Τι ωφελεί η καλοσύνη;

gaza-girl-book


Αντί να είστε καλοί μονάχα, προσπαθείστε να δημιουργήσετε μια κατάσταση που να κάνει την καλοσύνη περιττή!Η μικρή Παλαιστίνια που έψαχνε τα βιβλία της στα χαλάσματα έγινε «διάσημη». Σίγουρα, η ίδια δεν αναζήτησε τη δημοσιότητα… Δεν την ενδιέφερε και δεν προλάβαινε να μάθει την απήχηση της πράξης της, έπρεπε να σωθεί από τον επόμενο χαμό στην πατρίδα της.

Ας πάμε, όμως, πέρα από την Παλαιστίνη, γιατί η μικρή κατόρθωσε, μαζεύοντας τα βιβλία της, να μας ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Τι γίνεται μετά από τη συγκίνηση, το χαμόγελο και την ελπίδα, που προκαλεί μια εικόνα; Οι σκέψεις θα κρατήσουν κι ύστερα θα φύγουν. Στην καλύτερη περίπτωση, ίσως, ακουμπήσουν ευαίσθητες χορδές του μυαλού και της καρδιάς και πάμε κάπου παραπέρα, σε μονοπάτια πιο σκληρά, αλλά βαθιά ανθρώπινα. Είναι λίγο αυτό; Όχι, αναμφισβήτητα.

gaza-vivlia-1

Πολλοί, με ειλικρίνεια, είπαν πως οι φωτογραφίες της μικρής είναι σύμβολα ελπίδας. Έχουμε ανάγκη, άλλωστε, τέτοιες εικόνες, τέτοιες πράξεις. Το θέμα, όμως, είναι τι έχουν ανάγκη τα εκατομμύρια παιδιά, σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, που βρίσκονται στη θέση της μικρής από την Παλαιστίνη…

Δεν επιδιώκουμε να σταθούμε πάνω από το «κοινό» συναίσθημα. Δεν είναι πρωτότυπες οι σκέψεις για τα παιδιά που έχουν δικαίωμα να γνωρίσουν τη ζωή, χωρίς να τους τη στερήσει κανείς. Το κορίτσι από την Παλαιστίνη, ίσως, να έψαξε, με τον τρόπο της, τη σύνδεση με τη γνώση που φοβάται ότι δεν θα προλάβει. Μπορεί η προηγούμενη φράση να είναι μια εύκολη διαπίστωση. Η εικόνας είναι τόσο δυνατή, που δεν χρειάζεται να την ερμηνεύσουμε.

Το ερώτημα μπορεί να τεθεί διαφορετικά: Φτάνει μόνο η καλοσύνη και το συναίσθημα; Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, σ’ ένα ποίημα του, αναρωτιέται «τι ωφελεί η καλοσύνη» (Μπέρτολτ Μπρεχτ, 76 ποιήματα, μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης, εκδόσεις Θεμέλιο, σ.36) . Με μια πρώτη ανάγνωση το ερώτημα του Μπρεχτ είναι «περίεργο». Το ποίημα, άλλωστε, χτυπάει εκεί που δεν πρέπει… Πηγαίνει πιο μακριά από το πρώτο – απαραίτητο – συναίσθημα.

Θα μπορούσε το ποίημα του Μπρεχτ να είναι λόγια της μικρής από την Παλαιστίνη; Εμείς, λέμε ναι… Πάντως, το βέβαιο είναι ότι δεν της φτάνει η καλοσύνη και το συναίσθημα, για να μπορέσει να επιβιώσει και διαβάσει κι άλλα βιβλία.

Ο λόγος στον Μπρεχτ ή στη μικρή από την Παλαιστίνη:

 1
Τι ωφελεί η καλοσύνη
Όταν οι καλοί παρευτύς δολοφονούνται
Ή δολοφονούνται αυτοί
Που δέχονται την καλοσύνη;
***
 Τι ωφελεί η λευτεριά
Όταν οι λεύτεροι αναγκάζονται να ζουν αντάμα
με τους σκλάβους;
 ***
Τι ωφελεί η λογική
Όταν το παράλογο μονάχα εξασφαλίζει την τροφή
που ο καθένας χρειάζεται;
2
Αντί να είστε καλοί μονάχα, προσπαθείστε
Να δημιουργήσετε μια κατάσταση που να κάνει
Δυνατή την καλοσύνη, ή καλύτερα
Περιττή!
 ***
Αντί να είστε λεύτεροι μονάχα, προσπαθείστε
Να δημιουργήσετε μια κατάσταση που να λευτερώνει όλους.
Που να κάνει ακόμα και την αγάπη για λευτεριά
Περιττή!
 ***
Αντί να είστε λογικοί μονάχα, προσπαθείστε
Να δημιουργήσετε μια κατάσταση
Που να μεταβάλλει το παράλογο στον άνθρωπο
Σε μια επιχείρηση κακή!

______________

Ημεροδρόμος

  alfavita.gr/apopsin

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

“Αν οι Καρχαρίες ήταν Άνθρωποι” του Μπ. Μπρεχτ

Η καλοσύνη των ανθρώπων

Ο φόνος δεν είναι «πλάκα»

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

2 CommentsΣχολιάστε

  • «Κάποιο δειλινό, έφτασε ένας νέος σε μια μεγάλη, ήσυχη, ερημική και πανέμορφη παραλία. Μαγεμένος από την ομορφιά της, κάθισε για να αγναντεύσει το πέλαγος.
    Την προσοχή του τράβηξε ένας γέροντας που βημάτιζε αργά, πάνω κάτω στην παραλία, ακριβώς εκεί που έσκαγε το κύμα. Κάθε τόσο έσκυβε, μάζευε έναν από τους πολλούς αστερίες που είχε ξεβράσει στην ακτή η απογευματινή παλίρροια και τον πετούσε ξανά στη θάλασσα. Η ώρα περνούσε, ο ήλιος έδυε και αυτός συνέχιζε να περπατά και να σκύβει κάθε τόσο, να παίρνει έναν αστερία και να τον πετά πίσω στο πέλαγος.
    Ο νέος που τον παρακολουθούσε για πολλή ώρα, σηκώθηκε, και γεμάτος περιέργεια τον πλησίασε και του είπε: «Καλησπέρα γέροντα… Σε παρακολουθώ εδώ και ώρα κι αναρωτιέμαι: Γιατί μαζεύεις τους αστερίες και τους πετάς ξανά στη θάλασσα; Τι σημασία έχει αυτό που κάνεις; Είναι τόσοι πολλοί οι αστερίες, που μου φαίνεται άδικος ο κόπος σου. Αύριο πάλι η παλίρροια θα ξεβράσει άλλους τόσους στην ακτή. Τι σημασία έχει να τους σώσεις, αφού οι περισσότεροι από αυτούς θα πεθάνουν έξω από το νερό;».
    Εκείνος τον κοίταξε ήρεμα, του χαμογέλασε και μετά απάντησε: «Έχεις δίκιο φίλε μου. Τι σημασία έχει, αφού είναι τόσοι πολλοί αυτοί που δεν θα ζήσουν;» Έπειτα έσκυψε, μάζεψε έναν άλλον αστερία και πετώντας τον στη θάλασσα, είπε: «Αυτός ο αστερίας όμως θα ζήσει!».
    Αν λοιπόν ορίσουμε την καλοσύνη σαν την έμπρακτη αγάπη προς αυτούς που δοκιμάζονται ιδιαίτερα, τους ανθρώπους που είναι βυθισμένοι στον πόνο, σωματικό και ψυχικό, τότε προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ κατάσταση στην οποία η καλοσύνη να είναι περιττή!

  • ΄΄Εχουμε βαρεθεί την τηλεκατευθυνόμενη προπαγάνδα για τα “παιδάκια της Παλαιστίνης”. Έχουμε βαρεθεί το μονόπλευρο και μονόφθαλμο αντιϊμπεριαλισμό”, που λέει “ουκ έσονταί σε ιμπεριαλισμοί έτεροι πλην του αμερικανικού” (προς θεού, μη μιλήσετε ποτέ για το ρώσικο!). Έχουμε βαρεθεί αυτόν τον κάλπικο ανθρωπισμό, που συγκεινείται επιλεκτικά μόνο με τα θύματα των “δυτικών” και ποτέ των “ανατολικών”.
    Υ.Γ. Αυτά που γράφω, αναφέρονται, προφανώς, στο αναπαραγόμενο άρθρο και όχι στο σχόλιο του “Ανάξαρχου”.