Αγαπητή Lucy
Πριν δύο χρόνια αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης με άριστους βαθμούς στην φιλοσοφία, την πολιτική και την οικονομία. Αφού έψαχνα ένα χρόνο για δουλειά, με προσέλαβε μια μεγάλη και πολύ γνωστή επιχείρηση. Στην αρχή με είχε καταλάβει δέος, αλλά πλέον έχω ανακαλύψει κάτι που μου προκαλεί έκπληξη και δυσφορία.
Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου δεν είναι ούτε φοβερά ευφυείς ούτε φοβερά εργατικοί. Καθώς αυτή είναι η πρώτη εμπειρία μου στην εταιρική ζωή, είμαι προβληματισμένος και θέλω να ξέρω: Μήπως φταίω εγώ; Μήπως κάτι δεν πιάνω; Γιατί, δεν το καταλαβαίνω: Αν είναι τόσο δύσκολο να μπεις σε τέτοιες εταιρίες, πώς γίνεται οι περισσότεροι εργαζόμενοί τους να είναι μετριότητες;
Η απάντηση της Lucy
Ναι, υπάρχει κάτι που δεν πιάνεις. Αλλά είναι κάτι που κανείς δεν περιμένει να καταλάβεις στην ηλικία των 24 ετών. Εγώ δεν το κατάλαβα μέχρι τα 45 μου, οπότε και κάποιος με πήρε σε μια άκρη και μου το ψιθύρισε στο αυτί.
Εκείνος ο κάποιος είχε μόλις παραιτηθεί από διευθύνων σύμβουλος μιας τεράστιας επιχείρησης η οποία πάντα προσλάμβανε απόφοιτους επιπέδου Οξφόρδης, όπως ακριβως κι εσύ. Μου είπε ότι ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ήταν ότι είχε να διαχειριστεί υπερβολικά μεγάλο αριθμό εξαιρετικά ευφυών ανθρώπων.
Στην αρχή νόμιζα ότι έκανε πλάκα, αλλά μου εξήγησε ότι οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν την τάση να προκαλούν προβλήματα σε μεγάλες εταιρίες. Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Αντιμετωπίζουν με απαξίωση όσους θεωρούν ότι δεν είναι εξίσου καλοί με τους ίδιους. Απογοητεύονται και τα παρατάνε. Και πάνω από όλα, θεωρούν ότι το μπέρδεμα είναι συναρπαστικό πράγμα και τίποτα δεν τους αρέσει περισσότερο από το να το δημιουργούν. Η πληθώρα ευφυών ανθρώπων τείνει να δημιουργεί πνευματική σκλήρυνση.
Αυτό που χρειάζεται, αντίθετα, είναι ένας μικρός αριθμός από μεγάλα μυαλά, και ένας οποιοσδήποτε αριθμός ανθρώπων από κάτω τους, που να ενθουσιάζονται και να κάνουν την δουλειά.
Αν προτιμάς να βρεθείς με τους ομοίους σου, θα τους βρεις να συναθροίζονται προκαλώντας δυσκολίες στο investment banking, την παροχή συμβούλων, το BBC, την MI5 και την Google.
Βέβαια, αν πέρασες έναν χρόνο γυρεύοντας δουλειά, υποπτεύομαι ότι σε έχουν απορρίψει ήδη οι περισσότεροι από αυτούς τους εργοδότες. Αν σε παρηγορεί, φαντάζομαι ότι όσοι πήραν εκείνες τις δουλειές, νοιώθουν κάπως σαν κι εσένα τώρα. Υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που λέει ότι οι οργανισμοί δείχνουν λιγότερο εντυπωσιακοί όταν τους βλέπεις από μένα.
Για την ώρα, δεν έχεις και πολλές επιλογές, παρά να προσπαθήσεις να κάνεις καλά αυτό που ανέλαβες να κάνεις. Λες ότι οι συνάδελφοί σου είναι βραδύνοες και τεμπέληδες. Ε, τότε, δεν θα είναι δύσκολο να πετύχεις, δουλεύοντας σκληρότερα από αυτούς.
Πρώτα όμως, πρέπει να ανακαλύψεις περισσότερα για την δουλειά που κάνεις και πώς μπορείς να την κάνεις καλύτερα. Το γεγονός ότι οι συνάδελφοί σου δεν μπορούν να αναπτύξουν μια εργασία για την ατομική γλώσσα του Wittgenstein, δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστοι.
Ένα πράγμα στο οποίο θα διαπρέψουν οι καλύτεροι εξ αυτών, είναι να συνεργαστούν με άλλους ανθρώπους. Κι αυτό είναι κάτι που πράγματι μετράει σε μια μεγάλη επιχείρηση. Αν θέλεις κι εσύ να γίνεις καλός σε αυτό, η χειρότερη αρχή που μπορείς να κάνεις είναι να τους περιφρονείς επειδή είναι βραδύνοες και τεμπέληδες.
By Lucy Kellaway (από την στήλη Dear Lucy)
Πηγή: FT.com και euro2day.gr
http://antikleidi.wordpress.com/
Συναφές:
Ενα πείραμα στην αγορά εργασίας
Πήγες στο Πρίνστον – και λοιπόν;
[…] Γιατί η μετριότητα κυριαρχεί; […]
Πολύ σωστό άρθρο και σωστά συμβουλευτικό. Πραγματικά, πολύ άνθρωποι πάσχουμε από το μικρόβιο της αλαζονίας και της υπερεκτίμησης του εγώ, καθώς και της απουσίας μετριοπάθειας, κάτι που για τα αρχαιοελληνικά δεδομένα αποτελούσε μέγιστη ύβρι. Σωστα συμβουλευεί την κοπέλα η οποία σημειοτέων είναι πρωτοεισερχόμενη στην αγορά εργασίας …”να να συνεργαστούν με άλλους ανθρώπους. Κι αυτό είναι κάτι που πράγματι μετράει σε μια μεγάλη επιχείρηση. Αν θέλεις κι εσύ να γίνεις καλός σε αυτό, η χειρότερη αρχή που μπορείς να κάνεις είναι να τους περιφρονείς επειδή είναι βραδύνοες και τεμπέληδες….”.
Οι Αμερικάνοι λένε μία πολύ σωστή παροιμία, που αρμόζει σε αυτήν την περίπτωση: “There is no I in team. Only T E A M!”. Εννοούν ότι δεν γίνεται να έχουμε καλό αποτέλεσμα μέσω του ατομισμού και της οσοδήποτε σκληρής προσπάθειας ενός ατόμου, αλλά μόνο διαμέσου της σωστής συνεργασιας και ομοαδικής δουλειάς. Μπορούμε να αναλογιστούμε στην ιστορία πολλά παραδείγματα όπου η ομαδική και συντονισμένη δουλειά ξεπέρασε την ατομική λαμπρή αλλά ασυντόνιστη δουλειά μενονομένων προσωπικοτήτων.