«Εδώ που τα λέμε», έκανε ο γεροντάκος, «βλέπετε εκείνο το σχεδόν αόρατο συννεφάκι εκεί που δείχνει το δάχτυλό μου;»
Ο ανατολίτης γύρισε αργά προς την κατεύθυνση που του έδειχναν, και προσπαθούσε να διακρίνει το συννεφάκι που θα έφερνε τη θύελλα, όταν ένιωσε να του ρίχνουν μια κλοτσιά στα οπίσθια.
Κοίταξε πίσω του και, νομίζοντας ότι του την είχε ρίξει ο Φασουλίνος, του την ανταπέδωσε με μια σφαλιάρα.
«Τι φταίω εγώ;» φώναξε ο ποιητής, που δεν περίμενε κάτι τέτοιο από έναν τόσο αξιοπρεπή άνθρωπο.
Ο Αμπνταλλάχ, βλέποντας το γεροντάκο να έχει σκάσει στα γέλια, λέει σαστισμένος:
«Μα τι αστεία είναι αυτά;»
«Ας με συγχωρέσει η Εντιμότητά Σας», είπε ο άλλος, «πήρα το ελεύθερο να σας κάνω το αστείο με το συννεφάκι. Είναι ένα αστειάκι που συνηθίζεται πολύ στη θάλασσα, και συνίσταται στο να κάνεις έναν φίλο σου να στραφεί, με πρόφαση ένα σχεδόν αόρατο συννεφάκι, και μόλις σου γυρίσει την πλάτη, να του ρίξεις μια κλοτσιά».
«Πολύ χαριτωμένο αστείο», μουρμούρισε ο γιος του Μεσρούρ μπέη, «και θα το δοκιμάσω με την πρώτη ευκαιρία. Αλλά, να, κάποιος έρχεται».
Πράγματι, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, εμφανίστηκε στη γέφυρα ο Σαμουήλ Τακλετον.
«Βλέπετε εκείνο το σχεδόν αόρατο συννεφάκι;» του είπε ο γιος του φύλακα του χαρεμιού.
«Είμαι λιγάκι μύωψ», έκανε ο πεζοπόρος στενοχωρημένος, «δώστε μου ένα κανοκιάλι, σας παρακαλώ».
Ο Αμπνταλλάχ γύρισε για να ζητήσει ένα κανοκιάλι από τον καπετάνιο, και τότε, εισέπραξε άλλη μια κλοτσιά στα οπίσθια, ανάμεσα σε γέλια. Κοίταξε τον πεζοπόρο, σουφρώνοντας ελαφρά τα μακριά τοξωτά φρύδια του, και είπε:
«Ακούστε, δεν σας στραγγαλίζω για ένα και μόνο λόγο».
«Ποιον;» ρώτησε ο πεζοπόρος.
«Αυτόν, θα μπορούσατε να είστε πατέρας μου. Αλλά για να μη νομίσει κανείς ότι είμαι τύπος που φοβάται τις συγκρούσεις, ορίστε, κοιτάξτε!»
Έριξε άλλη μια σφαλιάρα στον Φασουλινο που, μην έχοντας παρακολουθήσει τους περιπλοκους συλλογισμούς του ανατολίτη, έμεινε μ’ ανοιχτό το στόμα.
«Μα τι λέτε!» έκανε ο άλλος. «Έχω φάτσα εγώ για πατέρας σας; Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θυμώσατε τόσο. Ένα αστειάκι έκανα: το αστειάκι με το κανοκιάλι, που το συνηθίζουν πολύ οι θαλασσόλυκοι».
«Χαριτωμένο», έκανε ο ανατολίτης.
Και βλέποντας να προβάλλει ο υποτιθέμενος θείος Φραντσέσκο, που μαγνήτιζε τα μπουκάλια της μπίρας, έκλεισε τα μάτι στους άλλους και είπε:
«Μήπως έχετε κατά τύχη ένα κανοκιάλι;»
«Έχει ένα στην μπουκαπόρτα πίσω σας», είπε εκείνος ο γέρος με το κατακόκκινο μούτρο.
Ο Αμπνταλλάχ έσκυψε στην μπουκαπόρτα, αλλά μια κλοτσιά στα οπίσθια τον έκανε να τιναχτεί και πάλι όρθιος.
«Την πάτησε!» φώναξε ο γέρος, χτυπώντας τα χέρια.
«Α, αυτό παραπάει!» έκανε ο ανατολίτης συγχυσμένος, αγριοκοιτάζοντας το γέρο. «Δεν σας πλακώνω στα χαστούκια, επειδή σέβομαι την ηλικία σας. Αλλά για να μη νομίσει κανείς ότι δεν αντιδρώ από δειλία, θα δώσω μια σφαλιάρα στον κύριο, που μου φαίνεται νέος και δυνατός».
Κι έριξε μια σφαλιάρα στον Φασουλίνο.
«Επειδή σέβεστε την ηλικία μου;» φώναξε χολιασμένος ο μαγνητιστής των μπιρομπούκαλων. «Με πήρατε για γέρο, μυγόφτυσμα! Δεν σας περιποιούμαι όπως σας αξίζει, επειδή σέβομαι τη φιλοξενία! Αλλά για να μη με περάσετε για δειλό, ορίστε, είστε όλοι μάρτυρες».
Έδωσε μια σφαλιάρα στον Φασουλίνο.
«Α, ναι;» απάντησε ο Αμπνταλλάχ. «Νομίζετε ότι θα με φοβίσετε δείχνοντάς μου τη δύναμή σας; Δείτε και τη δική μου, λοιπόν!»
«Τώρα η σειρά μου», μουρμούρισε ο Φασουλίνος.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του και του ήρθε μια ακόμα μπούφλα κατάμουτρα. Προσπάθησε να συμφιλιώσει τους τσακωμένους.
«Φτάνει», είπε, «σταματήστε, φιλιώστε πια. Το θέαμα που προσφέρετε δεν είναι καθόλου εποικοδομητικό!»
Κι όπως πολύ συχνά συμβαίνει, ο μεσολαβητής βρήκε τον μπελά του.
«Τι σχέση έχετε εσείς;» φώναξαν οι δυο καβγατζήδες.
Και θυμωμένοι, τον άρχισαν στις μπουνιές.
Πράγματι, δεν πρέπει ποτέ να μπλεκόμαστε στις διαφωνίες των άλλων.
******************
Μια προδοτική κλοτσιά σ’ έναν διακεκριμένο πασά είναι κωμική στη ζωή. Στο κείμενο είναι κωμικός ο τρόπος που παραλλάσσεται το γεγονός και που εισάγεται ο αποδιοπομπαίος τράγος Φασουλίνος – και θαυμάζουμε, όχι τη διαδικασία που οι πρωταγωνιστές γίνονται ζώα ή αυτόματα, όπως θα συνέβαινε στη ζωή, αλλά το ρυθμό της παρουσίασης.
Ακίλε Καμπανίλε
Aπό το βιβλίου του ΕΚΟ «Μεταξύ ψεύδους και ειρωνείας»
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
[…] Ας μην υπερβάλλουμε, παιδιά! […]