Για περίπου εδώ και 500 χρόνια, οι άνθρωποι κοιτάζουν συγχυσμένοι το πορτρέτο του Λεονάρντο ντα Βίντσι “Μόνα Λίζα”.
Αλλά τώρα, σύμφωνα με την Dr. Margaret Livingstone, νευροεπιστήμονα του Χάρβαρντ, υπάρχει και μια άλλη, πιο συγκεκριμένη εξήγηση: Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα έρχεται και φεύγει γιατί έτσι είναι σχεδιασμένο το ανθρώπινο οπτικό σύστημα και όχι γιατί η έκφραση της Τζοκόντα είναι ασαφής.
Κοιτάζοντας την εικόνα, παρατήρησε ότι το χαμόγελο ερχόταν και έφευγε αναλόγως με το σημείο της εικόνας που κοίταζε κάθε φορά.
Όταν οι άνθρωποι κοιτάζουν ένα πρόσωπο, τα μάτια τους περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου εστιασμένα στα μάτια του άλλου προσώπου. Έτσι, όταν η κεντρική όραση ενός ατόμου είναι στα μάτια της Μόνα Λίζα, η λιγότερο ακριβής περιφερειακή όρασή του είναι στο στόμα της. Και επειδή η περιφερειακή όραση δεν ενδιαφέρεται για τις ”λεπτομέρειες” , απομακρύνει εύκολα τις σκιές από τα ζυγωματικά της!
_______
To είδαμε εδώ: http://hypervisionoptics.blogspot.gr/
Πηγή: nytimes.com
5 πράγματα που μου έμαθε ο Picasso για τη ζωή
Μάθετε σ ελάχιστο χρόνο πως να ξεχωρίζετε τους ζωγράφους από τα έργα τους !
