Άρθρο αναγνώστριας του blog
Θα σου διηγηθώ μία μικρή ιστορία, την ιστορία της ζωής μου. Δεν έχει σημασία η ηλικία μου ή το όνομά μου. Θα μπορούσαν να με λένε Κατερίνα ή Μαρία ή οτιδήποτε άλλο και να είμαι κάπου γύρω στα 45.
Με πολλές και ακριβές σπουδές στο παρελθόν μου (ευτυχώς είχα την τύχη να γεννηθώ σε μία οικογένεια που παρόλο που δεν ήταν πλούσια πολύ – σε υλικά αγαθά, ήταν οι πιο πλούσιοι άνθρωποι στον κόσμο – σε πνευματικά αγαθά). Θέλησαν από τα πολύ μικρά μου χρόνια να με μάθουν ποιες είναι οι αξίες της ζωής, με ενθάρρυναν να βρω τα δικά μου ιδανικά, να πιστέψω σε αυτά και να ανοίξω τόσο τους ορίζοντές μου, ώστε να είμαι ελεύθερη.
Ελεύθερη να σπουδάσω ή όχι, να διαβάσω ή όχι, να διαμορφώσω τον χαρακτήρα μου όπως εγώ νόμιζα. Και πάντα μου έλεγαν, ότι δεν υπάρχει κανένα όριο σ΄αυτά που θέλω να πετύχω. Τα μόνα όρια που έχει ο άνθρωπος, είναι αυτά που θέτει ο ίδιος.
Σπούδασα σε κάποια χώρα του εξωτερικού. Οχι χωρίς θυσίες, και από μεριά μου αλλά κυρίως από τη μεριά των ανθρώπων που με συντηρούσαν. Και κατάφερα να γίνω επιστήμονας, μέσα σε ένα περιβάλλον, που με έμαθε να ζω, να ελπίζω, να πιστεύω στην αναγνώριση και στην αξιολόγηση των ανθρώπων. Κι όταν ο κύκλος των σπουδών μου τελείωσε, ήταν δική μου η απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα.
Ηθελα να προσφέρω στην Ελλάδα, κάτι από αυτά που μου είχε προσφέρει η άλλη χώρα. Γύρισα γεμάτη με όνειρα, με φιλοδοξίες, έτοιμη να κατακτήσω όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Και βίωσα τι σημαίνει να σου ψαλιδίζουν κάθε μέρα τα όνειρά σου, αργά αργά, έτσι ώστε κάθε μέρα να χάνεις ένα απειροελάχιστο κομμάτι του εαυτού σου, έτσι ώστε να φτάσεις σε ένα σημείο να ενταχτείς “με τους άλλους”, να γίνεις ένα με αυτούς.
Μετά από σχεδόν 15 χρόνια προσπάθειας στη χώρα μου, όπου προσπαθώ, όχι να κάνω σωστά τη δουλειά μου, αλλά να ζήσω σύμφωνα με αυτά που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου, οφείλω να πω ότι κουράστηκα. Δεν είναι η κρίση που με κούρασε, δεν είναι το ότι μερικές φορές δεν έχω λεφτά ούτε για σούπερ μάρκετ, εκείνο που με “πάγωσε” στην κυριολεξία, είναι ότι σβήνουν τις ελπίδες των παιδιών μου. Που είναι αναγκασμένα να φοιτούν σε σχολεία, που δεν έχουν βιβλία, δεν έχουν καθηγητές, που πρέπει να διδαχθούν από όντα αδιάφορα και ακατάλληλα για εκπαίδευση.
Ναι, είμαι μία από αυτούς που φεύγουν. Φεύγω, κοιτώντας με δάκρυα στα μάτια τους γερασμένους γονείς μου που μένουν πίσω, και που ίσως δεν ξαναδώ ποτέ ζωντανούς, τα αδέλφια μου, ακάματους παραστάτες της ζωής μου που μένουν πίσω. Και προσπαθώ, να φορέσω ένα χαμόγελο στα χείλη, κάθε βράδυ που μιλάω στα παιδιά μου, και τους εξηγώ ότι εκεί που θα πάμε θα είναι πιο ωραία, θα έχουμε καλύτερη ζωή. Μα η αλήθεια είναι ότι εκείνα θα έχουν καλύτερη ζωή, θα έχουν την πολυτέλεια να αρχίσουν να ονειρεύονται ξανά, να ελπίζουν ξανά, να εκπαιδεύονται με ένα σύστημα που θα τους κάνει σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι άβουλα πιόνια στα χέρια κανενός.
Κι αν ακόμη νομίζεις ότι το να φύγεις είναι εύκολο, έλα για ένα βράδυ στα όνειρά μου και κάνε μία κατάδυση μαζί μου μέχρι την ψυχή μου. Κολύμπα για λίγο στα ταραγμένα νερά της ύπαρξής μου, κι ίσως τότε να νιώσεις, τον πόνο, την πίκρα, την στενοχώρια που βιώνει όποιος φεύγει…….
Regina Ri
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Τελικά είναι εύκολο ή δύσκολο να φύγεις;
Γιατί έφυγα από την Ελλάδα, πολύ πριν την κρίση (και γιατί δεν θα ξαναγυρίσω)
Θα ήθελα να ξέρω την συνέχεια της ιστορίας μετά την φυγή στο εξωτερικό. Βλέπω ότι παρά την ιδανικότερη ανατροφή που μπορεί να έχει κάποιος, ακόμα και ο πιο ελεύθερος χαρακτήρας που έχει μέσα του υψηλά ιδανικά και μια μεγαλειώδη αντίληψη για την ζωή, καλείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να είναι εκείνος που θα δώσει ώθηση στα ιδανικά του.
υπάρχουν όμως και όντα που παθιάζονται με την εκπαίδευση, αλλά όταν κι εκείνα δεν έχουν να φάνε εεε, δεν μπορεί, θα γυαλίσει το μάτι τους…
Δυο τρείς σκέψεις,
-Είναι αληθινά τα όσα λες και γεμάτα πόνο. Όμως θέλω να σε ρωτήσω:
Και εσύ σε παρόμοιο περιβάλλον δεν προετοιμάστηκες να γίνεις επιστήμονας(εννοώ απεργίες σχολείων κλπ);
Δεν υπήρχαν άνθρωποι που μας έμαθαν γράμματα (εννοώ στο δημόσιο σχολείο) ; Γιατί φροντιστήριο πήγαμε αν θυμάσαι (είμαι και εγώ στην ηλικία σου) στις τελευταίες τάξεις του λυκείου.
Οι μεγαλύτεροι σημερινοί επιστήμονες 60ρηδες δεν βγήκαν απο εποχή που δεν είχαν ούτε θρανία;
Δεν λέω ότι πρέπει να νοστλαγούμε τέτοια.
Μήπως πάνω στη βρωμερότερη κοπριά δεν ανθίζουν τα ωραιότερα λουλούδια.
-Σίγουρα δεν είναι όλοι στην Ελλάδα τετράποδα. Υπάρχουν όμως πολλά.
Είσαι σίγουρη ότι στη χώρα που θα πας θα βρεις αυτά που γράφεις παραπάνω; Σε ποιά χώρα θα τα βρεις ,στη χώρα που έχει κατασκοτώσει όλο τον κόσμο;
Η ξενιτειά είναι δύσκολη και σε θαυμάζω. Ίσως και και να έκανα το ίδιο ή να κάνω σε λίγο το ίδιο γιατί οι καταστάσεις είναι πολύ ρευστές.
Τη χώρα σου μπορείς να τη βοηθήσεις και είμαι σίγουρος θα τη βοηθήσεις και απο την ξενιτειά.
Είναι όντως μεγάλη η αγανάκτηση να μηδενίζουν τις προσπάθειες σου. Να σε κουράζουν ψυχοσωματικά να σε αδικούν κατάφορα. Τα έχω νιώσει και τα νιώθω.
Το κεφάλι ψηλά και έχει ο Θεός.
Γιώργο,
σ’ευχαριστώ για την απάντησή σου. Ναι, έχεις πολλά δίκια σ΄αυτά που λες. Οπως λες και εσύ, εμείς πήγαμε φροντιστήριο στις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Τώρα, στο παιδί μου (1η γυμνασίου) μπαίνει ο μαθηματικός μέσα στην τάξη και τους λέει: από μένα περιμένετε ρε να σας μάθω μαθηματικά? αντε, να πάτε και κανένα φροντιστήριο. (και όχι δεν το είπε για πλάκα).
Και ίσως να με παρεξήγησες λιγάκι. Λουλούδια πανέμορφα υπάρχουν πολλά στην ελλάδα. Δεν σ΄αφήνουν όμως ν΄ανθίσεις Γιώργο μου, και αυτό είναι που κουράζει. Και διαπίστωσέ το, αυτό που σου λέω. Οποιος προσπαθησε να ανθίσει με την ατομική του προσπάθεια, ποδοπατήθηκε οικτρά.
Ο παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά, Γιώργο. Ο παράδεισος είναι μέσα στην ψυχή του καθενός μας. Και ίσως δεν εξηγήθηκα καλά. Δεν ψάχνω την ουτοπία. Ψάχνω απλώς ένα μέρος να ζήσω με την ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Σ΄εκείνο το μέρος που πάω, θα έχω ιατρική περίθαλψη, θα έχω επιδόματα σπουδών για τα παιδιά μου, θα έχω ανθρώπινες συνθήκες στο περιβάλλον εργαασίας και προπαντός θα με θεωρούν άνθρωπο Γιώργο. ΑΝΘΡΩΠΟ
[…] Πιστεύεις ότι το να φύγεις είναι εύκολο? […]
Eύχομε λοιπόν σε όλους εσάς που από ανάγκη ξενιτεύτηκατε, γρήγορο επαναπατρισμό, εγώ από την πλευρά μου θα ήθελα να της αφιερώσω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα του Cronin, που είχα πάντα σαν «μπούσουλα» στις περιηγήσεις μου,
Life is no straight and easy corridor along which we travel free and unhampered, but a maze of passages, through which we must seek our way, lost and confused, now and again checked in a blind alley. But always, if we have faith, a door will open for us, not perhaps one that we ourselves would ever have thought of, but one that will ultimately prove good for us.
Παρ’ όλες τις αντιξοότητες που συνάντησα στην ξενιτιά, η αρχή μου ήταν: αν δεν σεβαστείς αυτούς που σε φιλοξενούν στην πραγματικότητα δεν σέβεσαι τον εαυτό σου.
Φιλικά Τάκης