Μόσχας ότι δεν έγινε τέτοια (ενώ θα μπορούσε να υποστηρίζει ότι έγινε, αλλά απ’ τους αντικαθεστωτικούς) είναι χαρακτηριστική. Θα διακινδύνευε να διαψευστεί; Όχι, γιατί αν οι τεχνοκράτες του οηε βρουν «ίχνη» μιας τέτοιας επίθεσης θα είναι αργά για την Μόσχα να κάνει «κωλοτούμπα» υποστηρίζοντας «α ναι; τότε είναι δουλειά των ανταρτών!».

    Ωστόσο η ρητορική βεβαιότητα α) περί επίθεσης με χημικά και β) περί ενοχής του καθεστώτος Άσαντ γι’ αυτήν (όπως πάντα χωρίς κανένα λογικό όφελος υπέρ του…) είναι τόσο έντονη στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο (αυτή η πρωθυπουργός της αυτού μεγαλειότητας γίνεται όλο και πιο θλιβερή· όσο ο υπ.εξ. της όλο και περισσότερο κωμικός…) – το Παρίσι έχει κάνει ένα μικρό βηματάκι πίσω σ’ αυτή τη φάση – ώστε έχουμε αμφιβολίες για το αν ο αμερικανικός και ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έχουν περιθώρια να πουν «ντάξει, λάθος κάναμε – ειρήνη ημίν!».

    Είναι παλιό, αλλά χρήσιμο: μέχρι και την τελευταία ημέρα πριν την εισβολή του αμερικανικού στρατού στο ιράκ, το 2003, οι επιθεωρητές του οηε για τα πυρηνικά, τα χημικά και τα βιολογικά όπλα επέμεναν ότι απ’ τις δικές τους έρευνες δεν προέκυπτε καθόλου ότι το καθεστώς του Χουσεΐν είχε τέτοια (πράγμα που αποδείχθηκε περίτρανα αργότερα). Η Ουάσιγκτον όμως (μαζί με το Λονδίνο και την Μαδρίτη τότε, συν κάποιους βασσάλους απ’ την ανατολική ευρώπη) είχε πάρει τις αποφάσεις της. Και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω, ακόμα κι αν άνοιγε ο ουρανός και εμφανιζόταν ο ίδιος ο μεγαλοδύναμος λέγοντας ότι ο Χουσεΐν είναι ο δεύτερος γυιός του…

  • Επανέρχομαι επειδή είναι σοβαρό (και άκρως επίκαιρο): το πολίτικάλλυ κορρέκτ μπροστά σε μια σοβαρότερη πολιτική κριτική είναι σαν να καίγονται τα σπίτια μας κι εμείς να τραγουδάμε (των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς (να) άδομεν). Το ακόλουθο κομμάτι δεν είναι δικό μου. Είναι από μια ιστοσελίδα σοβαρής πολιτικής κριτικής – κι ο ζητών ευρήσει – αφού διαβάσει το παρακάτ:

    … αυτά που είπε ο Peter Ford σε ραδιοφωνική συνέντευξη του στο σκωτσέζικο bbc, στον δημοσιογράφο Gary Robertson (που καθόλου δεν χαιρόταν μ’ αυτά που άκουγε…). Κι αυτό επειδή ο Peter Ford δεν είναι «όποιος όποιος». Ήταν πρεσβευτής της αυτού μεγαλειότητας στη Δαμασκό απ’ το 2003 ως το 2006 – συνταξιούχος σήμερα. Κι όταν ένας βετεράνος του αγγλικού διπλωματικού σώματος λέει τέτοια πράγματα, ο Lavrov μάλλον περισσεύει – για το «δυτικό» ακροατήριο…

    … Δε νομίζω ότι ο Άσαντ ανησυχεί μήπως οι ερευνητές [σ.σ.: του οργανισμού για την απαγόρευση των χημικών όπλων] βρουν στοιχεία για την ενοχή του, γιατί πιθανότατα δεν είναι ένοχος, τουλάχιστον σ’ αυτήν την περίπτωση. Προτείνω να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, πέρα απ’ τα αισθήματά μας, και να μην ξεγελιόμαστε απ’ αυτά τα βίντεο [σ.σ.: πρόκειται για λίγα πλάνα απ’ το εσωτερικό νοσοκομείου όπου παιδιά τσιρίζουν και κάποιοι μεγάλοι, όχι γιατροί, τα καταβρέχουν και τους βάζουν μάσκες οξυγόνου], που δεν είναι επιβεβαιωμένα, αλλά παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται.

    Πρέπει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πηγές αυτής της πληροφορίας που μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο. Και λυπάμαι που το λέω αλλά τα media δεν κάνουν την δουλειά τους που είναι ότι θα έπρεπε να δουν ποιες είναι οι πηγές αυτής της πληροφορίας. Λοιπόν οι πηγές είναι η Syrian American Medical Society, που είναι βραχίονας της φιλο-ισλαμιστικής προπαγάνδας με έδρα τις ηπα…

    Δημοσιογράφος: Δηλαδή λέτε ότι είναι στημένο, ότι δεν πέθανε κόσμος;

    Peter Ford: Ναι. Ναι! Το εξαιρετικά πιο πιθανό είναι ότι αυτό το περιστατικό είναι στημένο. Ελάτε τώρα, ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να φτιαχτούν ψευδείς εικόνες για χρήση στο internet. Κοιτάξετε προσεκτικά τις εικόνες. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τις στήσει.

    Και η δεύτερη πηγή αυτής της πληροφορίας είναι οι υποτιθέμενοι «αυτόπτες», οι οποίοι ποιοί είναι; Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι “white helmets”, που είναι ένας ακόμα μηχανισμός φιλο-ισλαμικής, τζιχαντιστικής προπαγάνδας…. Έχουμε αποφασίσει να θεωρήσουμε αξιόπιστους τέτοιους «αυτόπτες».

    Δημοσιογράφος (εξαιρετικά ενοχλημένος): Μα γιατί να κάνουν τέτοιο στήσιμο εναντίον του Άσαντ οι συγκεκριμένοι;

    Peter Ford: Δεν είναι προφανές; Ακόμα κι ένα παιδί θα καταλάβαινε ότι ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί αυτή η υστερία και μετά η στρατιωτική δράση που τώρα βρισκόμαστε στο σημείο να αναλάβουμε διακινδυνεύοντας την ίδια την ασφάλειά μας…. Το βρίσκω ελεεινό που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να σέρνονται απ’ αυτούς τους φανατικούς ισλαμιστές. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

    Σας προκαλώ. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Με ποιον τρόπο θα ωφελούνταν ο Άσαντ με το να χρησιμοποιήσει χημικά; Γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο την στιγμή που είχε νικήσει ήδη στη μάχη για την ανατολική Ghouta, ουσιαστικά αυτή η μάχη είχε τελειώσει υπέρ του… Γιατί λοιπόν θα επέλεγε μια τέτοια στιγμή για να κάνει αυτό που ήταν ξεκάθαρο ότι θα καταλήξει σε βάρος του;

    Λογικές σκέψεις – όχι από συμμάχους ή τσιράκια του Άσαντ… Αλλά από έναν πρώην άγγλο πρεσβευτή στη Δαμασκό…