Σ’ένα γραφείο στο δωμάτιο των κοριτσιών μου υπάρχει ένα κουτί παπουτσιών γεμάτο κάρτες που τους έχω στείλει από τότε που ήταν πολύ μικρές. Περιλαμβάνει κάρτες από πολλά μέρη του κόσμου όπου έχω ταξιδέψει τα τελευταία 10-12 χρόνια.
Βλέπετε, το πρώτο πράγμα που κάνω όταν βρεθώ σε μια χώρα είναι να διαλέξω μερικές αντιπροσωπευτικές κάρτες για να τις στείλω στο Παρίσι, έτσι ώστε να μοιραστώ λιγάκι από το ταξίδι μου. Προσπαθώ να βρω τις πιο όμορφες κάρτες ή εκείνες που εκφράζουν καλύτερα ό,τι βλέπω ή βιώνω τη συγκεκριμένη στιγμή. Το επόμενο βήμα είναι να αγοράσω ένα γραμματόσημο της χώρας όπου βρίσκομαι. Επειτα κάθομαι σ’ ένα καφέ ή ένα μπαρ και γράφω τις σκέψεις μου και τα αισθήματά μου.
Πίσω στο Παρίσι, οι κόρες μου κι εγώ συχνά διαλέγουμε στην τύχη μια κάρτα και τη διαβάζουμε. Γελάμε με το πόσο παράξενες ακούγονται μερικές τώρα, πόσο παιδιάστικα τα μηνύματα που τους έγραφα όταν ήταν τριών ή τεσσάρων ετών. Οι κάρτες, όμως, μου φέρνουν πίσω πολλές αναμνήσεις, και οι κόρες μου αναπόφευκτα μού ζητούν να τους πω ιστορίες για το ταξίδι που έκανα – κι έτσι μεταφέρομαι πίσω στον χρόνο και με ενθουσιάζει να μιλάω για εκείνες τις στιγμές όπως ενθουσιάζει και τα κορίτσια να ακούνε.
Τα γράφω αυτά τώρα γιατί φαίνεται πως το είδος αυτό επικοινωνίας εξαφανίζεται. Στην Παμπλόνα, όπου βρέθηκα τον περασμένο Δεκέμβριο, έψαχνα να βρω κάρτες για να στείλω σε φίλους. Παρατήρησα στα μαγαζιά ότι τα ράφια όπου βρίσκονταν συνήθως οι κάρτες ήταν σχεδόν άδεια. Οταν ρώτησα έναν μαγαζάτορα μου είπε: «Κανένας δεν στέλνει πια κάρτες. Ολοι χρησιμοποιούν το Iντερνετ».
Απογοητεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν πήγα στο ταχυδρομείο και διαπίστωσα ότι οι επιστολές σφραγίζονταν απλώς και ότι τα γραμματόσημα όπως τα γνωρίζουμε δεν πουλιούνταν πια εκεί. Μου είπαν ότι μπορώ ακόμα να βρω γραμματόσημα στο καπνοπωλείο.
Παρ’ όλο που αυτό αποδείχθηκε ότι ισχύει, με απογοήτευσε η φτωχή ποικιλία των γραμματοσήμων. Η Ισπανία, όπως και η Γαλλία, εξέδιδε πάντα θαυμάσια γραμματόσημα που απεικόνιζαν έργα τέχνης ή πρόσωπα διάσημων ανθρώπων. Ετσι, όταν διάλεγα ένα γραμματόσημο έστελνα επίσης μια στιγμή ιστορίας, προσθέτοντας κάτι στην προσεκτικά διαλεγμένη κάρτα.
Ολα αυτά φαίνονται πια να ανήκουν στο παρελθόν. Αναρωτιέμαι, όμως, τα παιδιά που λαμβάνουν e-mail θα νιώθουν την ίδια συγκίνηση όταν θα κοιτάζουν αυτά τα μηνύματα μετά από χρόνια; Και θα τα έχουν καν διατηρήσει «σωσμένα»; Μήπως τελικά θα χαθεί η χαρά να κρατάς στα χέρια σου ένα μικρό κομμάτι της οικογενειακής σου ιστορίας;
Φοβάμαι πως έτσι θα γίνει. Ακόμα και τα γράμματα που έχω στείλει στις κόρες μου είναι προσεκτικά φυλαγμένα σ’ ένα ξύλινο κουτί. Οταν κοιτάζουμε μαζί αυτές τις κάρτες και τις επιστολές και τα γραμματόσημα, νιώθουμε μια γλυκιά συντροφικότητα. Και ξέρω ότι πολύ καιρό αφότου θα έχω φύγει, τα παιδιά μου θα έχουν αυτές τις «χειροπιαστές» αναμνήσεις και πιθανόν να τις παραδώσουν στα δικά τους παιδιά, λέγοντάς τους ιστορίες για τον παππού και τα ταξίδια του. Το ελπίζω τουλάχιστον.
Οι μηχανές αντικαθιστούν τόσο πολλά πράγματα και προβλέπω ότι σε λίγα χρόνια οι άνθρωποι πιθανόν να βλέπουν τις κάρτες και τις επιστολές και τα γραμματόσημα σαν ιστορικά αξιοπερίεργα. Είναι πολύ λυπηρό, γιατί θα χάσουν μια από τις μικρές χαρές της ζωής: τη χαρά να επικοινωνείς με πολύ προσωπικό και υλικό τρόπο με εκείνους που αγαπάς.
~ του Τζόζεφ Ντίστλερ, καθηγητής στην Αμερικανική Σχολή στο Παρίσι
International Herald Tribune
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Πως το κινητό τηλέφωνο βλάπτει τις σχέσεις μας
Tsumiki No Ie: Μια ταινία για τη ζωή, τις αναμνήσεις και τη μοναξιά
