Επαναστάτες από αιτία

instruments_1_md


Ο διευθυντής της Φιλαρμονικής μας υποδέχτηκε ευγενικά.

«Τι μπορώ να κάνω για σας;» ρώτησε.

«Μας οφείλετε εκατό χιλιάδες!»

«Πολύ πιθανόν. Αλλά θυμίστε μου ακριβώς για ποιο λόγο;»

«Είναι προκαταβολή» του είπαμε.

«Μάλιστα. Πολύ λογικό. Προκαταβολή για τι πράγ­μα:»

«Για τη συναυλία μας στη Φιλαρμονική!»

«Μάλιστα. Πολύ καλός λόγος! Αλλά συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, νομίζω ότι δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Έχουμε υπογράψει ίσως κάποιο συμβόλαιο;»

«Όχι ακόμα, αλλά μπορούμε να υπογράψουμε τώρα!»

«Αναμφίβολα μπορείτε. Αλλά θα είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε μια γενική ιδέα της πρότασής σας; Είστε ορχήστρα;»

«Όχι ακόμα, αλλά θα γίνουμε!»

«Και το ρεπερτόριό σας, σε γενικές γραμμές, αν επιτρέπετε;»

«Θα το διαμορφώσουμε όταν μάθουμε να παίζουμε».

«Να παίζετε;»

«Τα όργανά μας φυσικά!»

Η ηλιθιότητα αυτού του τύπου άρχισε να μου τη δί­νει.

blandtistlar03_340

«Κύριοί μου, δεν ξέρετε ακόμα να παίζετε;»

«Είτε ξέρουμε, είτε δεν ξέρουμε, ποια είναι η διαφο­ρά. Το μέλλον μας ανήκει, δεν το βλέπεις;»

«Α, ναι! Ασφαλώς! Αλλά επιτρέψτε μου να κάνω μια πρόταση. Γιατί δεν μαθαίνετε πρώτα να παίζετε, μετά να κάνετε εξάσκηση για κάποιο διάστημα κι ύστερα να το συζητήσουμε. Αφού, βεβαίως, το μέλλον σας ανήκει, χωρίς αμφιβολία!»

Κι αυτό το φασιστικό γουρούνι δεν μας έδωσε την προκαταβολή. Φύγαμε νιώθοντας την κοινωνική κατα­πίεση στο πετσί μας. Έξω ήταν μια αφίσα που διαφήμι­ζε κάποιον Μότσαρτ.

«Ποιος ειν’ αυτός;» ρώτησε ένας μας. Δεν θυμάμαι  ποιος. Δεν έχω πολύ καλή μνήμη, ειδικά το πρωί.

«Κάποιος αρχαίος!»

Σταματήσαμε να συλλογιστούμε για την τέχνη και πήγαμε να φτιάξουμε μια μπόμπα, να την βάλουμε στη Φιλαρμονική.

Πάνω απ’ όλα το δίκαιο του αγώνα.

slavomir-mrozek

  ~ Σλάβομιρ Μρόζεκ (Slawomir Mrozek) – Πολωνός δραματουργός, συγγραφέας και σκιτσογράφος

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

5 μικρές ιστορίες

Τo μεγάλο κατόρθωμα

Ο πίθηκος που έγινε βασιλιάς

Ιδιωτική παράσταση – Εντουάρντο Γκαλεάνο

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1 σχόλιοΣχολιάστε

  • Ναι, πράγματι. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι όλοι τους οφείλουν. Τους οφείλουν χάρες, τους οφείλουν καλοσύνη, τους οφείλουν φιλία, τους οφείλουν χρήματα, τους οφείλουν τα πάντα. Το άκρο άωτο του εγωκεντρισμού, που ξεκινά από μικρή ηλικία ως αναγκαίο στοιχείο αυτοπροσδιορισμού (το “εγώ” σε σχέση με το ο “άλλος”, και αν δεν στραφεί σε καλή κατεύθυνση, το “εγώ” στην υπηρεσία του “εμείς” κακοφορμίζει και “προικίζει” τον άνθρωπο όσο μεγαλώνει με τη νοοτροπία τοὐ “όλα για πάρτη μου”, “ό,τι αρπάξουμε”, και τελικά στο “όλοι για έναν” αλλά όχι επειδή το θέλουν ελεύθερα οι άλλοι όπως στους 3 Σωματοφύλακες, αλλά επειδή το απαιτεί ο ένας. Και φτάνει μια μέρα όπου αυτή η νοοτροπία, αν δεν παταχθεί εγκαίρως με την καλλιέργεια της ψυχής, δεν γίνεται συνειδητά από το άτομα, αλλά αυτόματα, οπότε αδυνατεί πλέον να αναγνωρίσει ότι πλανάται και πλανά, αλλά καθιστά την πλάνη του ιδεολογία και λάβαρο. Μια εκδοχή όλου αυτού του άρρωστου πλέγματος είναι ο διεφθαρμένος Συνδικαλισμός των “πατερούληδων” του λαού, που απ’ ό,τι φαίνεται καλά κρατεί ακόμη, για να μην πω ότι ζει τα καλυτερότερά του με πρόσχημα την Κρίση. . .