Μία από τις μεγάλες χαρές που προσφέρει η ενασχόληση με τα ιδιαίτερα μαθήματα είναι η προσωπική σχέση με τον μαθητή, αν καταφέρεις να σε εμπιστευτεί. Το μεγάλο μειονέκτημα είναι η επαφή με κάποιους από τους γονείς.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι η απάντηση σε μία μητέρα. Θεώρησα πως έπρεπε να της πω ότι το παιδί της, που είναι ήδη 18 ετών, δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή και πως, κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε έστω και τώρα να το βοηθήσει να αντιληφθεί ορισμένα πράγματα. Με έναν πολύ αγενή τρόπο μου απάντησε πως το παιδί της προορίζεται για επιστήμονας και δεν έχει καμία ανάγκη να μάθει ταπεινές δουλειές. Όταν αναφερθήκαμε στις δουλειές του σπιτιού, μου είπε πως αυτές ήταν αποκλειστικά δική της αρμοδιότητα και τα παιδιά της θα έπρεπε να αφοσιωθούν στις σπουδές τους. Τέλειωσε τη μικρή της διάλεξη με το εξής: «Κι εσύ για να έχεις κάνει σπουδές, σημαίνει πως οι δικοί σου σε απάλλαξαν από όλα όσα θα σου αποσπούσαν την προσοχή. Το ίδιο κάνω για τα παιδιά μου. Δεν τα προορίζω να πάνε να μαζεύουν φράουλες με τους Πακιστανούς».
Καταλαβαίνετε πως η συνομιλία αυτή δεν πήγαινε καλά. Άλλη μία μητέρα που μεγαλώνει τα παιδιά της με φαντασιώσεις. Σκέφτηκα, όμως, να απαντήσω με αυτό το κείμενο, γιατί είναι πεποίθησή μου πως οι εμπειρίες του κάθε ανθρώπου είναι μαθήματα για όλους τους άλλους. Προσωπικά, γλίτωσα πολλές κακοτοπιές δίνοντας προσοχή στις εμπειρίες των άλλων.
Είμαι ακόμα λίγο θυμωμένη. Αλλά, ελπίζω στην ανοχή σας, καθώς αυτό δεν επηρεάζει το νόημα.
Λοιπόν, κυρία μου, λοιπές κυρίες και κύριοι,
Θυμάμαι, πόσο καμάρωνα με τα μικρά μου ζυμαράκια, τα οποία φούρνιζε η νονά μου μαζί με τα υπέροχα ψωμιά της. Θυμάμαι τη μία ταλαίπωρη ντομάτα που μου έδινε η μάνα μου να ετοιμάσω, όταν έφτιαχνε γεμιστά. Ήταν η δική μου ντομάτα! Τώρα ξέρω ότι αυτά που έφτιαχνα τα έτρωγαν με το ζόρι, αλλά εγώ δεν έβλεπα την ώρα να μεγαλώσω και να φτιάχνω ψωμιά και γεμιστά σαν τα δικά τους! Και κάποτε χρειάστηκε να εργαστώ σε κουζίνα για να ζήσω.
Πριν ακόμα πάω στο Γυμνάσιο, ήξερα να ξεχωρίζω και να μαζεύω χόρτα, να φροντίζω τα κηπευτικά στον μικρό μας κήπο, να ξεχωρίζω τα φρέσκα θαλασσινά στην αγορά. Εκείνη την εποχή η μητέρα μου ήταν καμαριέρα σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Όταν δεν είχα σχολείο, με έπαιρνε μαζί της και είδα τι ακριβώς έκανε για να έρθουν τα χρήματα στο σπίτι. Την βοηθούσα και μου άρεσε. Όχι πάντα.
Λίγο μεγαλύτερη, μάθαινα πώς να σφίγγω τις χαλαρωμένες βρύσες. Να αλλάζω τις καμένες λάμπες, να τρίβω και να βάφω κάγκελα και τοίχους. Μεγαλώνοντας, ξόδευα πολύ λιγότερα χρήματα επισκευάζοντας τις απλές βλάβες μόνη μου. Και όταν χρειαζόταν ειδικός, καταλάβαινα αν κάνει σωστά τη δουλειά του και δεν γινόμουν θύμα κανενός επιτήδειου.
Οι γονείς ήταν εργάτες. Ύστερα μικροαστοί, καθώς κάποια στιγμή απέκτησαν ένα μαγαζί, στο οποίο εργαζόμουν από 9 ετών. Ήξερα να ζυγίζω, να δίνω ρέστα, να συναλλάσσομαι με τους πελάτες. Πότε μου άρεσε και πότε έπληττα. Αλλά, όταν τα πράγματα αγρίεψαν κι έπρεπε να δουλέψω οπουδήποτε, είχα το θάρρος να παρουσιαστώ οπουδήποτε. Και τα κατάφερα ικανοποιητικά και επέζησα και έβγαλα χρήματα, ώστε να σπουδάσω με δική μου δαπάνη αυτό που λαχταρούσα και να κάνω πια τη δουλειά που μου αρέσει. Διότι τα πράγματα ήρθαν ανάποδα και η οικογένεια διαλύθηκε κι εγώ βρέθηκα ολομόναχη. Ποιος θα μπορούσε να το προβλέψει; Αμέσως μετά, οι γονείς μου πέθαναν, για διαφορετικούς λόγους μέσα στον ίδιο χρόνο. Χάθηκε ακόμα και η ψευδαίσθηση της οικογένειας. Τι είχε μείνει; Τα μαθήματα ζωής που είχα πάρει. Αντί να πέσω στα πατώματα, αξιοποίησα όλα όσα είχα μάθει από αυτούς που έκαναν λάθη καθοριστικά για τη ζωή μου και τα οποία με βοήθησαν να ανατρέψω όλα τα προγνωστικά! Ήμουν ικανή να εργαστώ οπουδήποτε. Μέσα στη μεγαλύτερη καταστροφή που μπορεί να βρει ένα δεκαεξάχρονο παιδί, ήξερα τον τρόπο να επιβιώσω έντιμα. Να κερδίζω 10 και να ξοδεύω 8. Να κάνω δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα. Να κυνηγήσω το όνειρό μου και να το πετύχω, για να έχω τώρα εσένα κυρία μητέρα να μην καταλαβαίνεις πως οφείλεις να μεγαλώσεις παιδιά αυτόνομα και δυνατά!
Γιατί, βλέπεις; Κοίτα πώς τα έφερε ο καιρός! Τα παιδιά σου πρέπει να εργαστούν και δεν ξέρουν πώς και πού! Τα έμαθες να θεωρούν τη δουλειά ντροπή. Να περιμένουν πάντα έναν υπηρέτη να κάνει τις δύσκολες δουλειές και εσύ ήσουν ο υπηρέτης τους. Όχι η μητέρα τους. Η μητέρα είναι πάνω από όλα δασκάλα, σοφή και δυνατή δασκάλα για τα παιδιά της. Έχεις δει την ταινία που αφηγείται τη ζωή του τυφλού Ray Charles; Λέγεται «Ray». Δες την και επικεντρώσου στη σκηνή που η μητέρα αφήνει τον σχεδόν τυφλό γιο της (που ξέρει πως σύντομα θα τυφλωθεί εντελώς) να κινείται μόνος του μέσα στο δωμάτιο. Παρατήρησε τη δύναμη και τον πόνο της, όταν πλησιάζει στη φωτιά και καίγεται. Και τον αφήνει να βιώσει τον πόνο. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχει την ψευδαίσθηση πως είναι αθάνατη. Γνωρίζει πως ο γιος της κάποτε θα πρέπει να τα βγάζει πέρα μόνος του. Δες το και συλλογίσου!
Δεν ξέρω πώς να στο πω χωρίς να σε τρομάξω!
Αλλά, ένας νέος άνθρωπος που είχε γονείς full service, που δεν έπιασε ποτέ τη σκούπα στα χέρια του, που δεν ξέρει να φροντίσει τα ρούχα του, που δεν βγήκε ποτέ στη ζούγκλα των δημοσίων υπηρεσιών να πληρώσει έναν λογαριασμό, έστω με τα λεφτά των γονιών του, που όταν λείπει κάτι από το ψυγείο ουρλιάζει στη μάνα του, αντί να πάει να ψωνίσει, δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, να πάει να μαζέψει φράουλες για να ζήσει!
Και αν πάει, το σώμα του θα τον προδώσει σε λίγες ώρες.
Και αν αντέξει λίγο παραπάνω, θα καταρρεύσει ψυχολογικά.
Ο ασφαλέστερος τρόπος να μεγαλώσεις σωστά το παιδί σου είναι να συνειδητοποιήσεις πως δεν είσαι άτρωτος, δεν είσαι αθάνατος. Μεγαλώνεις ανθρώπους που, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να καταφέρουν μόνοι τους. Και δεν ξέρεις ούτε το πότε ούτε υπό ποιες συνθήκες θα κληθούν να το κάνουν.
Εσύ, λοιπόν, που τα παιδιά σου είναι ακόμα μικρά, αντί να τους πετάς στα μούτρα το κινέζικο χαζοπαίχνιδο από τα Τζάμπο, παίξε μαζί τους δουλεύοντας. Σκουπίστε, μαγειρέψτε, καθαρίστε τα τζάμια μαζί! Για τα παιδιά, παιχνίδι είναι κι αυτό. Και αν κάποιες στιγμές δυσανασχετούν, αγνοήστε το. Σημασία έχει πως θα γνωρίζουν πώς να ζήσουν, όποια τροπή και αν πάρουν τα πράγματα. Θα έρθει μια μέρα που η ευγνωμοσύνη τους για σας, θα τους χαρίσει τόση ευτυχία, που τίποτα, μα τίποτα δεν μπορέσει να τους την πάρει!
_______
Αθηνά Ταρλά
Πηγή: skepteon.blogspot.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας σαν πρίγκιπες, που στα δύσκολα δραπετεύουν
Συγκλονιστικό αρθρο!Σε ευχαριστουμε κα Ταρλα για την καταθεση της προσωπικής σου ιστορίας. Ας αφυπνισει η ιστορία αυτή εμας τους γονεις που επιμενουμε στο μεγαλωμα παιδιων-βουτυρομπεμπεδων!
Μπράβο, εξαιρετικό άρθρο και εκφράζετε τελείως και την δική μου άποψη.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!
Κα ΤΑΡΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΙΡΙΑ!!!ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΦΟΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.!!!ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΑΝΑΓΚΕΟ!!!!
Το παιδί πρέπει να ζορίζεται οριακά. Να προσπαθεί, να αποτυγχάνει, να ξαναπροσπαθεί. Είναι μεγάλο δώρο αυτό. Όχι μόνο το παιδί όμως. Και εμείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να ζοριζόμαστε λίγο, να προσπαθούμε παραπάνω και παραπάνω. Να βάζουμε νέους στόχους. Να μην είμαστε μονόχνωτοι, να τα μάθουμε όλα, να τα δούμε όλα. Ναι στο γήπεδο, ναι και στο μέγαρο. Ναι στο κουβάλημα, ναι και στο Πανεπιστήμιο. Η ζωή είναι μια συνεχής κίνηση, όποιος μένει στάσιμος αργοπεθαίνει, τα λιμνάζοντα νερά βρωμάνε. Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν και να αποτύχουν, το δικαιούνται!!
Αθηνά σε ευχαριστούμε για το άρθρο.
Σ’ αυτό το άρθρο βρήκα πολλά στοιχεία από το τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα. Και βοηθούσα στο σπίτι και δούλεψα στο μαγαζί μας με τους γονείς μου και δούλεψα σε διάφορες δουλειές σπουδάζοντας και τώρα σαν δασκάλα προσπαθώ να επικοινωνήσω στους γονείς αυτόν τον τρόπο ενασχόλησης με τα παιδιά τους. Αναγνωρίζω ,ακόμη , τα λάθη που κάνω στα δικά μου παιδιά , που αν και βοηθάνε το θεωρούν πολλές φορές αγγαρεία και τότε υποχωρώ. Μέγα λάθος. Ευχαριστώ, Αθηνά που μου θύμισες τα παιδικά μου χρόνια τα ευτυχισμένα και πώς να επιμένω να δημιουργήσω ευτυχισμένες αναμνήσεις στα παιδιά μου.
Η μεγάλη μας δυστυχία είναι η νεοελληνική νοοτροπία. Χωρίς να σας κουράσω θα σας γράψω δυό λόγια από τη προσωπική μου εμπειρία σαν παιδί.
Όχι μόνο μάζευα φράουλες αλλά και ντομάτες και κολοκυθάκια. Και μάλιστα ξυπνούσα στις 6:00πμ για να κάνω το πότισμα βγάζοντας το νερό από το πηγάδι. Οι γονείς μου μου είχαν μάθει ότι η δουλειά δεν είναι ντροπή. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για όποια δουλειά κάνουμε!
Αυτό δεν με εμπόδισε να αποφοιτήσω από το Χάρβαρντ και να εργασθώ σαν καθηγητής και στέλεχος στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο για 55 απτά χρόνια με άκρα υγεία και να κάνω και αθλητισμό.
Αρκεί να έχεις κέφι για αυτό που κάνεις. Και αυτό είναι κάτι που σε μεγάλο ποσοστό, την εποχή μου, το μαθαίναμε στο σπίτι και στο σχολείο…
Οι γονείς μου δεν ήταν εργάτες. Δε μας βρήκαν καταστροφές (εκτός ίσως από τον “εμφύλιο” που οι ίδιοι προκαλούσαν). Η μητέρα μου μέχρι και σήμερα με βομβαρδίζει με τα: “δε μπορείς εσύ”, “δε θα τα καταφέρεις”, “δεν έπρεπε να κάνεις οικογένεια”…Έκανε για μένα τα πάντα μέχρι τα 33 μου. Με κράταγε έτσι κι εγώ το δεχόμουν! Ως “συτεμένη” ενήλικη όμως, και έμαθα και μπόρεσα. Κι όχι μόνο στη δουλειά μου. ‘Ετσι πια ξέρω να στοκάρω, να βάφω, να κάνω γεμιστά και άμα λάχει λύνω και τα υδραυλικά. Κουράζομαι δε λέω. Μ’ αρέσει όμως που δίνω το παράδειγμα στο παιδί μου, ότι όταν θες όλα τα καταφέρνεις. Αυτό είναι άλλωστε το κίνητρό μου!
μπραβο σου:θελει δυναμη να σπασεις τα οικογενειακα ”δεσμα” και τις παραδοσεις. το ιδιο προσπαθω-χωρις ακομη την δικη σου επιτυχια-για να δωσω και εγω το καλο παραδειγμα στο παιδι μου αλλά και για μενα, για τον εαυτο μου.
ΤΕΛΕΙΟ ΑΡΘΡΟ! ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ! BRAVO
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΤΙΑ! Η ΣΠΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΒΛΑΣΤΩΝ ,ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!…
Συγχαρητήρια για το τόσ μεστό άρθρο ! Μου επιτρέψεις να το αντιγράψω ; αναφέροντας πάντα την πηγή και την συγγραφέα !
Καλησπέρα
Τα συγχαρητήρια αξίζουν στην κα Ταρλά , η οποία έγραψε το άρθρο. Εμείς απλώς θελήσαμε να το μοιραστούμε μαζί σας. Η πηγή αναφέρεται στο τέλος του κειμένου.
να προσθέσω και τα δικά μου συγχαρητήρια! αν η πλειοψηφία των μανάδων ήταν όπως η αρθρογράφος πιθανότατα θάχαμε γλυτώσει το δράμα μας.
Νομιζω οτι ο καθενας λεει οτι θελει.
Εχει παει κανεις απο εσας να παει στους νονους της νυχτας να μαζεψει φραουλες με μεροκαματο πεινας και οταν πας να ζητησεις τα χρηματα σου να σε πυροβολουν; Γιατι ειναι αλλο να μαζευεις δυο ντοματες απο το περιβολλι του παππου και της γιαγιας και αλλο να μαζευεις φραουλες σε εξαντλητικες συνθηκες για 12 ωρες. Για οσους δεν το ξερουν το χωραφι δεν εχει κλιματισμο.
“Ο ασφαλέστερος τρόπος να μεγαλώσεις σωστά το παιδί σου είναι να συνειδητοποιήσεις πως δεν είσαι άτρωτος, δεν είσαι αθάνατος. Μεγαλώνεις ανθρώπους που, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να καταφέρουν μόνοι τους. Και δεν ξέρεις ούτε το πότε ούτε υπό ποιες συνθήκες θα κληθούν να το κάνουν.”
ΑΥΤΟ! Τέλειο άρθρο…
Κα ΤΑΡΛΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ!!
Πέρα από το πόσο ωραία και σωστά τα γράφετε μου θυμίσατε όλα κείνα τα υπέροχα χρόνια που πέρασα μαθητής με τις υποδείξεις, συμβουλές και κατευθύνσεις, από τη μητέρα μου Αικατερίνη Φωστίνη (κυρά Κατίνα) που μου έμαθε να μαγειρεύω, να φτιάχνω ψωμί και γλυκίσματα ακόμα και … να κεντάω (γιατί όπως έλεγε όλα θα χρειαστούν στη ζωή) – Από τον αλησμόνητο μαθηματικό-καθηγητή μου στην α΄ γυμνασίου Κο Γεώργιο Στάθη, με την απίθανη επιμονή του στο να συνυπολογίζεται ακόμα και το πάχος της κιμωλίας στην άψογη σχεδίαση-κατασκευή γεωμετρικών σχημάτων με τον κανόνα και διαβήτη, γιατί μαθαίνεις να “βλέπεις”, να “σχεδιάζεις” και στο τέλος να το “μετράς” ή να “αποφασίζεις” γιατί, όπως μας έλεγε με νόημα … έτσι μαθαίνεις να σέβεσαι και ν΄ αγαπάς αυτό που φτιάχνεις με τα χέρια σου για να το παραδώσεις τέλειο στην κοινωνία που το περιμένει και το ΄χει ανάγκη –
Τέλος, από την Pasionaria καθηγήτρια-φιλόλογο Κα Μαρία Καραγιαννοπούλου στη β΄ λυκείου (έτος 1973) … που για έναν ολόκληρο χρόνο στη τάξη, μας έλεγε ακριβώς αυτά που λέτε και σεις στο παραπάνω συγκλονιστικό άρθρο σας, χωρίς να ξεχάσει ακόμα και την περίπτωση του τι πρέπει να κάνεις άμα “πέσεις” πάνω στους “νονούς της νύχτας για να μαζέψεις φράουλες με μεροκάματο πείνας και όταν πας να ζητήσεις τα χρήματά σου να σε πυροβολούν” όπως λέει και ένα προηγούμενο σχόλιο …
Συγχαρητήρια για το άρθρο σας!!
Όταν ήμουν φαντάρος, μετά το κέντρο πήγα στο τάγμα στη Β. Ελλάδα και βρέθηκα σε ένα μέρος όπου καλλιεργούνταν φράουλες. Τότε κανείς δεν ήξερε τις φράουλες Μανωλάδας, αλλά ήξεραν τις φράουλες Πέλλας και Πιερίας. Στις λαϊκές της Αθήνας τέτοιες κυκλοφορούσαν, δεν ήταν υβρίδια σαν τις σημερινές και ήταν εποχιακές του καλοκαιριού, γλυκές, πραγματικές φράουλες.
Τέλος πάντων φράουλες από κει δεν έφαγα, γιατί είχε σκάσει το Τσέρνομπιλ και οι σοδειές εκείνης της χρονιάς καταστράφηκαν. 🙁
Τις φράουλες εκείνες τις μάζευαν φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη, μαζί με τσιγγάνους, ή Έλληνες ξενομερίτες που οι τελευταίοι γύριζαν όλη την Ελλάδα, ανάλογα με την εποχικότητα των προϊόντων για συγκομιδή.
Το παραπάνω γινόταν παντού, όπου υπήρχε εποχική συγκομιδή. Στην Κρήτη π.χ. μάζευαν οι ίδιοι δηλαδή οι φοιτητές, (μεταξύ των οποίων κι εγώ για να έχω λεφτά για το χειμώνα, γιατί ούτε οι δικοί μου γονείς είχαν λεφτά για να με σπουδάσουν) οι τσιγγάνοι και οι ξενομερίτες τη σταφίδα, τα πορτοκάλια και τις ελιές. Τους τάιζαν, έμεναν σε σπίτια και πληρωνόντουσαν καλά για τη σκληρή δουλειά που έκαναν κάτω απ’ τον ήλιο. Από την άλλη, οι τιμές καταναλωτή ήταν προσιτές και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Μετά ήρθε η παγκοσμιοποίηση, λίγο πιο μετά το ευρώ, οι φοιτητές και οι ξενομερίτες δεν δούλευαν στη συγκομιδή, γιατί ήταν ακριβοί, όσοι ήθελαν να δουλέψουν με λιγότερα λεφτά δεν έβρισκαν δουλειά γιατί “χάλαγαν την πιάτσα” και απ’ την άλλη κάποιοι άρχισαν να κλωτσάν, όταν συνειδητοποίησαν ότι, αγόραζαν το ματσάκι του μαϊντανού απ’ τη λαϊκή 50 δρχ και μέσα σε ένα Σάββατο πήγε 50 λεπτά του ευρώ.
“Το δικό σου παιδί θα μαζέψει φράουλες;”
Καλός ο τίτλος και το κείμενο, δε λέω, αλλά μέχρις εκεί! Γιατί το δικό μου και το δικό σου παιδί, όσα και να τα διδάξουμε για να αυτενεργούν δεν θα μπορούν να μαζέψουν φράουλες γιατί θα είναι “ακριβοί”. Οι καιροί από τότε που είμασταν φοιτητές και εργαζόμενοι ταυτόχρονα έχουν αλλάξει δραματικά.
Και μη μου πεις ότι δεν μεγάλωσες με την ελπίδα και την αίσθηση ότι, τα πράματα με την πάροδο του χρόνου θα βελτιωθούν; 🙄
Ωραια μας τα λεει η κυρια αθηνα σε οτι αφορα το γεγονος οτι τα σημερινα παιδια ειναι…Το θεμα ειναι με τις..φραουλες.Αν εκει τους πληρωναν ετσι ωστε να μπορουν να ζησουν αξιοπρεπως,αν τους ασφαλιζαν, αν ειχαν ολα τα εργασιακα δικαιωματα (ωραριο κ. λ. π.) που πρεπει να εχει καθε εργαζομενος σε μια συγχρονη πολιτισμενη κοινωνια,τοτε το να μη θελεις να δουλεψει το παιδι σου σ αυτες τις δουλειες, σημαινει οτι εισαι .Ομως δουλευουν ανασφαλιστοι για ενα πιατο φαι με συνθηκες γαλερας,κοιμουνται στα θερμοκηπια και αμα τσαντιστει το αφεντικο μπορει να τους πυροβολισει κιολας.Πρεπει λοιπον να μισεις πολυ το παιδι σου για να ΘΕΛΕΙΣ να δουλεψει εκει.Αν σε τρομαζει η δουλεια,εισαι κακομαθημενος.Αν σε τρομαζει η σκλαβια και η εξαθλιωση,εισαι απλα..νορμαλ.
Ωραια μας τα λεει η κυρια αθηνα σε οτι αφορα το γεγονος οτι τα σημερινα παιδια ειναι…Το θεμα ειναι με τις..φραουλες.Αν εκει τους πληρωναν ετσι ωστε να μπορουν να ζησουν αξιοπρεπως,αν τους ασφαλιζαν, αν ειχαν ολα τα εργασιακα δικαιωματα (ωραριο κ. λ. π.) που πρεπει να εχει καθε εργαζομενος σε μια συγχρονη πολιτισμενη κοινωνια,τοτε το να μη θελεις να δουλεψει το παιδι σου σ αυτες τις δουλειες, σημαινει οτι εισαι .Ομως δουλευουν ανασφαλιστοι για ενα πιατο φαι με συνθηκες γαλερας,κοιμουνται στα θερμοκηπια και αμα τσαντιστει το αφεντικο μπορει να τους πυροβολισει κιολας.Πρεπει λοιπον να μισεις πολυ το παιδι σου για να ΘΕΛΕΙΣ να δουλεψει εκει.Αν σε τρομαζει η δουλεια,εισαι κακομαθημενος.Αν σε τρομαζει η σκλαβια και η εξαθλιωση,εισαι απλα..νορμαλ.
Δεν φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω!!
Ακόμα θυμάμαι την κατσάδα μιας μαμάς επειδή όταν μου είπε ο γιος της ότι το όνειρο του ήταν να γίνει μάγειρας (ενώ οι γονείς του τον προόριζαν για στρατιωτικό) και του είπα ότι ευχόμουν να βρει την δύναμη να ακολουθήσει την καρδιά του γιατί σε αυτή είναι μόνο υπόλογος.
Όσο ζω τα παιδιά τόσο λιγότερες απαντήσεις έχω να τους δώσω.
Ένα είναι το σίγουρο. Κάθε παιδί βρίσκει τον δρόμο του όποιος και να είναι αυτός.
Το ευσυνείδητο και εργατικό παιδί θα μαζέψει και φράουλες και ότι άλλο χρειαστεί για να είναι καλά
με τον εαυτό του…πόσα παιδιά αντέδρασαν..πόσα παιδιά βολεύτηκαν…όλα βρήκαν τον δρόμο τους και κρίθηκαν από τις επιλογές τους
Μεγάλη χαρά να διαπιστώνεις πως οι εμπειρίες της ζωής σου αγγίζουν τις καρδιές ανθρώπων που δεν γνωρίζεις καν. Σας ευχαριστώ όλους θερμά για τον κόπο που κάνατε να μοιραστείτε τις σκέψεις σας. Είναι τιμή μου.
Σχετικά με τις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν: Η προσωπική μου γνώμη είναι πως η αξιοπρέπεια απαιτεί αυτάρκεια, καταρχήν. Ή τουλάχιστον προσπάθεια για την επίτευξή της, κάτι που δεν γίνεται εύκολα σε περιόδους κρίσης. Ακόμα κι ένα μικρό μεροκάματο είναι αξιοπρεπέστερο από τη ζητιανιά ή μία ζωή απραξίας εις βάρος των γονιών ή των παππούδων. Από εκεί και ύστερα, ο καθένας κάνει τον αγώνα του για να βελτιώσει το βιοτικό και, κυρίως, το πνευματικό του επίπεδο. Και δεν είναι ανάγκη να είναι οι φράουλες. Ας είναι τα πορτοκάλια, οι ελιές, τα σταφύλια. Δεν φτάνουν στο πιάτο μας ουρανοκατέβατα. Κάποιος τα μαζεύει και αυτός ο κάποιος είναι παιδί κάποιων γονέων.
…αυτος ο ,σαφως και ειναι αξιοπρεπεστερος απο τον ζητιανο.Δεν παυει ομως να ειναι αναξιοπρεπης,χωρις φυσικα να φταιει,οταν με 300 ευρω αναγκαζεται ακομα και 40 χρονων γαιδουρι να ειναι,να μενει με τη μαμα του και να κανει τρακα τσιγαρα απο τον πατερα του.Γιατι αυτο γινεται σε περιοδους κρισης(που τις γεννα το συστημα για να μην ξεχνιομαστε και νομιζουμε οτι ηρθαν ουρανοκατεβατες).Οταν δεν εχεις οικονομικη αυταρκεια,η αξιοπρεπεια παει περιπατο.Εγω δεν το ζω,αλλα εχω τουλαχιστον την ευαισθησια να καταλαβαινω τι γινεται γυρω μου.Ολα τα παραπανω καμια σχεση δεν εχουν με την κουλαμαρα των σημερινων νεων που δεν τους μαθαινουν να στρωνουν ουτε το κρεβατι τους.Το 55%των νεων ειναι ανεργοι.Αν πιστευετε οτι ολα αυτα τα παιδια ειναι αχρηστα,να τα πεισετε να τσακιστουν για μια ζωη αχαρη βαρβαρη και εξαθλιωμενη.Εγω ως εκπαιδευτικος,αλλιως θελω να δω τα παιδια στο μελλον.Οσο για τον διαχωρισμο βιοτικου και πνευματικου επιπεδου,αφηστε τα αυτα.Μαζι πανε.Εφαγα τη ζωη μου σπουδαζοντας μουσικη.Αμα ψωμολυσσαξω,θα το ριξω στην οπερα…Το θεμα επι της ουσιας ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ να το θιξετε.
Ευχαριστώ πολύ για το εξαιρετικό σας άρθρο, μέσα από την απάντηση σας είδα τον εαυτό μου, κάπως έτσι μεγάλωσα, και προσπάθησα να τα μεταδώσω στον υιό μου 18 χρόνων σήμερα όσο το δυνατόν καλύτερα και βλέπω πολλά κοινά σημεία. Μια παροιμία λέει: ότι δώσεις θα λάβεις.
κ. Otto, αναφερόμαστε σε διαφορετικά ζητήματα. Το κείμενο δεν έχει θέμα “Η οικονομική κρίση – τα αίτια και τα αποτελέσματα”. Αφορά αποκλειστικά την ικανότητα και την προθυμία των νέων ανθρώπων να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες, για όποιο λόγο και αν δημιουργήθηκαν αυτές. Αν για παράδειγμα πέσει ένας μετεωρίτης και διαλυθούν τα πάντα, θεωρώ πρωτεύον ζήτημα το πώς θα προσαρμοστούν οι επιζήσαντες στις νέες συνθήκες, και, αφού τακτοποιηθεί αυτό, μπορούμε να εξετάσουμε επιστημονικά το φαινόμενο που προκάλεσε την καταστροφή.
Στη δική μας περίπτωση, συχνά μπερδεύουμε το επιθυμητό με την πραγματικότητα. Κι εγώ θέλω όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο να ζουν ειρηνικά, αγαπημένοι και να ευημερούν. Αλλά αυτό είναι ανέφικτο. Ασφαλώς και είναι απαράδεκτο να πρέπει να ζει κανείς με 300 ευρώ. Αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να λυθεί άμεσα.
Η ανθρώπινη ιστορία διδάσκει πως οι συνθήκες συνεχώς μεταβάλλονται και κάθε τόσο καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε νέες προκλήσεις. Διδάσκει επίσης, πως επιβιώνει όχι αυτός που φωνάζει πιο δυνατά ούτε αυτός που δέρνει πιο αποτελεσματικά, αλλά αυτός που προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Έτσι επιβίωσε ο homo sapiens κι έτσι αγωνίζεται να βελτιώσει τη ζωή του. Με το μυαλό και τη δουλειά. Όχι με τη γκρίνια και τις ατέρμονες αναλύσεις περί συνωμοσιών πάνω από τις μπουρμπουλήθρες του φραπέ.
Το “τις πταίει”, που νομίζετε (γιατί αλήθεια;) πως δεν θέλω να θίξω, το έχω θίξει αρκετές φορές παλαιότερα, σε άλλα κείμενα του blog. Αλλά, αν σας πω ότι φταίμε εμείς, κάτι μου λέει πως θα μου επιτεθείτε και πάλι. Και επειδή δεν ξέρω να τσακώνομαι, δεν θα σας απαντήσω. Άλλωστε δεν είναι κακό να διαφωνούμε.
Υ.Γ Το βιοτικό επίπεδο του Γκάντι ήταν άθλιο. Το πνευματικό του επίπεδο, όμως, ήταν άριστο. Έχω γνωρίσει επίσης πολλούς πάμφτωχους ανθρώπους, και μάλιστα αγράμματους ή περιορισμένης ακαδημαϊκής μόρφωσης, με εξαιρετικό πνευματικό επίπεδο. Αντιθέτως, υπάρχουν γύρω μας πολλοί διασκεδαστές και αθλητές, ακόμα και επιστήμονες με πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο και άθλιο πνευματικό.
Πολύ σωστά Αθηνά.
Και αυτό συμβαίνει όταν λείπει η παιδεία…όχι η εκπαίδευση, τα πλούτη και άλλα πολλά ανούσια πράγματα.
Να λοιπον και το διδαγμα ενος κειμενου που δεν φαινεται αμεσως,αλλα ειναι βαθυτατα πολιτικο.Δεν γινεται τωρα να ζησεις σαν ανθρωπος,μαθε να ζεις σαν τον Γκαντι με ενα μηλο την ημερα,και βγαλε το σκασμο.Ο κοσμος προχωρησε οχι γιατι χυθηκαν τονοι αιματος και ιδρωτα για μια καλυτερη ζωη,αλλα γιατι οι ανθρωποι προσαρμοζονται στις νεες συνθηκες,οι οποιες φυσικα ειναι ουρανοκατεβατες και δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα να τις αλλαξουμε.Καντε και καμια προσευχη και αφηστε τα ανουσια για αξιοπρεπη ζωη με τα βασικα υλικα αγαθα που χρειαζεται ενας συγχρονος ανθρωπος,την υγεια του,ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ,(που τοσο σας κοφτει).Μην διεκδικειτε τιποτα,και μαθετε στα παιδια σας να προσαρμοζονται σαν τις κατσαριδες.Γεια σας..
Μάλλον κάτι άλλο διαβάσατε κ. Otto. Πουθενά δεν λέω αυτά για τα οποία με κατηγορείτε.
Και στον Γκάντι αναφέρθηκα για να υποστηρίξω πως δεν έχετε δίκιο όταν λέτε ότι το βιοτικό και πνευματικό επίπεδο είναι το ίδιο. Εκτός αυτού, ο Γκάντι αγωνίστηκε για την πατρίδα του κι έφερε αποτελέσματα (κι ας τρεφόταν με ένα μήλο!) Αντιθέτως, καμία αλλαγή δεν προήλθε από εκείνους που τρέφονται με φουά γκρα.
Και αμέσως μετά την προσαρμογή αναφέρω τον αγώνα για βελτίωση (σας διέφυγε).
Και οι συνθήκες μερικές φορές δεν εξαρτώνται από εμάς.
Και τίποτα δεν είναι ΔΩΡΕΑΝ σε αυτόν τον κόσμο. Ό, τι μας παρέχεται από το κράτος το πληρώνουμε όλοι και για να το πληρώνουμε πρέπει να εργαζόμαστε ΟΛΟΙ.
Και επειδή έχουμε Δημοκρατία (έστω και κουτσή), μπορούμε να ψηφίζουμε αυτούς που αξίζουν και όχι αυτούς που μας κάνουν χάρες. Μπορούμε ακόμα να θέσουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων και να θέσουμε υποψηφιότητα. Δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα.
Και, τέλος, αν η άποψή μου περί αξιοπρέπειας σας φαίνεται ανούσια, μπορείτε να την αγνοήσετε.
Γεια σας.
Θερμά συγχαρητήρια για το άρθρο σας ! Ελπίζω να μην αξιωθούν τα παιδιά και τα εγγόνια μας να ζήσουν άλλο ένα 1940-1945.Μια Κατοχή, ένας πόλεμος, μια πείνα.
Να μαθαίνουν να τα κάνουν όλα, όσο μπορούν φυσικά και να είναι αυτάρκεις. Οι γονείς παρέρχονται και τότε μένουν ξεκρέμαστα γιατί δεν ξέρουν!.
“Σημασία έχει, όπως σε κάθε δουλειά να γνωρίζεις κόσμο και τον κατάλληλο κόσμο που θα μάθεις από αυτόν” μου ειπε χθες καποιος στο facebook σε μια ακομα απο αυτες τις συνομιλιες που ανοιγομαι σε αγνωστους. “Εισαι μικρος” μου ειπε και αυτος.
“Εγω γνωρισα τον πλεον ακαταλληλο. Εκανα λαθη και βλακειες και μακαρι να μην ημουν μικρος. Ισως να μη με ενοιαζε. Η κοινωνια εχει προσδοκιες πολλες απο τους νεους” του απαντησα.
“Ποια κοινωνία; Οι απατεώνες; Που τώρα μας λένε στη δική μου γενια μαζί τα φάγαμε; Ποιες προσδοκίες; Που σε πετάνε σε θάλασσα με καρχαρίες και μετά σου λένε γιατί δεν πας με το σταυρό στο χέρι, και σε κατήγορούν γιατί επιβιώνεις;”.
“Οχι, δε μιλαω για αυτους. Μιλαω για αυτους που προβαλουν την εικονα του νεου, που καλοπερναει, διασκεδαζει, ειναι ξεγνοιαστος, πετυχημενος, που κανει πολλα, καταφερνει αλλα τοσα, ειναι ομορφος, εξυπνος, πετυχημενος…Και οσο δεν εισαι ολα αυτα, τοσο σε παιρνει απο κατω και λες “Γιατι;” “Γιατι να μην ανηκω κ γω σε αυτους;” Σου λεει καποιος οτι εισαι καλος, πολυ καλος, εχεις ικανοτητες και σε γεμιζει αγχος να μπορεσεις να αποδειξεις οτι οντως εισαι καλος και συνεχεια θες να αποδεικνυεις οτι αξιζεις και οτι μετρας και οσο αυτο δε συμβαινει τοσο χειροτερα ειναι τα πραγματα”.
“Μην ακούς τους άλλους γιατί θα βρεις τοίχο, τον δικό τους τοίχο που έφαγαν αυτοί και τώρα το φορτώνουν σε εσένα. Και εγώ όσα έχω μετανιώσει είναι που ήθελα να γίνω αυτό που ήθελαν”.
“Δεν τους ακουω. Ο εαυτος μου το προκαλει”.
“Οταν κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί θα γίνεις καλύτερος και πιο ήρεμος μέσα σου” μου λεει.
Και αν αυτο που με ευχαριστει ειναι να κοιμαμαι ολη μερα, να βλεπω τηλεοραση και απλα να μην κανω τιποτα; Και οταν λεω να μην κανω τιποτα, εννοω να μην κανω κατι που απαιτει κοπο και προσπαθεια απο μερους μου, κατι ενεργητικο. Το να διαβαζεις, το να βλεπεις τηλεοραση ειναι παθητικες δραστηριοτητες. Κανουμε πραγματα τελικα για να ευχαριστουμε τους αλλους; Τον εαυτο μας; Ποσες φορες κανουμε ή φαντασιωνομαστε οτι κανουμε πραγματα για να αρεσουμε στους αλλους και να τραβαμε την προσοχη τους;
Ειναι μια στιγμη στη ζωη σου που πρεπει να αποφασισεις. Θα ζησεις για χαρη τους; Για την παρτη σου; Υπαρχει και μια αλλη ακομα πιο σημαντικη στιγμη που θα πρεπει να αποφασισεις αν θα προχωρησεις και πως θα προχωρησεις. Θα δραπετευσεις για παντα; Και αν οχι, θα ζεις με τις αναμνησεις του παρελθοντος; Θα τις αφηνεις να σε πειραζουν και να σε βασανιζουν συνεχεια ή θα πεις στον εαυτο σου οτι η ζωη ξεκιναει τωρα; Σκεψου ποσα εκανες που θα μπορουσαν να σε σκοτωσουν και ομως επεζησες και ας εισαι τωρα αλλοτριωμενος. Κι ας μην εισαι εσυ. Εχασες τον εαυτο σου αλλα οχι οριστικα. Μπορεις να τον ξαναβρεις. Με προσπαθεια και υπομονη. Ειναι θεμα να το παρεις αποφαση. Να κατευθυνεις το μυαλο σου εκει που θα σε κανει να νιωθεις καλα και θα σου βγαλει κρυμμενα κομματια του εαυτου σου που αν τα βγαλεις ολα μπορει να αλλαξουν. Ακομα και τωρα. Γιατι η ζωη ξεκιναει τωρα. Να ξερεις ομως οτι δε θα ειναι ευκολο. Μπορει σημερα να εισαι αποφασιστικος και αισιοδοξος, αλλα αυριο παλι ολα να σου φαινονται βουνο και να θες να τα παρατησεις. Θα πονεσεις πολυ. Παρα πολυ. Να το θυμασαι. Αυτος θα θελει να τα παρατησεις, θα θελει να σε δει να απελπιζεσαι, να θες να πας στο κρεβατι σου και να κοιμηθεις για να μην σκεφτεσαι τιποτα, για να μη ζεις. Αυτο που χρειαζεται ειναι να του πηγαινεις κοντρα ξανα και ξανα. Μεχρι να τον σκοτωσεις. Και μετα θα εισαι ελευθερος. Και οταν εισαι ελευθερος ολες οι δυσκολιες θα εξακολουθουν να ειναι δυσκολιες, αλλα θα ειναι πολυ διαφορετικες απο αυτες που ειναι τωρα. Και τοτε ισως βρεις το νοημα που εψαχνες…
http://stefanosmax.blogspot.gr/2013/07/blog-post_23.html
Το αρθρο αυτο πρεπει να το διαβασει ο Αρης Μαλτεζος και οι γονεις του.
Εξαιρετικό κείμενο !!!!!!!111
Εξαιρετικό κείμενο !!!!!!!
Συγχαρητήρια!!!Είναι ένα εξαιρετικά αληθινό άρθρο! Σχεδόν όλα είναι θέμα παιδείας και λέγοντας παιδείας δεν εννοώ απαραίτητα σπουδών, αλλά καλλιέργειας ήθους, αξιών και σωστής κουλτούρας-νοοτροπίας. Ανεξάρτητα το τί επιθυμεί κανείς να κάνει στη ζωή του, το ζητούμενο είναι ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν να μπορεί να ανταπεξέρχεται στις δυσκολίες και να έχει την ευελιξία να προσαρμόζεται και να βλέπει αισιόδοξα και με θάρρος τη ζωή! Να ξέρει να στηρίζεται στις ικανότητες και τις δικές του δυνάμεις!!! Και πάλι συγχαρητήρια για το άρθρο!