Doors – Ταραντέλα των σατύρων, Βακχανάλια, Διονυσιασμός

the-doors-logo


Ίσως να ταν μια μέρα σαν αυτή , τον Απρίλιο του 1965, όταν η “Columbia” απέρριψε τους Doors θεωρώντας ότι δεν είχαν μέλλον… Σίγουρα αξίζει να διαβάσουμε τι έγραφε το 1967 ο Τομ Ρόμπινς, με τη δική του μαγική πένα, γι αυτό το θρυλικό συγκρότημα

ΑΝΙΔΕΟ ΣΑΝ ΤΗ ΡΩΜΗ πριν κάνουν έφοδο στις πύλες της οι βάρβαροι, αδαές σαν την Πομπηία την παραμονή του γενοκτονικού ρεψίματος του Βεζούβιου, το Σιάτλ ήταν εντελώς απροετοίμαστο για τη σφαγή και τη λεηλασία στην οποία υποβλήθηκε η νεολαία του στην Αίθουσα Ιγκλς χτες βράδυ. Ούτε ήταν έτοιμο για το χρίσμα, την ενδυνάμωση και τον καθαγιασμό που είναι επίσης αναπόσπαστο κομμάτι μιας συναυλίας ροκ που αποτελεί ταυτόχρονα ψυχική δοκιμασία και πλήρη τελετουργία έκστασης.

Εδώ και καιρό τώρα, τα υιοθετημένα «οικιακά» συγκροτήματα του Σιάτλ ήταν οι Γιάνγκμπλαντς και οι Κάουντρι Τζο & δε Φις, γκρουπ που οι ηλεκτρικές τους μπανάνες μπορεί να σοκάρουν τη στρέιτ κοινωνία, αλλά που, για τους οπαδούς τους, είναι απλοϊκά και τρυφερά σαν ψυχεδελικά κουτάβια. Οι Σιατλίτες, συνηθισμένοι να τους γλείφουν το μούτρο, αιφνιδιάστηκαν από ένα συγκρότημα που, αν και μπορεί να μυρίζεται ένα-δυο καβάλους, σίγουρα δεν κουνάει την ουρά του· από ένα συγκρότημα που ενσαρκώνει το κυρίαρχο Zeitgeist, με όλη του την πολιτική αισιοδοξία, την πνευματική επίγνωση και την απελευθερωτική υπέρβαση των απαρχαιωμένων αξιών, αλλά το ενσαρκώνει με μια πρωτοφανή δύναμη, συγκέντρωση και θεατρική σφοδρότητα· ένα συγκρότημα που παίρνει την απειλή της νέας κουλτούρας για την παλιά και την επιδεικνύει περήφανα αντί να την ζαχαρώνει -αφήνοντας και τις δυο κουλτούρες να παραπατούν από την εμπειρία.

album-The-Doors-The-Best-of-the-DoorsΌταν, ζαλισμένοι και φουντωμένοι, βγήκαμε τρεκλίζοντας από την αίθουσα χτες βράδυ, ήμαστε όλοι μαγεμένοι από τέσσερις μουσικούς που έχουν δώσει στο συγκρότημά τους το αθώο όνομα των απλών, διαδεδομένων, χρηστικών αντικειμένων που έχουν σκοπό να ανοίγουν ή να κλείνουν τους αρχιτεκτονικούς χώρους.

Ναι, εννοώ τις πόρτες. Αλλά, μα το θεό, τι πόρτες είναι αυτές; Φανταστείτε πετραδοστόλιστες τζαμαρίες, πόμολα σε σχήμα φαλλών που φτύνουν, χαραμάδες γραμματοκιβωτίου που λάμπουν σαν τα χείλια αποκριάτικης κολοκύθας -και πουθενά πατάκι για τα πόδια με τη φράση «Καλώς Ήρθατε». Μπείτε αν τολμάτε, παιδιά μου, βγείτε αν μπορείτε.

The-Doors-bandΟι Doors. Το στιλ τους είναι πρώιμο αιδοιολεικτικό, όψιμο πατροκτονικό, μεσημεριανό στο Εβεργκλέιντς, αιματολουκάνικο από τον Μέλανα Δρυμό πάνω σε ηλεκτρισμένο ψωμί, Ζαν Ζενέ πάνω σε στύλο τοτέμ, καλλιτέχνες στα οδοφράγματα, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε να πνίγεται στο σιντριβάνι του, Σφαγή των Αθώων, ταραντέλα των σατύρων, Βακχανάλια, Διονυσιασμός, παγανιστές του Λος Άντζελες που κατεβάζουν κάτω το φεγγάρι.


Οι Doors. Το μουσικό αντίστοιχο μιας τελετουργικής θυσίας, ένας ενισχυμένος σεξουαλικός παλμός, ένα πληγωμένο αλλά για κάποιο λόγο καλαίσθητο ουρλιαχτό για τη χαμένη ψυχή της Αμερικής, απατεώνες θεατρίνοι που αποστάζουν σκληρό μηλίτη από τα μήλα της Εδέμ ενώ χαϊδεύουν το κεφάλι του φιδιού.

Οι Doors. Η ένταση αρχίζει από τη στιγμή που βγαίνουν στη σκηνή και δεν σταματά παρά μόνο αφού τελειώσει ο εξαγνισμός, αφού ολοκληρωθεί η κάθαρση. Ακόμη και ανάμεσα στα τραγούδια δεν υπάρχει καμιά χαλάρωση: ούτε κουβεντούλα, ούτε καλαμπούρια, ούτε πλάκα. Σαν τους κλασικούς ηθοποιούς της Ιαπωνίας, οι Doors εκπέμπουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση όταν είναι σιωπηλοί. Ακόμη και όταν κουρντίζουν, η αφοσίωσή τους είναι τόσο άγρια που αν τους έβλεπαν οι Μάμας & Πάπας θα άλλαζαν τα μπαμπαδίσια και μαμαδίσια σώβρακά τους απ’ το φόβο τους.

Οι Doors. Η φωνή τους είναι σκοτεινή και ματωμένη, μια φωνή από τα σωθικά. Σατανική στην καύση της, καταβροχθιστική στην ενέργεια, τρομερή στο πνεύμα. Η φωνή του Νίτσε, παγωμένη από τον τρόμο, να υποκύπτει στην τρέλα, να λαχταρά τη σωτηρία της σάρκας. Η μπρεχτική φωνή του Βερολινέζικου Μιούζικ Χολ να προειδοποιεί μια νέα γενιά για την ανοδική παλίρροια του αμερικανικού φασισμού. Μια φωνή μουλιασμένη από τη λυσσασμένη μανία της καταστροφής -αλλά ούτε έκλυτη ούτε αρνητική. Σαν τον Σίβα, το θεϊκό Καταστροφέα των Ινδουιστών, οι Doors σκοτώνουν μόνο για να ανοίξουν δρόμο για την αναγέννηση. Επικαλούνται την αρχαία ρυθμική ισορροπία της ζωής και του θανάτου, του σκότους και του φωτός -γιατί οι πόρτες που έχουν πραγματική σημασία πάντα ανοίγουν και προς τις δυο κατευθύνσεις.

the-doorsΤέσσερις Doors:

Τζον Ντένσμορ, ντραμς. Ίσως ο καλύτερος ντράμερ όλης της ροκ. Ενώ οι περισσότεροι ντράμερ σπάνια βγαίνουν από τον ρυθμό, ο Ντένσμορ διασχίζει το ρυθμό -μέσα και έξω, μπρος και πίσω, δημιουργώντας αντιρυθμούς και τονίζοντας τους κόντρα ρυθμούς. Όχι μόνο δίνει στους Doors μια εκπληκτική πολυπλοκότητα κρουστών, αλλά και τους κεντρίζει σε νέες χρονικές υπογραφές και τους οδηγεί στην επική μελωδική γραμμή τους.

Ρέι Μάνζαρεκ, όργανο. Έχει το κύρος του Πίγκπεν των Grateful Dead αλλά είναι πολύ πιο εξελιγμένος και προφανώς έμαθε παίζοντας Μπαχ. Ο Μάνζαρεκ ρέει μέσα από ένα πεδίο με παραλλαγές και φιοριτούρες εξίσου μεγαλόπρεπο με το πιο πλούσιο Μπαρόκ. Τη μια στιγμή είναι ελαστικός και διερευνητικός και την άλλη ορμάει στο κλαβιέ σαν πεινασμένος που ξεσκίζει κοτόπουλο.

Ρόμπι Κρίγκερ, κιθάρα. Με τα ντραμς και το όργανο να οδηγούν, ο Krieger δίνει έναν σκληρό, ανελαστικό ρυθμό που κατά διαστήματα εκρήγνυται σε αιφνιδιαστικές νέες αποκαλύψεις συγχορδίας και μετατροπίας.

slide_TheDoorsΤζιμ Μόρισον, φωνή. Ο Μόρισον αρχίζει εκεί που σταματούν ο Μικ Τζάγκερ και ο Έρικ Μπάρντον. Ένας ηλεκτρισμένος συνδυασμός αγγέλου γεμάτου χάρη και σκύλου σε οργασμό, μεθά από τον κίνδυνο της ποίησής του και, παρασυρμένος από βέβηλο γέλιο, πηδάει το μικρόφωνο, το χτυπάει, το πιπιλάει. Σεξουαλική με έναν σχεδόν ψυχοπαθή τρόπο, η πλούσια φωνή του Μόρισον χλευάζει και περιπαίζει, απειλεί και πάλλεται. Μ’ έναν απίστευτο φωνητικό έλεγχο και με τη θεατρική ακτινοβολία ενός σαιξπηρικού σταρ, παίζει με τα συναισθήματα των θεατών σαν σκανταλιάρικο παιδί που παίζει με τις κούκλες του: τώρα σας φιλάω, μικρά μου, τώρα σας στρίβω το λαιμό.

 

Οι Doors είναι σαρκοβόρα σε μια χώρα μουσικών χορτοφάγων. Η τέχνη τους είναι ακόμη πιο εκπληκτική αν λάβει κανείς υπόψη του την αγριότητά τους. Έχουν το δέσιμο του Κουαρτέτου Εγχόρδων Τζούλιαρντ, το μεγαλείο τους, όμως, δεν είναι η διάνοια αλλά το καυτό κόκκινο αίμα τους. Τα κηλιδωμένα νύχια τους, τα υγρά τους δόντια και τα δερμάτινα φτερά τους σπάνια χάνονται, αλλά αν μας αφήνουν με γδαρμένα τα σκέλια και σε πλήρη εξάντληση, τουλάχιστον μας αφήνουν έχοντας επίγνωση της ζωντάνιας μας. Και του πεπρωμένου μας. Οι Doors ουρλιάζουν μέσα στη σκοτεινή αίθουσα αυτό που όλοι όσοι ανήκουμε στην αντικουλτούρα ψιθυρίζουμε πιο σιγά μέσα στην καρδιά μας: Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε…………………………..ΤΩΡΑ!

*****

The Helix, 1967

robins

Τομ Ρόμπινς – Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Δείτε το κανάλι μας στο youtube

Τομ Ρόμπινς – Η θεωρία του Ντανυμπόϋ

 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

2 CommentsΣχολιάστε