Nαι, θα έφευγα. Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο.
Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε καν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.
Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα – αν τον βγάλει – και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριώροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ’ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.
Το τίμημα που πληρώνουμε γι’αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.
_______
Πηγή: espressocroquant.wordpress.com
Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
…πόσο αποφασισμένοι είμαστε τελικά να φύγουμε;
Το να φεύγεις είναι πάντα το εύκολο…
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Δύσκολο να διαφωνήσεις για την έλλειψη σεβασμού …
Πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει αυτούς που παίρνουν την απόφαση (και μπορούν) να φύγουν.
Πράγματι βαρύ το τίμημα για τον γαλάζιο ουρανό, τον ήλιο και τη θάλασσα.
Μου λείπουν σε αυτό το τόπο οι ευγενικές ψυχές ….
Ναι θα έφευγα ,αλλά δεν ξέρω που να πάω….
Εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε κοινωνία. Είμαστε δέκα εκατομμύρια μεμονωμένα αφεντικά, ο καθένας μόνος του, με μόνο κοινό πάθος να προασπίσουμε ο καθένας το απόλυτα ατομικό του συμφέρον…!!!
Αυτοί είναι οι λόγοι που έφυγα, και δε μου λείπει ιδιαίτερα ο ήλιος και η θάλασσα. Προτιμώ να είμαι ήρεμη και να μην καταστρέφω την ψυχολογία μου.
Να φύγετε να πάτε αλλού, αν σε αυτή τη χώρα δε βρήκατε ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό, με ανοιχτή καρδιά, με ανοιχτή αγκαλιά, με ευγένεια, με φιλότιμο, προφανώς δεν ξέρετε να τα αναγνωρίζετε: ως σπάνιο και επομένως για τούτο και μόνο δυσεύρετα είδη σε όλη την υφήλιο.
Αλλά σε τούτη τη μικρή γωνιά του κόσμου είναι σκέτο χρυσωρυχείο τέτοιων πολύτιμων ειδών κι ας είναι δύσκολο να τα βρεις να τα καθαρίσεις και να τα κάνεις να λάμψουν.
Προφανώς δεν ανήκετε σε αυτούς τους λίγους συλλέκτες αξιών απλά νομίζετε πως θα βγείτε στα μαγαζιά να ψωνίσετε εύκολα απλά ξεκούραστα.
Να φύγετε να πάτε αλλού να τα βρείτε αυτά τα άξια αυτά για τα οποία μένουμε όσοι τα εκτιμάμε όσοι πήγαμε και παραπέρα για να τα δούμε απο μακριά και να τα εκτιμήσουμε και να μας λείψουν και να κάνουμε αγώνα να ξανάρθουμε και να χαιρόμαστε κάθε μέρα για αυτό όση σκόνη κι αν ρίχνουν τα ζωντανά που περιγράφετε στα διαμαντάκια μας.
Να φύγετε να πάτε αλλού να πάρετε τη μιζέρια, τη κακομουτσουνιά, τη γκρίνια, την μαυρίλα σας, ανόητοι μικρόμυαλοι ή κακοήθεις.
Κατηγορείτε αυτούς που κάνουν λάθη αυτούς που δεν ξέρουν να φερθούν αυτούς που πετάνε σκουπίδια στους δρόμους, εσείς που αφήνετε κάθε κατ ευφημισμόν ευγένεια και κατηγορείτε είστε τέλειος;
όλα αυτά που περιγράφετε τα κάνετε σωστά;
Επιπλέον πιστεύετε ότι πρέπει να γενικεύουμε κάνονταςτα όλα ίσιωμα, είναι καλύτερα να αδικείσαι ή να αδικείς;
Εγώ νομίζω είναι καλύτερα να αδικούμαι παρά να αδικώ.
Αν το πιστεύετε κι εσείς τότε ακούστε:
Εσείς αδικείτε και μάλιστα παράλογα και απερρίσκεπτα, για σκεφτείτε μέσα σε όλους που λέτε είναι οι γονείς σας, τα παιδιά σας, οι συγγενείς σας ,οι φίλοι σας;
Αν όχι γιατί λέτε όλοι;
Γιατί γίνεστε ανάξιος ορθής κρίσης και υβριστής αγνώστων πιθανότατα αξίων που σημαίνει: ανάγωγος και κακοήθης για αυτό και μονο το λόγο;
Γίνεσται σαν εκείνουν του ηλιθίους που λένε όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες!!!
και τους ρωτάει κανένας νουνεχής μετά η μάνα σου είναι γυναίκα; η αδερφή σου είναι γυναίκα; η κόρη σου είναι γυναίκα; οι θείες σου είναι γυναίκες; οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες σου δεν ήταν επίσης γυναίκες; Ε άντε χάσου πουτάνας γιε!!!
Μπράβο ρε αδερφέ εκεί στο τέλος (Ε άντε χάσου πουτάνας γιε!!!) έβαλες άλλη μια πινελιά σε αυτό το υπέροχο κείμενο.
Έχει πλάκα το να προσπαθείς να αντικρούσεις επιχειρήματα λέγοντας ατάκες του τύπου: “Μαζί τα φάγαμε”
Όσον αφορά λοιπόν αυτή σου την άποψη, σε πληροφορώ ότι υπάρχει κάτι που λέγεται μοναδικότητα ατόμου και επιλογή. Το ότι το κάνουν όλοι δεν είναι συνώνυμο με το ότι θα πρέπει να κάνουμε τα ίδια.
Λυπάμαι που πραγματικά τέτοια κείμενα αποτυπώνουν την πραγματικότητα, αλλά καιρός είναι να ξυπνάμε και να φεύγουμε, είτε από την χώρα αυτή, όπως ο/η συγγραφέας ή να φεύγουμε από τέτοιου είδους νοότροπίες όπως η δικιά σου. Ελληναρά μου!
Πράγματι οι γενικεύσεις συχνά είναι άστοχες. Αλλά όταν κάποιος μιλάει για μια πλειοψηφία ή για μια νοοτροπία δεν εννοεί απαραιτήτως ότι κάθε ένα άτομο ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά που περιγράφει. Επίσης, δεν σημαίνει ότι εμείς που εκφράζουμε γνώμη για κάποια κακώς κείμενα είμαστε τέλειοι. Όμως σε χώρες με διαφορετική νοοτροπία προσαρμόζεσαι στον τρόπο συμπεριφοράς. Πχ θα είσαι νομοταγής αλλιώς θα φας πρόστιμο – αντιθέτως με την Ελλάδα που θα στο “σβήσει” ο γνωστός σου. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνεις τι σημαίνει να σέβεσαι τους κανόνες της κοινωνίας, αν δεν θέλεις να τους σεβαστείς από μόνος σου. Εγώ πάντα σεβόμουν τους κανόνες και πάντα έβγαινα χαμένη, λόγω των γνωστών ελληνικών νοοτροπιών (είσαι νομοταγής και σέβεσαι τους κανόνες = χα, χα, είσαι μαλάκας και μπορούμε να σε εκμεταλλευτούμε).
Τέλος, δείξτε μου πέντε άτομα στην Ελλάδα που ΔΕΝ θα πετάξουν τα μπάζα από το χτίσιμο του σπιτιού τους στο οικόπεδο του γείτονα, και τα παίρνω όλα πίσω.
Δύο φυλακισμένοι στέκονται μπροστά στα κάγκελα του μικρού παραθυριού του κελιού τους και βλέπουν έξω. Ο ένας είναι συνοφρυωμένος και παρατηρεί τις λάσπες του δρόμου και ο άλλος είναι χαμογελαστός και παρατηρεί τ΄ αστέρια του ουρανού.
Αντικειμενικά και οι δύο βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Ο καθένας όμως χρησιμοποιεί διαφορετικά την ελευθερία της βούλησής του στις επιλογές που κάνει!
Το να θες να πας εξω για δουλεια η σπουδες ειναι δεκτο. Το να κατηγορεις ολους τους Ελληνες και να βγαζεις την ουρα σου απ εξω ειναι υποκρισια. Για σκεψου και ποσες δυσκολιες εχουμε περασει σαν λαος και τι ανθρωποι ειμαστε. Πιστευεις στο εξωτερικο θα ειναι καλυτεροι;;;
“The grass is greener on the other side of the fence” English proverb.
Συγνώμη που θα σε κατεβάσω από το συννεφάκι σου, σε οποιαδήποτε καπιταλιστική κοινωνία και να πας, το ενδιαφέρον για το κοινό καλό και την αλληλεγγύη δε θα τη δεις πουθενά. Έτσι μας έμαθε το σύστημα να επιβιώνουμε δυστυχώς. Αν έχουμε όνειρα να αλλάξουμε σε αυτόν τον τόπο πρέπει κάθε μέρα να προσπαθούμε, έτσι δε θα γίνουμε σαν τους άλλους και δεν είναι και όλοι έτσι.
Ena aplo pragma pou einai diaforetiko sth skandinabikh k iapwnikh koultoura anamesa sth mesogeiakh kai anatolikh einai h asthisi ths omadikothtas. Emeis blepoume prwta ton eauto mas kai oti mas xrwstane oi alloi px tha balw to meson sth douleia, sthn politikh ktl. Antithetos se autoys kuriarxei h apopsh ths omadikothtas px tha parei th douleia autos me ta kalutera prosonta gia auth th thesh, allo paradeigma den tha petaxw skoupidia sto dromo tha ta petaxw sto kalathi gia na mhn bromizw thn polh. Auta dhstuxws den tha allaxoyn sthn dikia mas genia kai opws exei deixei h istoria mallon pote. Ta atoma pou sumbivazontai na kanoun thn zwoula tous me auto to tropo menoun ellada, ta atoma pou aposkopoun kai exoun ta prosonta gia kati kalutero feugoun afhnontas dhstuxws thn ellada se mh akatallhla xeria…
ΕΞΕΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ “ΝΑΙ, ΘΑ ΕΦΕΥΓΑ”. ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ.
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΤΟΥ.
ΝΑΙ, ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
ΒΕΒΑΙΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΑ. ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ?
ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΑΣ ΤΗΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ. ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ.ΠΑΝΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ.
WERNER HERMANN
Σε όποιον δεν αρέσει, ας φύγει. Δεν χρειάζεται να μας τα πρήζει για τους λόγους. Καλό ταξίδι.
Ελλας το μεγαλειο σου. Που δεν ξερεις να διαφωνεις πολιτισμενα. Λεγοντας απλως την αποψη σου. Παρα μονο βριζοντας αυτους που εχουν αλλη γνωμη.
Κι’ετσι δικαιωνεται ο/η συντακτης.
Η φυγή είναι η επιλογή των δειλών. Κι εγώ, και όλοι μας δυσανασχετούμε με όλα και με όλους. Είναι και θέμα ψυχοσύνθεσης, εκτός από απλούς κανόνες συμπεριφοράς. Όπου και να πας όμως οι άνθρωποι είναι ίδιοι… καλά, σχεδόν,… πολύ καλά, έχουν ουσιαστικές διαφορές. Αν είχα το βιντεάκι, να σου δείξω… Ο τύπος το παίζει επιληπτικός και ανάπηρος. Περπατάει στο δρόμο και ξαφνικά σωριάζεται κάτω και σπαρταράει καθώς παιδεύεται να σηκωθεί. Αυτή η σκηνή θα επαναληφθεί σε αρκετές χώρες. Μάτια μου, μονάχα εδώ έσκυψαν όλοι να τον βοηθήσουν. Στις άλλες χώρες μια παγερή και αδιάφορη ματιά!Αν δεν θέλεις να βλέπεις τα βρακιά του γείτονα υπάρχει η λύση της μονοκατοικίας στην εξοχή. Δεν συμφωνείς;