Τι μας διδάσκουν τα παιδιά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες

ScreenShot20141218at111842AM.crop_1440x757_0,17.resize_1200x630.inline_yes


Ζήτησαν από γονείς και παιδιά να μιμηθούν τις κινήσεις άλλων ανθρώπων. Διασκεδαστικό. Τι γίνεται όμως όταν στην οθόνη εμφανίζεται παιδί με αναπηρία;

Το γαλλικό ίδρυμα για παιδιά με αναπηρία «Noemi» θέλει να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία μας κοιτά ανθρώπους με αναπηρίες. Απόστολή του να βελτιώσει την καθημερινότητά τους. θέλει να μας κάνει να κοιτάξουμε αυτούς τους ανθρώπους με ένα θετικό τρόπο και να σεβαστούμε την αξιοπρέπειά τους, αλλά και να φέρουμε χαρά και ευτυχία στη ζωή τους.

Στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος, ζήτησαν από κάποιους γονείς να συμμετάσχουν με τα παιδιά τους σε ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι – κοινωνικό πείραμα.

Τους χώριζε ένας τοίχος για να μην μπορεί να δει ο ένας τον άλλο, και τους έβαλαν να κοιτούν σε μία οθόνη, ζητώντας τους να αντιγράψουν τις γκριμάτσες που θα έβλεπαν.

Τι γίνεται όμως όταν στην οθόνη εμφανίζεται ένα παιδί με αναπηρία;

Οι ενήλικες σταματούν να μιμούνται τις γκριμάτσες τους ενώ τα παιδιά, συνεχίζουν.

Γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν να κάνουν διακρίσεις.

Αυτός ήταν και ο σκοπός του παιχνιδιού. Να παρακινήσουν τον κόσμο να αντιμετωπίζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες σαν φυσιολογικούς ανθρώπους, χωρίς να τους λυπάται και χωρίς να γυρνά το βλέμμα του αλλού.

 

__________

  Πηγή: thetoc.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

10 άτομα με ειδικές ανάγκες που διέπρεψαν

‘Ελάτε πιο κοντά’ – αλλάξτε στάση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • Τα παιδιά μιμούνται και έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες, διότι δεν συνειδητοποιούν τη διαφορά. Οι ενήλικοι ξέρουν όμως και ορθώς παύουν να μιμούνται. Εδώ, δεν διακρίνω τί ακριβώς διδασκόμαστε από τα παιδιά. Τα παιδιά ενστικτωδώς μιμούνται, οι μεγάλοι συνειδητά σταματούν. Αν συνέχιζαν, θα ήταν σαν κοροϊδία, ακριβώς επειδή ένα παιδί με ειδικές ανάγκες ΔΕΝ είναι επιλογή του να κάνει αλλόκοτες γκριμάτσες, οπότε αν εγώ ο ενήλικος που ξέρω το μιμηθώ, το κοροϊδεύω και το ταπεινώνω. Αντίθετα, αν μιμηθώ έναν με κανονικές ανάγκες άνθρωπο, είναι χιουμοριστικό, επειδή κι εκείνος τις γκριμάτσες που κάνει τις κάνει συνειδητά για να προκαλέσει γέλιο. Το παιδί, αντίθετα, δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά κοροϊδίας και χιούμορ, ή συνειδητής και ασυνείδητης πράξης, απλώς το κάνει επειδή έτσι του είπαν και το βρίσκει διασκεδαστικό. Επομένως, μάλλον στο συγκεκριμένο πείραμα, η στάση των ενηλίκων είναι προς παραδειγματισμό και όχι των παιδιών. Τα παιδιά απλώς ΔΕΝ μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ο μεγάλος μπορεί να κοροϊδέψει, αλλά μπορεί και να σεβαστεί. Είναι επιλογή του, κι όταν επιλέγει να σεβαστεί είναι πράξη αξιέπαινη. Εξάλλου, άλλο να γυρνώ το βλέμμα αλλού, κι άλλο να κοιτώ ανθρώπους με ειδικά προβλήματα με συμπάθεια και ευαισθησία. Το ότι οι γονείς στο πείραμα επιλέγουν να μην μιμηθούν το παιδί με ειδικές ανάγκες, δεν είναι επειδή στρέφουν το βλέμμα αλλού, αλλά ακριβώς επειδή αναγνωρίζουν ότι οι γκριμάτσες δεν είναι “φατσούλες”, αλλά αναπηρία. Αυτο δεν είναι υποτιμητικό, είναι ανθρωπιά!

  • To κορίτσι στο αναπηρικό αμαξίδιο έκανε και αυτό γκριμάτσα. Δεν ήταν ακούσια συμπεριφορά λόγω της αναπηρίας της! Αν και εγώ διχάστηκα από το πείραμα ως προς το ποια είναι η σωστή και η λάθος στάση νομίζω ότι ήθελε να δείξει ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί και ότι ένας άνθρωπος με αναπηρία είναι ικανός για χιούμορ και δεν πρέπει η “ευαισθησία” μας να τους εμποδίζει να εκφράζουν και αυτές τις όψεις της προσωπικότητας τους.