Eίσαι η δουλειά που κάνεις;


Διάβασα προ ημερών στoν «New Υοrker» ένα κείμενο της 86χρονης αμερικανίδας νομπελίστριας Τόνι Μόρισον. Ομολογώ ότι ο τίτλος ήταν που μου τράβηξε την προσοχή. «The work you do, the person you are» («Η δουλειά που κάνεις, ο άνθρωπος που είσαι»). Μια αυτοβιογραφική αφήγηση από μια ταραχώδη παιδική ηλικία. Το παραθέτω αυτούσιο, με μερικές περικοπές. Λόγια παραμυθίας για τους εργαζομένους και ανέργους στην Ελλάδα του 2017.

«Το μόνο που έπρεπε να κάνω για τα δύο δολάρια ήταν να καθαρίζω το σπίτι Της για λίγες ώρες μετά το σχολείο. Ηταν μάλιστα ένα πανέμορφο σπίτι, με καναπέ με πλαστικό κάλυμμα και καρέκλες, άσπρη μοκέτα από τοίχο σε τοίχο, άσπρο εμαγιέ φούρνο, πλυντήριο και στεγνωτήριο – πράγματα συνηθισμένα στην περιοχή Της, απόντα στη δική μου. Μεσούντος του πολέμου, Εκείνη είχε βούτυρο, ζάχαρη, μπριζόλες και καλτσοδέτες με πίσω τη ραφή.

Ηξερα να τρίβω πατώματα πεσμένη στα γόνατα και να πλένω ρούχα στη σκάφη, αλλά δεν είχα ποτέ δει ηλεκτρική σκούπα Χούβερ ή σίδερο που δεν θερμαίνεται με φωτιά.

Μέρος από το καμάρι που δούλευα γι’ Αυτήν ήταν ότι έβγαζα λεφτά για σκόρπισμα: στο σινεμά, σε καραμέλες, paddleballs, παιχνίδια, χωνάκια παγωτό. Ομως το μεγαλύτερο καμάρι ήταν ότι έδινα το μισό μεροκάματό μου στη μητέρα μου, που σημαίνει ότι κάποια από αυτά που εγώ κέρδιζα πήγαιναν σε αληθινά πράγματα – για να πληρωθεί η ασφάλεια ή το χρέος στον γαλατά ή στον παγοπώλη. Ηταν απέραντη η ευχαρίστηση ότι ήμουν χρήσιμη. Δεν ήμουν σαν τα παιδιά στα παραμύθια: φορτικά στόματα που περίμεναν κάποιον να τα ταΐσει, μπελάδες που ήθελαν συμμάζεμα, σκοτούρες τόσο μεγάλες που αναγκάζονταν να τα εγκαταλείπουν στο δάσος. Είχα αποκτήσει ένα στάτους που δεν μπορούσα να κατακτήσω με τις απλές αγγαρείες του σπιτιού μου, που μου εξασφάλιζε ένα αργό μειδίαμα, ένα επιδοκιμαστικό ενήλικο νεύμα του κεφαλιού… (…)

Σιγά σιγά, έγινα καλύτερη στο καθάρισμα του σπιτιού Της, αρκετά καλή ώστε να μου αναθέτει να κάνω περισσότερα, πολύ περισσότερα. Μου έδινε εντολές να κουβαλώ βιβλιοθήκες στο πάνω πάτωμα και μια φορά μου ζήτησε να μετακινήσω ένα πιάνο από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Εφαγα τα μούτρα μου ενώ κουβάλαγα τις βιβλιοθήκες. Και μετά το σύρσιμο του πιάνου τα πόδια και τα χέρια μου πονούσαν οικτρά. Ηθελα να αρνηθώ ή τουλάχιστον να παραπονεθώ, αλλά φοβόμουν ότι θα με απολύσει και ότι θα έχανα την ελευθερία που μου έδινε το δολάριο, όπως και τη θέση που είχα πια στο σπίτι – αν και αμφότερα είχαν σιγά σιγά εκφυλισθεί… (…)

Kαι όμως, δυσκολευόμουν να επιστρατεύσω το θάρρος να διαπραγματευτώ ή να απορρίψω τις αυξανόμενες απαιτήσεις Της. Και ήξερα πως αν έλεγα στη μητέρα μου πόσο δυστυχισμένη ήμουν, θα μου έλεγε να παραιτηθώ. Ωσότου μια μέρα, μόνη στην κουζίνα με τον πατέρα μου, του έκανα λίγες γκρίνιες για τη δουλειά. Του είπα λεπτομέρειες, παραδείγματα όσων με ενοχλούσαν, και ενώ με άκουγε προσεκτικά, δεν είδα στα μάτια μου να με συμπονά. Κανένα “Φτωχή μικρούλα μου”. Ισως καταλάβαινε ότι ήθελα μια λύση για τη δουλειά, όχι μια διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση, άφησε κάτω το φλιτζάνι με τον καφέ και είπε: “Aκου. Δεν ζεις εκεί. Ζεις εδώ. Με τους ανθρώπους σου. Πήγαινε στη δουλειά. Πάρε τα λεφτά σου. Και γύρνα στο σπίτι”.

Αυτό ήταν που είπε. Αυτό ήταν που άκουσα:

1. Ο,τι και να ‘ναι η δουλειά σου, κάνε την καλά. Οχι για το αφεντικό, αλλά για σένα.

2. Εσύ κάνεις τη δουλειά, δεν σε κάνει αυτή.

3. Η αληθινή ζωή είναι με εμάς, την οικογένειά σου.

4. Δεν είσαι η δουλειά που κάνεις· είσαι ο άνθρωπος που είσαι.

Εκτοτε έχω δουλέψει για όλα τα είδη των ανθρώπων, για ιδιοφυΐες και ηλίθιους, εύστροφους και βαρετούς, γενναιόδωρους και μίζερους. Εχω κάνει πολλών ειδών δουλειές, αλλά ύστερα από εκείνη την κουβέντα με τον πατέρα μου ποτέ δεν έγινε η δουλειά το μέτρο αυτού που είμαι, ποτέ δεν έβαλα την ασφάλεια μιας δουλειάς πάνω από το σπίτι μου».

_______________________

     ~ Παπαδημητρίου Λένα

     Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017.

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Μοντέρνες δουλειές , αλλοτρίωση της εργασίας

Πως αλλάζοντας την καθημερινότητα μου, αλλάζω τον κόσμο

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • Μισές αλήθειες. Εννοώ το επιμύθιο. Από το πρώτο κομμάτι φάνηκε ότι η δουλειά έπαιξε για την αφηγήτρια απελευθερωτικό ρόλο απέναντι στο “μονοπώλιο της οικογένειας”. Είναι παλιά η ρήση ότι “δεν υπάρχει πιο αχάριστη δουλειά από το να δουλεύεις σε μέλος της οικογένειάς σου” (λ.χ. στη δουλειά του πατέρα σου: δεν πρόκειται να σου το αναγνωρίσουν ποτέ). Τουλάχιστον στη εποχή του μοντερνισμού. Η οικογένεια της αφηγήτριας, πίσω, δέχτηκε με επιφύλαξη την αναβάθμιση αυτή του μέλους της, αλλά τράβηξε τα σκοινιά όταν της γύρισε το μπαλάκι πίσω: “εδώ ή εκεί δουλεύεις, εδώ ανήκεις”. Παρόμοια διελκυστίνδα παίζεται ανάμεσα στην οικογένεια και το παιδί όταν μπαίνει στη μέση το σχολείο – κι ας μην είναι, πλέον, το σχολείο, “αυτό που ήταν”. Αλλά ακουσόμεθά σου πάλιν “υπέρ τούτου” …

  • Δεν ξερω αν μπορει κανεις να το πει απολυτα, οτι καποιος δεν ειναι η δουλεια που κανει. Θα συμφωνησω με τον σχολιαστη οτι τα γραφομενα στο αρθρο ειναι λιγο “μισα”! Δηλαδη μια γυναικα μπορει να κανει το αρχαιοτερο επαγγελμα και να ειναι αυτη που ειναι, δηλαδη “οχι εκδιδομενη”. Λιγο μπρεδεμενα μας τα λεει η συγγραφεας. Ο κοσμος παντα προσπαθουσε να αλλαξει τις συνθηκες και τα μοντελα της εργασιας του επειδη παντα καταλαβαινε ποσο μεγαλη επιδραση εχει στην ζωη του, στην προσωπικοτητα του, στην εξελιξη του, στην υπαρξη του! Οτιδηποτε αλλο ειναι λιγο “κοινωνικος αναχωρητισμος” ασιατικου τυπου και εμενα προσωπικα δεν με ενθουσιαζει. Ειναι ψευδαισθηση να λες θα δουλεψω 8 ωρες στο λατομειο και θα γυρισω 8 ωρες στο σπιτι να σπουδασω και να περασω τις εξετασεις μου…
    Λεω λιγο ακραια παραδειγματα αλλα αυτο το αρθρο το βρισκω εξοχως συντηρητικο!
    Χαιρετω εγκαρδιως, Annie

  • Είχα γνωρίσει έναν τύπο που δούλευε οκτώ ώρες στο εργοστάσιο, διάβαζε οκτώ ώρες για εξετάσεις νομικής, και κοιμόταν οκτώ ώρες για να στανιάρει. Μια φορά που είχε κοιμήσει μια κοπέλα στο σπίτι του και το πρωί την ξύπνησε επειδή έπρεπε να φύγει με το λεωφορείο για το εργοστάσιο (όπου όλο το λεωφορείο κουτούλαγε μέχρι να φτάσουν) του είχε πει “παιδί μου, τι προλετάριος είσαι εσύ”! (ο τύπος μου τα διηγιόταν μετά) (και πόσο δίκιο είχε!!!!)