Με βλέμμα παρατηρητή στων πολυπραγμόνων την πόλη

      1. Το κρυμμένο λουλούδι 

12 παρά τέταρτο. Αστικό πολυσύχναστο λεωφορείο που διασχίζει τους μεγαλύτερους αλλά και μερικούς από τους πιο κακόφημους δρόμους της πόλης. Είναι το προτελευταίο δρομολόγιο της γραμμής ή ενδεχομένως και το τελευταίο. Οι επιβάτες λιγοστοί και οι περισσότερες θέσεις κενές.

Η κίνηση στους δρόμους σχεδόν ανύπαρκτη. Ποιος να μετακινηθεί τέτοια ώρα και προς τα που; Αύριο ξημερώνει Τετάρτη. Άλλωστε ακόμα τα βράδια έχει αρκετή ψύχρα, τόση ώστε να κρατάει τους πιο κρυουλιάρηδες στη ζεστασιά των σπιτιών τους, χαζεύοντας κάποια εκπομπή, κάποια ταινία ή κολλημένοι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους.

Προσπαθώ να βολευτώ στη θέση μου, να ακουμπήσω τις σακούλες που κρατάω στο πάτωμα και να πάρω αγκαλιά την τσάντα μου ώστε να την κρατάω με σιγουριά και ασφάλεια. Κοιτώντας έξω από το παράθυρο βλέπω εικόνες φθοράς που η νύχτα αδυνατεί να κρύψει στο σκοτάδι της. Άνθρωποι που περπατούν με βήματα μισά, σχεδόν τρεμάμενα πόδια, γυναίκες να στέκονται στις άκρες των πεζοδρομίων και να κοιτούν με μάτια σχεδόν ανέκφραστα, κουβαριασμένα σώματα πάνω σε χαρτονένιες επιφάνειες σκεπασμένα με κουβέρτες.

Το λεωφορείο σταματάει στη στάση . Οι πόρτες ανοίγουν και μέσα από τον κόσμο καταφέρνω να ξεχωρίσω μια ξενική φιγούρα που κρατούσε κάτι στα χέρια της. Ήταν ένας αδύνατος, μεσαίου αναστήματος άνδρας, με παλιά φθαρμένα ρούχα, μάλλον ασιατικής καταγωγής. Το πρόσωπό του με τρόμαξε. Μου φάνηκε άγριο, απειλητικό, διαφορετικό. Έχω μεγαλώσει στην πόλη αυτή μαθαίνοντας να θεωρώ απειλή κάθε τι που διαφέρει, κάθε τι ξένο.

Ο άντρας πλησίασε και έκατσε στη θέση που βρισκόταν μπροστά μου. Όσο η διπλανή μου θέση ήταν άδεια ο φόβος μήπως σηκωθεί και έρθει να καθίσει δίπλα μου μεγάλωνε και γινόταν σχεδόν ασφυκτικός. Το βλέμμα μου είχε επικεντρωθεί στα χέρια του και σε αυτό που κρατούσε και το πλησίαζε συνέχεια στο πρόσωπό του να το μυρίζει. Ήταν λευκό, αυτό μπορούσα να το διακρίνω. Προσπαθούσα να μην δίνω σημασία και να κοιτάω έξω από το παράθυρο ή να στρέφω το βλέμμα μου και προς τους άλλους επιβάτες. Έμοιαζε με χαρτοπετσέτα, ένα μικρό λευκό κομμάτι χαρτί τσαλακωμένο. Ίσως να είναι και κάποιο ύφασμα σκέφτηκα. Η εικόνα του είχε ταυτιστεί με έναν παράξενο ασυνείδητο τρόπο με τη φθορά και τον κίνδυνο.

Στις σκέψεις μου είχε ήδη κατηγοριοποιηθεί ως κάποιος εξαρτημένος από ουσίες, και που πόσο μάλλον η ώρα που κυκλοφορούσε, το παρουσιαστικό του, τα τρεμάμενα χέρια του, η αίσθηση της ζαλάδας του δικαιολογούσαν και τροφοδοτούσαν κάθε μου υπόθεση ως προς αυτή την κατεύθυνση.

Το λεωφορείο όπως πάντα τα βράδια έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Οι δρόμοι ήταν άδειοι, η κίνηση λιγοστή και πολλές στάσεις δεν είχαν κανέναν επιβάτη να περιμένει. Πλησιάζοντας προς την δική μου στάση, λίγο πριν κατέβω, στρέφω για μια τελευταία φορά το βλέμμα μου προς τον περίεργο αυτόν ξένο επιβάτη. Ίσως και να το έκανα από φόβο μήπως με ακολουθήσει όταν θα κατέβω. Τότε ήταν που είδα κάτι που με γέμισε με μεγάλη έκπληξη και ίσως και ντροπή για όλες μου τις προηγούμενες σκέψεις. Ο νεαρός άντρας, κρατούσε ανάμεσα στα αδύναμα χέρια του ένα λευκό λουλούδι που στο εσωτερικό του είχε μια ροζ κερασί σχεδόν γραμμή. Ήταν ένα όμορφο, ταλαιπωρημένο λουλούδι με λευκά μεγάλα πέταλα. Η εικόνα αυτή με έκανε να παγώσω. Έμεινα για λίγα δευτερόλεπτα προβληματισμένη. Αυθόρμητα χαμογέλασα. Δεν υπήρχε κανένα χαρτί με σκόνη, με υγρό, με τίποτα. Υπήρχε μόνο ένα λουλούδι. Ένα όμορφο λουλούδι κρυμμένο, τσακισμένο.

Δεν αμφισβήτησα ποτέ ότι η πόλη μου κρύβει κινδύνους και απειλές. Όμως δεν μπορούσα να πιστέψω στην εικόνα που μόλις είχα δει. Σκέφτηκα πως έχω μάθει να φοβάμαι περισσότερο από το να είμαι ανοιχτή. Έχω μάθει να θεωρώ δεδομένο το κακό και όχι το καλό. Έχω μάθει να κλείνομαι στα ‘’ξέρω’’ μου και να αγνοώ κάθε αλήθεια και πραγματικότητα εκτός αυτών. Έχω μάθει να θεωρώ απειλή το ξένο και το διαφορετικό. Έχω μάθει να βλέπω με έναν τρόπο μόνο. Να ψάχνω τα σκουπίδια και όχι τα λουλούδια.

 Μαρία Ξυπολοπούλου

https://antikleidi.com/author/xypolopoulou/

by Αντικλείδι ,  https://antikleidi.com

Συναφές: 

Η αυταπάτη του χρόνου

Προσκαλέστε τις ιστορίες!

Η πρωταρχική ουσία «Ανθρωπία».

Δύσπνοια