Οι Έλληνες μοιάζουμε όλο και πιο πολύ με τους Τρώες στο ομώνυμο ποίημα του Καβάφη. Δειλιάζουμε και τα παρατάμε, θεωρώντας την ήττα δεδομένη. Μήπως τελικά όπως ο Πρίαμος που πλήρωσε την αλαζονεία των γιων του κι έχασε ένα ολόκληρο βασίλειο, έτσι κι εμείς θα χάσουμε τελικά όλα όσα θεωρούσαμε σαν δεδομένα;
Τρώες
Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.
Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—
Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.
Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.
Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
_______
και η μεγάλη Λαμπέτη
_____
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Para polu eystoha kai diahronika ta minumata.