Δεν αντέχω τους άπληστους ανθρώπους – Μπουκάι

Greedy-diner


Σκάβοντας για να ανεβάσω ένα φράχτη που θα χώριζε το οικόπεδο μου από των γειτόνων μου, βρήκα θαμμένο στον κήπο ένα παλιό μπαούλο γεμάτο χρυσά νομίσματα.

Εμένα δε μου κίνησε το ενδιαφέρον ο πλούτος, αλλά το παράδοξο του ευρήματος.
Ποτέ δεν υπήρξα φιλοχρήματος, ούτε και νοιάζομαι πολύ για τα ακριβά πράγματα.
Αφού ξέθαψα το μπαούλο, έβγαλα τα νομίσματα και τα γυάλισα.
Ήταν τόσο βρώμικα και σκουριασμένα τα καημένα!
Καθώς τα τακτοποιούσα σε στοίβες πάνω στο τραπέζι μου, άρχισα να τα μετράω…

Μαζευόταν μια αληθινή περιουσία.

Μόνο αφού πέρασε καιρός άρχισα να φαντάζομαι όλα τα πράγματα που θα μπορούσα να αγοράσω με αυτά…
Σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος θα ήταν ένας άπληστος που θα έπεφτε πάνω σε έναν σημαντικής αξίας θησαυρό…

 Ευτυχώς…

Ευτυχώς δεν ήμουν τέτοια περίπτωση…

Σήμερα ήρθε ένας κύριος να διεκδικήσει τα νομίσματα. Ήταν ο γείτονας μου.
Προσπαθούσε να με πείσει, ο άθλιος, πως τα νομίσματα τα είχε θάψει ο παππούς του και πως γι’ αυτό του ανήκαν.

Εκνευρίστηκα τόσο… που τον σκότωσα!

Αν δεν τον είχα δει να ζητάει τόσο απελπισμένα να τα αποκτήσει θα του τα είχα δώσει γιατί, αν υπάρχει κάτι που δεν με ενδιαφέρει, είναι τα πράγματα που αποκτώνται με λεφτά…

Αλλά, το δίχως άλλο, δεν αντέχω τους άπληστους ανθρώπους…

3728845677_e477d8932c_b

  ~ Χόρχε Μπουκάι

_________

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Η Απληστία

H ανάγκη έναντι της απληστίας

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • Έτσι σιγά σιγά κι αόρατα αλλάζουμε οι άνθρωποι, και η ειρωνεία είναι ότι ενώ αλλάζουμε επί τα χείρω, διατηρούμε την πεποίθηση ότι είμαστε συνεπείς στις ιδέες μας. Στο χώρο μου, τη μουσική, γνώρισα κάμποσους συναδέλφους που τη “χρυσή” (κίβδηλη) εποχή (την εικοσαετία ’80, ’90) πήγαν να δουλέψουν σε σκυλάδικα που τα “απεχθάνονταν” με το παραπλανητικό σκεπτικό να κάνουν χοντρά λεφτά χωρίς να απαρνηθούν την ποιότητα, την οποία “θα υπηρετήσουν με τα λεφτά που θα βγάλουν”. Η κατάληξη για πολλούς απ’ αυτούς ήταν να παραμείνουν πολλά χρόνια μέσα σ’ αυτἀ τα διαφθορεία, κι αφού είχαν κάνει γερή μπάζα κι είχαν περάσει τα χρόνια, να παντρευτούν, να κάνουν οικογένεια, να χτίσουν μεζονέτες, να αποκτήσουν 4×4, εξοχικό, ακριβές συνήθειες, κ.τ.λ. Κι αναρωτιέμαι πού πήγε εκείνη η έρμη η ποιότητα. Μήπως εξαντλήθηκε στο καμάρι ότι έχουν πλούσια δισκοθήκη, και στο ότι ακούν φανατικά κι ως απωθημένο πλέον στο αυτοκίνητο την ποιότητα που εκπόρνευσαν στα νειάτα τους, οι άσωτοι; Η ζωή είναι ΠΡΑΞΗ. Η σκέψη και ο λόγος είναι προστάδια, είναι χάρτες πάνω στους οποίους χαράσσεις διαδρομές. Το ταξίδι, η ζωή, δεν είναι ο χάρτης όμως.