Πώς μεταστράφηκε -και πάλι- το κλίμα

20090408-JoeBékésiΟι αρχαίοι Αιγύπτιοι, λαός μεγάλος και με βάθος σοφίας (άσχετα αν δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστος ο τρόπος ζωής τους) έλεγαν, αν πιστέψει κανείς τον «Τίμαιο», πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για τους Ελληνες -τους Ελληνες της εποχής του Πλάτωνα και του Σωκράτη, σημειωτέον, δηλαδή μιας εποχής για την οποία έχουμε διαμορφώσει μια σημαντική εικόνα για μας. Ελεγαν «Ελληνες αιεί παίδες εστέ, γέρων δ’ Έλλην ουκ εστίν», πράγμα που με λίγη ερμηνεία σημαίνει ότι είναι οι Ελληνες ένας λαός ενδιαφέρων και ζωηρός -άλλωστε οι Αιγύπτιοι γνώρισαν τους Ελληνες ως ανθρώπους της θάλασσας και της περιπέτειας- αλλά και ταυτόχρονα κι ένας λαός ανώριμος, εφηβικός.


Πέρασαν οι αιώνες, πέρασαν οι χιλιετίες. Και μάλλον κάπως έτσι μείναμε: εμπνευσμένοι και ενδιαφέροντες -προχωράμε παρακάτω την ερμηνεία…-, αλλά με απουσία του στοιχείου της ωρίμασης. Εισαγωγική παρατήρηση, αυτή, για να πούμε πόσο παράξενα αλλά και κατανοητά συνάμα είναι αυτά που ξαναμπλέκουν την κατάσταση στην Ελλάδα του 2013.

184565_326152937491052_1408267142_n

Θα μπορούσε να πάρει κανείς την άκρια από τη διαβόητη, πλέον, ιστορία των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών του ΔΝΤ Που, στην «αιεί παίδες εστέ» Ελλάδα την αρπάξαμε -αφού την παραβλέψαμε επί μήνες: ο αναγνώστης ίσως θα το θυμάται -και μέσα σε δύο εβδομάδες τη διαλύσαμε ως επιχείρημα και ως δυνητική βάση αναδιαπραγμάτευσης. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι «μεταφράσαμε» την τεχνική παραδοχή του Olivier Blanchard σε «λάθος» του ΔΝΤ.

Πολλοί στη λαϊκίστικη/φορτισμένη δημόσια συζήτηση το εξέλαβαν αυτό ως κακόβουλη πρόθεση του ΔΝΤ, άλλοι ως πρόσχημα των Ευρωπαίων «εταίρων», ώστε να επιβάλουν στη (μικρή, αδύναμη κ.λπ.) Ελλάδα το βλαβερό μνημόνιο/πρόγραμμα. Αρχισαν όλο και πιο πολλοί να θεωρούν δεδομένο ότι «το λάθος απαιτεί επανόρθωση» , συνεπώς ότι η πειθαρχία του προγράμματος «οφείλει (άρα πρόκειται) να χαλαρώσει».

Κανείς δεν πρόσεξε ότι ούτε στην Ουάσιγκτον ούτε στο Βερολίνο ούτε στις Βρυξέλλες δινόταν αυτή/ μια τέτοια ερμηνεία. Απλώς… ωρίμαζε εκεί η συζήτηση για τα επόμενα στάδια του Προγράμματος της Ελλάδας, για τη σκοπιμότητα/ανάγκη νέου haircut του ελληνικού χρέους (για OSI, με αποδοχή κόστους πλέον από τον «επίσημο τομέα»). Οπότε;

Οπότε ωθήθηκε η κυβέρνηση -πρακτικά: ο Γιάννης Στουρνάρας- να θέσει πρόωρα, δηλαδή στο μόνο χρόνο που καταλαβαίνουμε ως Ελληνες, το απόλυτο «τώρα», το ζήτημα της παραδοχής από Ε.Ε./ΔΝΤ, ότι το Πρόγραμμα που εφαρμόζεται (το τόσο βαριά front-loaded σε δημοσιονομικά μέτρα, όπως είχε κι ο ίδιος εξηγήσει σε ανύποπτο χρόνο) χρειαζόταν αναπροσαρμογή, στο Eurogroup και εν συνεχεία στο EcoFin της περασμένης εβδομάδας. Ενώ δε -το τσεκάραμε!- στις Βρυξέλλες, στη Γεν. Διεύθυνση Ecofin και μέσα στην ίδια την Commission είχε ξεκινήσει μια συζήτηση ουσίας για το ελληνικό ζήτημα, ο αρμόδιος επίτροπος Ολι Ρεν, στην αρχή μεν υπενθύμισε την ανάγκη να συνεχίσει να εφαρμόζεται το συμφωνημένο Πρόγραμμα (όπως είχε ήδη πει και στην Ουάσιγκτον), ύστερα όμως πήρε ακόμη πιο άκαμπτη «πολιτική» στάση -κι άντε μετά να προχωρήσεις την συζήτηση!


Αλλά και στο ΔΝΤ, όπου με αφορμή τη συμμετοχή του Ταμείου στα προγράμματα διάσωσης των ευρωπαϊκών χωρών με πρόβλημα δημοσιονομικό/αδιέξοδο χρέους, υπάρχει πλέον εσωτερική διαμάχη των νεότερων στελεχών με τους κατεστημένους εκφραστές της «συνταγής ΔΝΤ», η ίδια η τάση να αναζητηθεί μια νέα, προσαρμοσμένη ορθοδοξία κινδυνεύει να πάει πίσω…

Πολιτικά, δηλαδή στα δικά μας, αυτό το χειρίστηκε ο μεν Γιάννης Στουρνάρας, προσπαθώντας να φωτίσει την προοπτική νέας αναδιάρθρωσης στο χρέος «εφόσον προκύψει (σταθερό) πρωτογενές πλεόνασμα», ο δε Αντώνης Σαμαράς, παίρνοντας πάνω του ότι «τέθηκε το θέμα του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή», πλην όμως για λόγους αποτελεσματικότητας «δεν διαπραγματευόμαστε δημόσια».

kcur5yqdQtOTeAuAE_NDBw

Μένει όμως η νέα στρέβλωση που φοβούμεθα ότι εγκαταστάθηκε στη δημόσια συζήτηση -ΟΧΙ, δε, μόνον στην αντιπολίτευση: και μέσα στην ταλαιπωρημένη τρικομματική κυβέρνηση, προπαντός στα όλα και πιο παιδικά μίντια…-, ότι «μας χρωστάνε αναδιαπραγμάτευση». Οσο το λέμε, όσο σκούζουμε, τόσο η αναγνώριση του πυρήνα αυτής της αλήθειας από Ε.Ε. και ΔΝΤ και (κυρίως) από Γερμανία (τελευταίος ο, Γερμανός χριστιανοδημοκράτης, επίτροπος Guenther Oettinger, στην ΝΕΤ, μιλώντας ευθέως για haircut στο ελληνικό χρέος…), πηγαίνει πίσω. «Μην τους δίνετε αέρα» -όπως ακριβώς λένε για τα παιδιά όταν διεκδικούν με ζέση δικαιώματα.

Οι πολύ ενδιαφέροντες κυματισμοί στο μέτωπο των οφειλών προς το Δημόσιο

Ανάλογος κίνδυνος να χαλάσει, προτού καλά καλά σταθεί στα πόδια της, απειλεί τη συζήτηση για τη διεκδίκηση από το Δημόσιο των οφειλόμενων σ’ αυτό. Ξεκίνησε ο νεοεγκατεστημένος μόνιμος γενικός γραμματέας Εσόδων, Χάρης Θεοχάρης, να κάνει κυματισμούς. Μίλησε ήδη για την ανάγκη να γίνει διαγραφή πολλών δισεκατομμυρίων (πάνω από το μισό ποσό που κατά καιρούς ακούγεται, των 50 τόσων δισ. ευρώ) σε χρέη προς το Δημόσιο: είναι κωμικό, αλλά είναι και επικίνδυνο να παριστάνουμε -και να ωρύεται η τρόικα πως δεν γίνεται τίποτε!- ότι θα εισπραχθούν τα χρέη της Πειραϊκής-Πατραϊκής ή του Μινιόν, που έχει κλείσει εδώ και δεκαετίες. ‘Η πάλι ότι έχει νόημα να αναφέρεται καν μια σειρά οφειλών ενδο-Δημοσίου (π.χ. της παλιάς Ολυμπιακής). ‘Η ακόμη να «γράφονται» τα 4+ δισ. ευρώ από το ηρωικό πρόστιμο κατά της Ακρόπολις των δομημένων ομολόγων.

Κυρίως, όμως, μίλησε ο X. Θεοχάρης για την ανάγκη να καθιερωθεί ένα σύστημα αυτόματης -ΑΥΤΟΜΑΤΗΣ: αυτή είναι η λέξη-κλειδί- ρύθμισης των οφειλών προς το Δημόσιο, με λογική ανάλογη εκείνης των τραπεζικών ρυθμίσεων, όπως αυτές προχωρούν τους τελευταίους μήνες. Δηλαδή; Δηλαδή πιέζεσαι μεν να εξυπηρετήσεις το χρέος σου, αλλά μόνον όσο αντέχεις στο βάθος της κρίσης! Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι, έως τώρα, το Δημόσιο σου λέει, απλά, «δεν με ενδιαφέρει αν θα κλείσεις ή αν θα πνιγείς, εμένα μου οφείλεις και θα σε κυνηγάω μέχρις εξόντωσης».

Με αποτέλεσμα να ικανοποιείται «το κοινόν περί δικαίου αίσθημα» («να πληρώσουν οι πλούσιοι, οι επιχειρηματίες, τα αφεντικά»), να αισθάνονται ευτυχείς οι πολιτικοί και οι φορατζήδες και τα μίντια («θα παταχθεί η φοροδιαφυγή», «τα ’χουν και τα κρύβουν»), αλλά να κλείνουν οι επιχειρήσεις -και να γιγαντώνεται η ανεργία. Ενώ και οι αναμενόμενες εισπράξεις φόρων μένουν αυτό και μόνο: αναμενόμενες!

Η νέα προσέγγιση απειλείται από πολλούς εχθρούς. Η ίδια η τρόικα χρειάζεται να πεισθεί, δηλαδή πρώτα να… καταλάβει το θέμα, ύστερα να πεισθεί ότι αλλιώς θα προσκρούσει η είσπραξη των εσόδων σε αληθινό τοίχο. Υστερα, χρειάζεται να μην αφεθεί έκθετη η νέα προσέγγιση σε καλοθελητές στις εφορίες. Αμα αντί να χρειάζεσαι εφεξής να καλοπιάνεις (ξέρετε…) τον «αυστηρό και αδέκαστο ελεγκτή» (ξέρετε…), έχεις εφεξής να πείσεις τον «αυστηρό και αδέκαστο» επί των ρυθμίσεων (θα μάθετε…), θα χαθεί και πάλι η μπάλα. Κυρίως, όμως, χρειάζεται διαπαιδαγώγηση δική μας, των μίντια: αλλιώς θα ξαναέχουμε την παιδική ασθένεια της επιμονής «να πληρώσουν μέχρι τελευταία δεκάρα», που καταλήγει στο να μην πληρώνουν τίποτε…

Πώς κάηκε η συζήτηση για το συνδικαλιστικό νόμο

Με διαρροές (παλιά μου τέχνη κόσκινο….) ξεκίνησε από το υπουργείο Εργασίας και τον κ. Βρούτση η βαρύτερη έως τώρα συζήτηση. Για αναθεώρηση του πλαισίου συνδικαλιστικής λειτουργίας (με απαίτηση ψηφοφορίας του 50%+1 των εργαζομένων για την κήρυξη απεργίας, και όχι πλειοψηφία των παρόντων σε μια Γενική Συνέλευση συχνά κανοναρχημένη, οχλοκρατούμενη ή και βίαιη), αλλά για επανασυζήτηση/επαναφορά της ανταπεργίας, δηλαδή του παλιού καλού/κακού lock-out. Δεν άργησαν να ανάψουν φωτιές παντού, μάζεψε αστραπιαία το lock-out το υπουργείο, κυρίως όμως έγινε φανερό ότι ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ (θυμούνται το διαβόητο Αρθρο 4, επί Γεράσιμου Αρσένη…) δεν αντέχουν όχι να ψηφίσουν, αλλά ακόμη και να συζητήσουν τέτοια ζητήματα. Οπότε μαζεύτηκε το σύνολο -είχε αγγιχτεί και η ιερή αγελάδα των «συνδικαλιστικών αδειών» που δημιουργούν, ακριβώς, την συνδικαλιστική νομενκλατούρα.

Η συζήτηση καίει, άρα σταματάει! Εκτός πια κι αν είχαμε αυτήν την προειδοποιητική βολή, ώστε να γίνει η αλλαγή στο συνδικαλιστικό νόμο «μνημονιακό προαπαιτούμενο» για κάποιαν επόμενη δόση: μην το αποκλείετε κι αυτό! Το τραγικό ποιο είναι; Οτι ακόμη και το lock-out , σήμερα, υλοποιείται χαρωπά και άνετα. Πώς; Μα… όποια επιχείρηση δεν αντέχει μια απεργιακή κινητοποίηση, πάει στο άρθρο 99, αν μη, κλείνει! Ενώ η λογική της κήρυξης απεργίας από μαχητικές μειοψηφίες -πλην δημόσιου τομέα, βλέπε ΕΡΤ- λυγίζει κάτω από κάτι πολύ απλό και βάρβαρο: την πείνα και την ανασφάλεια των εργαζόμενων που (ό,τι κι αν λένε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες) προτιμούν να μην καταστούν ηρωικοί άνεργοι. Οι παιδικοί χειρισμοί κοστίζουν. Πολύ.

  Α. Δ. ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

  Πηγή: Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ 18/2/2013

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Γιατί αποτυγχάνουν τα σχέδια ανάκαμψης 

Γιατί απέτυχαν τα διεθνή οικονομικά μοντέλα 

Πότε πετυχαίνει τους στόχους της μια ομάδα ανθρώπων; 

Η τελευταία ευκαιρία

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1 σχόλιοΣχολιάστε

  • Έλληνες αιεί παίδες εστέ= ερευνητικοί, ανήσυχοι, δραστήριοι / γέρων δ’ Έλλην ούκ εστίν = μαλθακός, παραιτημένος [μη τα ερμηνεύουμε επηρεασμένοι από τη σύγχρονη πραγματικότητα].