Την ώρα που σε πολλές περιοχές του πλανήτη, σημαντικό μέρος του πληθυσμού ζει στα όρια της φτώχειας, την ώρα που αρκετές χώρες της Γης βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση, την ώρα που κάθε τριάντα λεπτά ένα παιδί κάτω των πέντε ετών χάνει την ζωή του, επειδή δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ο χορός των εκατομμυρίων στο παγκόσμιο αθλητικό -και δη στο ποδοσφαιρικό- στερέωμα, κρατεί καλά…
Λίγες ώρες από την στιγμή, που ο Λιονέλ Μέσι ανακοίνωσε την απόφαση του να αποχωρήσει από την εθνική Αργεντινής, επειδή δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο σημαντικό τρόπαιο με την «αλμπισελέστε», άπαντες έπεσαν στα …πόδια του, ζητώντας να ανακαλέσει. Από την Adidas και τον Ντιέγκο Μαραντόνα, μέχρι τους συμπατριώτες του που το 1986 κατέκτησαν το Μουντιάλ, μέχρι τον Πρόεδρο της Αργεντινής. Αραγε αυτές τις λίγες ώρες, αναρωτήθηκε κανείς πόσα παιδάκια δεν θα ξαναπαίξουν, έστω και στα λασπόνερα;
Μόλις εχθές, ανακοινώθηκε το «κοινή συναινέσει» διαζύγιο του Λοράν Μπλαν, με την διοίκηση της Παρί Σεν Ζερμέν. Αφού χαρακτήρισε αποτυχημένη την χρονιά, ο δισεκατομυριούχος ιδιοκτήτης των Παριζιάνων, Νασερ Αλ Κελαϊφ, ευχαρίστησε τον Γάλλο τεχνικό για την προσφορά του και του έδωσε 22 (!) εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για να αφήσει κενή την θέση του στον πάγκο της Παρί, στην οποία κάθεται πλέον, ο Ισπανός, Ουνάϊ Εμερι.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, είτε προκαλεί οργή και αγανάκτηση, είτε όχι, τα 22 εκατομμύρια ευρώ που εισέπραξε για να …φύγει ο Γάλλος προπονητής με τους 11 τίτλους στο «τιμόνι» της Παρί, δεν είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχε δοθεί από διοίκηση σε προπονητή ως αποζημίωση.
Στην πρώτη θέση του σχετικού πίνακα, βρίσκεται ο Ζοζέ Μουρίνιο, ο οποίος το 2007 εισέπραξε 27 εκατομμύρια ευρώ από τον Ρομάν Αμπράμοβιτς για να αφήσει την θέση του στην Τσέλσι, ενώ τον Μπλαν -που βρίσκεται στην δεύτερη θέση- ακολουθεί ο Φάμπιο Καπέλο που πήρε μετά από έντονη «μάχη» με την ρωσική ομοσπονδία 15 εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης τα πιό ξεκούραστα εκατομμύρια της ζωής τους, πήραν ο Κένι Νταλγκλίς (10 εκ. το 2012 από την Λίβερπουλ), ο Γιούργκεν Κλίνσμαν (9 εκ. από την Μπάγερν Μονάχου), εκ νέου ο Φάμπιο Καπέλο (!) που πήρε εννέα εκατομμύρια ευρώ από την Ρεάλ Μαδρίτης το 2007, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι (8,5 εκ. το 2013 από την Μάντσεστερ Σίτι, ο Λουϊς Φελίπε Σκολάρι (8,2 εκ. το 2009 από την Τσέλσι), ο Σβεν Γκόραν Ερικσον (8,15 εκ. το 2006 από την αγγλική ομοσπονδία) και ξανά (!) ο Ρομπέρτο Μαντσίνι (8 εκ. το 2009 από την Ιντερ)…
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Η μεγάλη εισοδηματική ανισότητα βλάπτει την κοινωνία
H πυραμίδα που δείχνει το γιγαντιαίο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών
Ο παγκόσμιος χάρτης των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη
Πώς οι πλούσιοι του πλανήτη έγιναν πλούσιοι;
Εντυπωσιακά στοιχεία για την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου
Το θέμα ασχολείται με τον (ιδιωτικό) τόμεα του θεάματος και με πρόσωπα – ιδιωτικούς υπαλλήλους που ασχολούνται με αυτόν.
Τα συγκεκριμένα πρόσωπα, λοιπόν, που έγιναν αφορμή στον αρθρογράφο για τους προβληματισμούς του, θα αύξαναν τα εκατομμύριά τους (ήταν και πριν τις αποζημιώσεις εκατομμυριούχοι) ούτως ή άλλως. Είτε εξαντλώντας τα συμβόλαιά τους είτε απολυόμενοι από τον ιδιώτη επιχειρηματία που τους είχε προσλάβει με τη καταβολή της εκ των προτέρων συμφωνηθείσας γι΄ αυτό το ενδεχόμενο αποζημίωσης. Αυτά τα εκατομμύρια τα δίνουν ιδιώτες από την τσέπη τους και όχι κάποιο δημόσιο ταμείο. Και επειδή τα δίνουν από την τσέπη τους οι παραλήπτες τους είναι πρόσωπα που έχουν κριθεί και κρίνονται καθημερινά για τις ικανότητές τους. Αυτές μάλιστα οι ικανότητές τους, επειδή αναφερόμαστε στον χώρο του θεάματος, έχουν φέρει στον εργοδότη τους πολλαπλάσια έσοδα μέσω των γεμάτων γηπέδων, των χορηγών, των διαφημίσεων κλπ. Η αποζημίωση που τους καταβάλεται τα έχει συνυπολογίσει όλα αυτά. Να επαναλάβω: από τον επιχειρηματία μέχρι τους εν λόγω εργαζόμενους όλοι κρίνονται καθημερινά και επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν αντικειμενικά κατά πολύ μεγάλη προσέγγιση.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τον δημόσιο τομέα. Οι υπάλληλοι θα εξαντλήσουν τη θητεία τους ούτως ή άλλως είτε ικανοί είτε μη είτε ακόμη και διεφθαρμένοι. Ο εργοδότης τους (όλοι εμείς οι πολίτες) θα εξακολουθήσει να τους πληρώνει, χωρίς ποτέ να δικαιούται να κρίνει την αξιωσύνη τους, μέχρι να ολοκληρώσουν “ευδοκίμως” (ούτως ή άλλως) την (όποια) υπηρεσία τους και τότε θα τους καταβάλει και εκείνος (όπως ο ανωτέρω ιδιώτης στον επίσης ιδιώτη και αυστηρά κρινόμενο καθημερινά υπάλληλό του) αρκετά εκατομμύρια (“εφ άπαξ”).
Οι άδικες και παράλογες διαφορές δεν είναι προφανείς;
Αυτά είναι τα ουσιώδη, γι΄ αυτό και παραλείπω να σχολιάσω τη μελό και άσχετη εισαγωγή του άρθρου του.