Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός της ψεύτικης ευημερίας, του ατομικού εγωισμού, της αδιάφορης ζωής. Φτάσαμε σε εποχές που τα περιθώρια ”αφήστε με στην ησυχία μου” στένεψαν αρκετά. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αποφασίσουμε ότι πρέπει να απελευθερωθούμε απ’όλα αυτά και να καταλάβουμε – επιτέλους – πως μέσα από το συλλογικό θα την παλέψουμε, μέσα από το μαζί και όχι από το εγώ.
Η ανθρώπινη υπόσταση για να διατηρηθεί στο ακέραιο, χρειάζεται να συνεργάζεται, να ανήκει και να είναι αλληλέγγυα. Να νιώθουμε πως έχουμε δύναμη επειδή ακριβώς είμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους και έχουμε ρίξει στα κάτεργα την μοναξιά που μας πνίγει και την αδιαφορία που καλλιεργήθηκε τόσα χρόνια.
Έτσι αναδεικνύεται η αξία μας, ο ανθρωπισμός μας, η καθαρότητα της ψυχής. Το κατεστημένο σύστημα δείχνει το άλλο του πρόσωπο, το πραγματικό, και το δείχνει τώρα που έφερε κόσμο με το μέρος του. Από την απέναντι πλευρά βρισκόμαστε όλοι εμείς, Οι άνθρωποι που διαθέτουν αγάπη, ελεύθερη σκέψη και την αυτονόητη λογική της διαβίωσης. Γιατί δε ζητάμε να προσπαθούμε να επιβιώνουμε μόνο αλλά να ζούμε με ποιότητα συλλογική, με όλα όσα νιώθουμε και θέλουμε να εκφράσουμε. Σε μια κοινωνία όπου το εξουσιαστικό μοντέλο καθημερινά καταρρίπτει και αμφισβητεί τις ελευθερίες έκφρασης, τα δικαιώματα της διαφορετικότητας και οδηγεί τον άνθρωπο στο περιθώριο, εμείς απαντάμε πως μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, την επικοινωνία μεταξύ μας και την προσήλωση στο αυτονόητο, θα ξεχωρίσουμε από το κοπάδι που οδηγείται στη σφαγή.
Οι έννοιες της αυτοοργάνωσης των ανθρώπων της αυτοδιαχείρησης και της συλλογικότητας, είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Σε όλα τα θέματα. Από την παροχή πρώτων αναγκών στους συνανθρώπους μας,μέχρι την προστασία του περιβάλλοντος του τόπου μας, και μέχρι την αντίστασή μας σε κανόνες που μας επιβάλλονται, καταστρέφοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ποιο είναι το αυτονόητο που προανέφερα; Να μη ζήσουμε σα δούλοι. Και ποια είναι η λύση; Πάνω απ’όλα ο άνθρωπος και οι ελευθερίες του.
Σε ένα σύστημα που δεν σε υπολογίζει, στρέψε την προσοχή σου στους συνανθρώπους σου, σε αυτούς που σκέφτονται για το εμείς και όχι για το εγώ…Γίνε κρίκος μιας αλυσίδας, που δε θα σπάσει όσο οι κρίκοι της παίρνουν δύναμη λόγω της διαδοχικής τους ένωσης. Ο ένας κρίκος μέσα στον άλλο. Καθένας ξεχωριστός και ίσοι μεταξύ τους. Λαμπεροί και ανίκητοι κρίκοι.
Μαζί. Εμείς.
_____
Fidelio
Πηγή: enfo.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com/
Συναφές:
Πιστεύω πως ακριβώς αυτές οι δικαιολογίες και οι επεξηγήσεις για το “γιατί χρειάζεται να ζούμε συλλογικά παρά ατομικά” είναι που αποδεικνύουν ότι δεν έχουμε κατανοήσει πώς λειτουργεί η ανθρώπινη φύση, ο άνθρωπος. Δεν “πρέπει” να συνεργαζόμαστε για να είμαστε ελεύθεροι, ούτε “πρέπει” να δρούμε συλλογικά γιατί αυτό μας ωφελεί. Αυτή η λογική υποδηλώνει ότι έχουμε και άλλη επιλογή, ότι το “εμείς” έναντι του “εγώ” γίνεται για την εξυπηρέτηση κάποιου σκοπού, του κοινού καλού, του καλού όλων μας. Σ’ αυτό άνετα μπορεί κάποιος να εκφράσει αντίθετη άποψη με τη δικαιολογία ότι κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το κοινό καλό, κανείς δεν γνωρίζει ποιο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα πρέπει να ακολουθήσουμε για να είναι οι περισσότεροι ωφελημένοι, κοκ… Ανοίγεται ένα τεράστιο κεφάλαιο προς συζήτηση γιατί η πρώτη παραδοχή (ότι πρέπει να ζούμε με το εμείς και όχι με το εγώ) είναι τοποθετημένη σε λάθος βάση.
Το επιχείρημα που δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών προέρχεται από την αδιαμφισβήτητη σύνδεση που υπάρχει μεταξύ όλων των υπαρκτών δομών, σε αφανές επίπεδο (για τις γνωστές πέντε αισθήσεις). Αυτό που μας ξεγελάει τόσες χιλιετίες είναι η ανικανότητά μας λόγω ασυνείδητης άγνοιας να αντιληφθούμε αυτό το δίκτυο. Και ακόμα ένα γνωσιακό λάθος του “πρέπει να ζούμε συλλογικά” είναι ότι όσοι το υποστηρίζουν υπονοούν ότι δεν πρέπει ΟΛΟΙ να ζουν συλλογικά, αλλά μόνο αυτοί που βρίσκονται απέναντι στους “κακούς” (στις εξουσίες, στα συμφέροντα). Με αυτή την επιλεκτική συλλογικότητα του τύπου “απ’ τη μία οι εργαζόμενοι/υπόδουλοι/καταπιεσμένοι/υπεξούσιοι και απ’ την άλλοι οι κακοί/καταπιεστές/εξουσιαστές”, απλά διαιωνίζεται η ίδια κατάσταση. Ακόμα και αν αλλάξουν οι τάξεις και οι ονομασίες, η σχέση εξουσιαστές-υπεξούσιοι δεν διαλύεται. Και αυτό γιατί η συλλογικότητα που προτείνεται από όλους αυτούς (και αναφέρεται και στο άρθρο) δεν απευθύνεται στη ζωή, την οποία αποτελούμε όλοι ανεξαιρέτως, αλλά σε αυτούς που με υποκειμενικά κριτήρια ονομάζουμε αδύναμους. Και μια συλλογικότητα αποτελούμενη από αδύναμους το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δυναμώσει κι άλλο την άλλη πλευρά. Η λύση βρίσκεται στην ενσωμάτωση της “άλλης πλευράς”, στο “εμείς” που θα απορροφήσει με κατανόηση και συνειδητότητα ό,τι γίνεται ασυνείδητα αντιληπτό τόσες χιλιετίες ως “κακό” και “εχθρικό”.
Πολύ σωστά στην θεωρία τους όλα αυτά καλέ μου φίλε στην πράξη όμως τα πράγματα διαφέρουν γιατί είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις μάθει να λειτουργείς σαν μονάδα ακόμα και μέσα στην οικογένεια,( και αυτό ως ένα σημείο επιβάλεται για να προχωρήσεις στην ζωή σου) γιατί η εκμετάλευση ξεκινά από τον πυρήνα και απλώνεται σε όλο το εύρος της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου,υπάρχει εκμετάλευση στην δουλειά , στα ζευγάρια , στα παιδιά, παντού. Δυστυχώς και στη φύση και στον άνθρωπο ισχύει ο νόμος του δυνατού.Πάντα όταν κάποιος έχει εξουσία ή χρήματα που του δίνουν δύναμη εκμεταλεύεται τους άλλους.Οσον αφορά τη συλλογικότητα φυσικά και είναι πολύ καλό να λειτουργούμε και σαν ομάδα, να έχουμε αλληλεγγύη μεταξύ μας, μόνο που πολλές φορές και αυτό δυσλειτουγεί γιατί μπαίνει στη μέση το ίδιον συμφέρον, ή σε αναγκάζουν λόγω ανάγκης να διαφοροποιείσαι. Πάντα ο εργαζόμενος ήταν απέναντι από τον εργοδότη και όταν ο ίδιος γινόταν εργοδότης έκανε τα ίδια. Η ενσωμάτωση της άλλης πλευράς στο εμείς έχει πολλές δυσκολίες γιατί όπως λέει και ο λαός “όταν διψάει η δική μου βρύση δεν μπορώ να γεμίσω την βρύση του άλλου”. Εκείνο που πιστεύω εγώ είναι ότι για να γίνουν όλα όσα θέλουμε πρέπει να είμαστε διεκδικητικοί επίμονοι επαναστατικοί και το βασικό να έχουμε όραμα, σκοπό και θέληση, πράγματα που κατάφεραν να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε, γιατί μας βομβαρδίζουν καθημερινά και μας φοβίζουν όλα τα μέσα, με ένα σκοπό να μας κάνουν ΠΡΟΒΑΤΑ. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει στον διπλανό μας αύριο θα συμβεί και σε μας, στα παιδιά μας , στα εγγόνια μας.
[…] Να μη ζήσουμε σα δούλοι […]
[…] Να μη ζήσουμε σα δούλοι […]