Ο “ινκολλάτος” κύριος Τσίπρας

tsipras
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος έχει ένα φωνητικό τόνο που πολλοί, οι περισσότεροι που τον ακούν, θεωρούν ελκυστικό !


Ακούγεται ανδροπρεπής, σοβαρός και, παρά τα όσα λαϊκίστικα προφέρει, βαρύγδουπος. 

Ένας όμως γνώστης της λειτουργίας της ανθρώπινης φωνής , θα έδινε αμέσως το χαρακτηρισμό του φωνητικού ιδιώματος του πρωθυπουργού :

Ναι , ο κύριος Τσίπρας είναι λαρυγγόφωνος.

Και τι σημαίνει αυτό; Τίποτα αλλά και πολλά.

Και εξηγούμαι: Οι παλιοί τραγουδιστές, αλλά και απλοί θιασώτες του έντεχνου τραγουδιού χαρακτήριζαν κάποιους από τους τραγουδιστές που στην φωνητική τους τοποθέτηση λίγο ή πολύ « έβαζαν λαιμό», ως  «ινκολλάτους» .

Αυτούς  δηλαδή που  κατά την παραγωγή του φωνητικού τόνου στο τραγούδι, δεν άφηναν αβίαστο τον αέρα να περάσει φυσιολογικά από τις φωνητικές χορδές και, κατά τις εκάστοτε εντολές του εγκεφάλου και με τη βοήθεια των φυσικών ηχείων της στοματικής κοιλότητας , να παράξει το επιθυμητό αποτέλεσμα , αλλά τον έκλειναν , με τη πίεση κυρίως του φάρυγγα, δημιουργώντας  ένα «στενό» λαρυγγώδη ήχο, ο οποίος έδινε την ψευδαίσθηση του φωνητικού μετάλλου , αλλά ήταν στην ουσία κακόγουστος, περιορισμένης έντασης και ζημιογόνος μακροπρόθεσμα για τον τραγουδιστή που χρησιμοποιούσε μόνιμα ή και περιστασιακά αυτή τη μεθόδευση.

Tsipras_Pied_Piper

Τους ινκολλάτους  οι τραγουδιστές της πιάτσας τους έλεγαν και …«αμπλιούδες», λόγω της φαρυγγικής παρείσφρυσης. O όρος «ινκολλάτος» έχει ιταλική προέλευση (collo  ιταλικά σημαίνει λαιμός ,εξ ου και κολλάρο, κλπ.)

Αναφέρεται επίσης στην γερμανική ψυχεπιστήμη  ως ιδίωμα των επιζητούντων  προσωπικό κύρος (geltungspedürftige) αλλά, θα  προσέξει κανείς τον λαρυγγόφωνο τόνο και στο  επίσημο γλωσσικό ιδίωμα των Ιαπώνων και κυρίως των ευγενών στα Ιαπωνικά κινηματογραφικά έργα (π.χ. του Κουροσάβα  με επικά θέματα , αλλά και στα πολεμικά) .

Alexis_Tsipras

Στα καθ’ ημάς τώρα , η ηθελημένα ή μη,  χρήση του λαιμού στην άρθρωση του λόγου , είναι ψεύτικη και εν πολλοίς φτηνιάρικη.


Ενδύονται όμως κατ’ αυτό τον τρόπο με σοβαροφάνεια, για τον πολύ κόσμο, τα όσα αρθρώνει ο ομιλών, ανεξάρτητα από την ουσία τους.

Επίσης με την εμφιλοχώρηση του φάρυγγα ενισχύεται πλασματικά ο ήχος της φωνής του ομιλούντος, ο οποίος αλλιώς θα ήταν ανεπαρκής και σε κάθε περίπτωση αδύναμος και απρόσφορος για την έκφραση πομπωδών, λαοσυνεγερτικών συνθημάτων.

Πρώτος εισαγαγών την «φαμπρικάτη» φωνητική τοποθέτηση (άλλος χαρακτηρισμός  της επίπλαστης ομιλίας ) στην Ελληνική πολιτική κονίστρα , ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ευχαριστούμε τον Δ.Β. που μας έστειλε το παραπάνω κείμενο του φίλου του Κ.Κ.

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Μερικές πτυχές της νεοελληνικής κακομοιριάς

Γνωστική ασυμφωνία και αγιοποίηση πολιτικών ηγετών

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

5 CommentsΣχολιάστε

  • Δηλαδή αδικείται ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός, αφού θα μπορούσε να διαπρέψει ως τραγουδιστής….

  • Με απλά,κατανοητά λόγια ,κάποιος -τραγουδιστής ή πολιτικός-που αλλάζει τη χροιά ,τον τόνο της φωνής του ,κορο’ι’δεύει τον κόσμο.Βέβαια ,μπορεί να τον κορο’ι’δεύει με πάμπολλους άλλους τρόπους ,αλλά αυτό είναι έτερον εκάτερον.
    Είχαμε στο παρελθόν τον Αντρέα Παπανδρέου ,διαπρεπέστατο….
    Το θέμα είναι ότι ,με κάθε τρόπο ένας ανώριμος λαός παραχωρεί-προσφέρει την ψήφο του -στο ποσοστό που αρκεί-στο να αναδειχθούν στη θέση του πρωθυπουργού ,λαοπλάνοι,δημαγωγοί,παρλαπίπες,φανφαρόνοι,ότι το χειρότερο.
    Καπόπιν θα πουν ,ότι χρειάζεται να περιμένει,ότι χρειάζεται άλλη μία τετραετία ,ότι τα πράγματα θα φτιάξουν κλπ τέτοια.
    Μυαλό κουκούτσι,λέμεεε….

    • Άσχετα με τον Τσίπρα, τι σημαίνει ανώριμος λαός; Ποιος θα κρίνει έναν ολόκληρο λαό – ο οποίος στην πλειοψηφία του δεν ψήφισε τον σημερινό πρωθυπουργό; Και πως κάποιος βάζει έναν λαό σε ένα τσουβάλι; Είμαστε όλοι το ίδιο; Για πόσο μυαλό μιλάμε;

  • Αποτελεί το μέγιστον της ανοησίας να επικαλείται κάποιος ως ανώριμο ένα λαό που ήδη είχε αποκτήσει εθνική συνείδηση τουλάχιστον από την ομηρική εποχή. Ανεπτυγμένη συνείδηση για κάποιον σημαίνει επίτευξη ωριμότητας μετά από συσσώρευση εμπειριών και γνώσεων. Η Ιλιάς είναι η πλέον όμορφη και διαχρονική εκδήλωση τέτοιας εθνικής ωριμότητας. Εδώ μιλάμε για μια εθνική συνείδηση που σφυρηλατήθηκε για πολλές χιλιάδες έτη πριν τον Όμηρο. Και ουδέν άλλον Έθνος έχει τέτοιο αξιόλογο έργο. Ας μη μιλάμε για τα υπόλοιπα επιτεύγματα αλλά μαζί κι αποτυχίες των Ελλήνων που έχουν αρχειοθετηθεί στο συλ-λογικό υποσυνείδητο.

    Ανώριμοι λαοί είναι οι βάρβαροι Τούρκοι, Σκοπιανοί κτλ. Καθώς και οι τεχνητά δημιουργηθέντες συνονθυλευμένοι πολυφυλετικοί πληθυσμοί σε διάφορους γεωγραφικούς τόπους προκειμένου να διαμορφώσουν θνησιγενείς αποικίες-κράτη (Αμερική, Αυστραλία, Καναδάς κτλ) χρήσιμες μόνον ως δορυφορικές οντότητες υποστήρηξης κι εξυπηρέτησης επικυριαρχικών επιδιώξεων. Τέτοιοι πληθυσμοί, ως μη έχοντες ανεπτυγμένη εθνική συνείδηση δεν ειναι Έθνη. Γιαυτό είναι διαχρονικά διαχειρήσιμοι, και συχνά-πυκνά χρησιμοποιούνται σαν Δούριοι Ίπποι εναντίων των Εθνών.

    Συνεπώς, είναι αυτο-υποτίμηση για οποιονδήποτε – πόσο μάλλον, αν είναι δυνατόν, για έναν Έλληνα – να ονοματίζει το Γένος του ανώριμο. Δείχνει πως ο ίδιος υποφέρει με συνειδησιακή ανοησία (δεν κατανοεί τον εαυτό του), και γιαυτό δεν έχει την στοιχειώδη νόηση για αυτογνωσία, για ταυτότητα. Και λόγω της ανοησίας του έχει πλήρη έλλειψη ικανότητας να διακρίνει κι εκτιμήσει τον συγγενή του, το γείτωνά του, και κατ’ επέκταση το λαό του. Αλλά ακόμα περισσότερο αδυνατεί και να συγκρίνει το λαό του με τους κατά πολύ νεότερους και πολλάκις βαρβαρικούς λαούς.

    Το γνωστό “πας μη Έλλην βάρβαρος” δεν είναι μόνο το ηχητικό βαρ-βαρ που άκουαν και περι-έγραφαν οι πρόγονοί μας για τους αλλοδαπούς. Έχει να κάνει πρωταρχικά με την χαμηλή ή ανύπαρκτη συνειδησιακή (ποτέ οικονομική ή τεχνολογική) ανάπτυξη του άλλου. Κι επίσης δείχνει το βάθος απ’ όπου εφορμούσε η κριτική τους.

  • Άσχετα με τα παραπάνω: αν ο Τσίπρας, γυρνώντας από τις Βρυξέλλες την τελευταία φορά, μίλησε (λ.χ. στην τελευταία του συνέντευξη στην ΕΡΤ) με διαφορετική “φωνή” (λιγότερο “ινκολλάτη”, κατά τον αξιόλογο αρθρογράφο, “ειδικό” σε θέματα φωνής), τότε μπορούμε να μιλάμε για εξέλιξη θετική, του Τσίπρα, ως εκπροσώπου της Ελλάδας (πρωθυπουργός, γαρ), προς την “πραγματικότητα”. Προσωπικά θα ευχόμουν να μην τον ξανακούσω να μιλάει με την προηγούμενη φωνή του. Η καινούργια του φωνή είναι λιγότερο “ογκώδης” και πιο ανθρώπινη.
    Όσο για τον φίλο Πολύδωρο, του προηγούμενου σημειώματος, να υπενθυμίσω τον Σολωμό, να μιλάει στους πατριώτες του με τα λόγια του επιγράμματος:
    Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι ηγαπημένε,
    Πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε.