Εσύ μπορεί να είσαι άνετος, κουλ και χάι, αλλά εγώ πολλές φορές δεν μπορώ να ανασάνω. Μη φανταστείς τίποτα παράνοιες, καταθλίψεις και βαθιές κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις. Όχι. Εγώ σχεδόν κάθε μέρα έρχομαι αντιμέτωπος με κάτι που βλέπεις κι εσύ και σου είναι οικείο. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι. Το ξέρω πως θα γελάσεις, αλλά θα προσπαθήσω να σ’ το δώσω να καταλάβεις.
Πώς να το πω… Να, με τρομάζει αφάνταστα όταν βλέπω αυτό το χαλαρό χέρι που κρέμεται σαν πεθαμένο έξω από το παράθυρο του οδηγού. Ολόκληρο όμως. Από τη μασχάλη μέχρι ίσα κάτω. Λίγο πάνω από την άσφαλτο. Μερικά έχουν κι ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα. Δεν το μπορώ αυτό το πεθαμενατζίδικο. Με ανακατεύει η σκέψη ότι στην προέκταση αυτού του χεριού βρίσκεται ένας άνθρωπος που απαξιώνει την ασφάλεια τη δική του και των γύρω του. Που δείχνει σα να έχει πεθάνει τόσο πολύ μέσα του, που στην πρώτη ευκαιρία ρίχνει έτσι άκομψα και επιδεικτικά το αριστερό του χέρι έξω από το παράθυρο σα να σκέφτεται ότι, ακόμα και αν του έπεφτε στο δρόμο, δε θα τον ένοιαζε. Πολλές φορές φαντάζομαι αυτό το τριχωτό χέρι με τα κιτρινιασμένα δάχτυλα να δέρνει το παιδί του ή τη γυναίκα του. Να ρίχνει μούντζες. Να κοπανάει με δύναμη το τραπέζι όταν διαφωνεί. Να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλό του και να φωνάζει, να απειλεί, να τεντώνεται σε «ξερεισποιοσειμαιγωρεσμούς». Το βλέπεις και στο δρόμο. Συζητάει με τον συνοδηγό, και το χέρι πότε κοπανάει στην πόρτα, πότε τεντώνεται οριζόντια με νευρικούς σπασμούς στην παλάμη, πότε είναι έτοιμο να σ’ αρπάξει, κι έτσι χωρίς λόγο να σε κοπανάει με δύναμη πάνω στο αμάξωμα. Να ρίχνει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο που τα εκφράζει όλα αυτά όσο καλύτερα γίνεται. Δεν έχει πολιτική ή ταξική ταυτότητα. Το βλέπεις σε Cayenne, το βλέπεις και σε κάτι σαράβαλα.
Τέτοια πράγματα. Τέτοιες εικόνες. Τέτοιες παράνοιες με αυτό το χέρι. Με φοβίζει ο τσαμπουκάς σε ετοιμότητα και ο ωχαδερφισμός που βγάζει. Αυτή η επίδειξη απάθειας που μοστράρει μπροστά στα μάτια μου προσπερνώντας με 100 χλμ./ώρα. Το ίδιο και όλοι αυτοί οι συνειρμοί που βγάζει, χωρίς καν να ξέρω τον άνθρωπο που το κρεμάει έτσι έξω από το παράθυρο.
Αυτά είναι, που λες, τα δικά μου προβλήματα. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε τα κόμματα, ούτε τα μνημόνια, οι αγανακτισμένοι, οι Τσολάκογλου το Δ΄ Ράιχ, οι Μπόμπολες, οι Αλαφούζοι, οι συριζοκαμμένοι, και ξέρω γω τι. Αυτό το χέρι με φρικάρει. Που, με ή χωρίς μνημόνια, εθνοπροδότες και εθνοσωτήρες, θα συνεχίσει να κρέμεται με την ίδια απάθεια για τους γύρω του. Όπως κρέμεται χρόνια τώρα, και τελευταία απλά μουντζώνει δεξιά και αριστερά μπας και εξιλεωθεί.
Το Ελληνάκι
Πηγή: Αθηναϊκές Πινακίδες” του “Εξώστη” τεύχος 464
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Kαλά ….,μην κάνεις έτσι!
Αυτή η τεράστια “”σούπα”” με τα σάπια συστατικά είναι το πρόβλημα
Δημήτρη μου, πρέπει να κάνουμε έτσι και πολλά ακόμη…
Πιθανότατα, και εσύ θα είχες οικονομική μείωση (άσχημο, βεβαίως, αυτό)
– Είχες όμως μετανάστευση του παιδιού σου που το πλήρωσες και εσύ με τους φόρους σου για να σπουδάσει και να διακριθεί, Δημήτρη μου, για να δώσει τα φώτα του σε άλλους ”εξυπνότερους” λαούς που το απορρόφησαν με αξιοκρατικό τρόπο, χωρίς να διχάζονται κάθε μέρα, όπως εμείς και να το βλέπεις από το skype και να κλαις ;
Είχες, επίσης, έναν πατέρα που πέθανε από μελαγχολία βλέποντας αυτή την όμορφη και τη σπουδαία χώρα να έχει καταντήσει εντελώς παρακμιακή και εμείς να τσακωνόμαστε ποιό κόμμα είναι καλύτερο από το άλλο ; Ω ! τί εντροπή μας !
Αγαπημένε μου Δημήτρη, μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι, επιτέλους, σοβαρό, εμείς οι πολίτες που πιαστήκαμε πάλι κορόιδα και κατεβαίνουμε (Ήμαρτον !) σε δύο συγκεντρώσεις για καλό μας ?????
Με ειλικρινή εκτίμηση, Άρης
Για τον Άρη και όποιον ”Άρη”.
Υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται ζωτική δύναμη,δύναμη ζωής.Δεν έχει σχέση με Κινέζικες φιλοσοφίες.Είναι αυτό που σε κάνει να πετάξεις το μπουκάλι με το αλκοόλ στα σκουπίδια και να πεις φτάνει.Λύγισα για λίγο,αλλά ξεφεύγω.Αρχίζω νέα ζωή και θα ζήσω.
Υπάρχει ένα πράγμα που λέγεται κοινωνική συνείδηση,μαζική συνείδηση.Η γνώση ότι είσαι μέλος μίας κοινωνίας με ανθρώπους, ισότιμους και -εκ προοιμίου- σεβαστούς.Η γνώση ότι εσύ θα πρέπει να καθορίσεις το μέλλον ,την πρόοδό σου και μας,μέσα από την ομάδα και το άτομο.
Υπάρχει ένα πράγμα που είναι η αίσθηση ότι ζεις σε μία χώρα πολιτισμού,όχι σε ένα κανιβαλικό χοιροστάσιο αναρχίας-ετσιθελισμού και παραεξουσίας.
Και τα λοιπά και τα λοιπά….
Αυτά κι άλλα πολλά δεν τα έχουν οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες.Οι περισσότεροι;?Τουλάχιστον αυτοί που ψηφίζουν και δρουν πολιτικά κάνοντας ή μη κάνοντας ΑΥΤΑ ,που μας οδήγησαν εδώ,μέσα από δεκαετίες.(42% το α’ κόμμα ,37% το β’ κόμμα).Και το συνεχίζουν,με νέο τρόπο.
Είναι θέμα παιδείας και επίκτητης προσαρμογής της .
”Να κάνουμε κάτι?”Εσύ ,εγώ ,η Μαρία και η Ελένη μπορούμε.Δεν θα γίνει όμως στην ένταση που χρειάζεται, για να αλλάξουν τα πράγματα.
Οι άνθρωποι εδώ είναι απονευρωμένοι,παθητικοί,κοιμισμένοι ,χαμένοι σε μεγάλο ποσοστό.Πλήρης ιδιώτευση.
Πόσα χρόνια και πόσα ,δεν ψηφίζουν-αναδεικνύουν κάποιον ψευτοσωτήρα ,ενώ αυτοί -οι περισσότεροι- παραμένουν αφασιακοί?
Εδώ και 7 χρόνια η κατάσταση της χώρας βαδίζει σε τραγικά μονοπάτια.Αρκετοί μισθοί έχασαν το 40% τους και αν συνυπολογισθούν ο πληθωρισμός 7 ετών και οι λοιπές περικοπές και νέοι φόροι ,περίπου το 65% της αγοραστικής τους δύναμης.10.000 αυτοκτονίες.Εξαθλίωση,μπαχαλοποίηση κοιν.δομών και τουρκομαχαλάς η χώρα.
Για άλλο ένα καλοκαίρι ,άρχισαν οι προετοιμασίες για διακοπές,με λεφτά από τα όποια σεντούκια,από όποια ψίχουλα έχουν μείνει από παλιά,με όποιες οικονομίες ….
”Σαν να μη συμβαίνει τίποτε”.Τελικά ο θάνατος θα είναι με ευθανασία.Δεν θα καταλάβουν ,επίσης ”τίποτε”.
Προτιμούν το ψέμα ,την αυταπάτη.Δεν έχουν δύναμη για αληθινή ,ανθρώπινη ζωή.Μαζί και ο τόπος….