Ούτε το πιο αρρωστημένα πολεμοχαρές μυαλό δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι ο γιος ενός νόθου τελωνειακού υπαλλήλου από το Μπραουνάου αμ Ιν της Αυστρίας, ένας αποτυχημένος παρ’ ολίγον καλλιτέχνης με μπόλικα απωθημένα (απέτυχε δις να εισαχθεί στην Ακαδημία Καλών Τεχνών), έμελλε να γίνει ο υποκινητής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο ενορχηστρωτής του Ολοκαυτώματος, ο ηθικός αυτουργός του Ψυχρού Πολέμου, ο δήμιος του 20ού αιώνα.
Και όμως η Ιστορία είχε προλειάνει το έδαφος για την αναρρίχηση του Αδόλφου Χίτλερ. Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την ηττημένη Γερμανία να αποδοκιμάζει τους «ταπεινωτικούς» όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών που για τον λαό της είχε περισσότερο τη μορφή τελεσιγράφου καθ’ υπαγόρευσιν. Πέρα από τις πλείστες εδαφικές παραχωρήσεις (προς τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Δανία, το Βέλγιο κτλ.), απαγορεύτηκε η ένωση της Γερμανίας με την Αυστρία, ο γερμανικός στρατός περιορίστηκε σε 100.000 αξιωματικούς και οπλίτες ενώ κατασχέθηκαν οι γερμανικές επενδύσεις στο εξωτερικό. Στην πικρία αυτή ήρθε από το 1929 να προστεθεί μια δυσβάσταχτη για τη Γερμανία οικονομική και πολιτική αστάθεια (το 1932 ο αριθμός των ανέργων είχε ξεπεράσει τα 6.000.000), απόρροια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.
Τις συνθήκες αυτές έσπευσε να εκμεταλλευθεί ο νεαρός μυστακοφόρος δεκανέας που είχε τιμηθεί κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον Σιδηρούν Σταυρό Πρώτης Τάξεως. Το 1919 έγινε μέλος, ως εκπρόσωπος του στρατού, του μικρού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος στο Μόναχο. Η δυσφορία στη Βαυαρία ήταν περισσότερο έντονη από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Γερμανίας λόγω των παραδοσιακών αυτονομιστικών τάσεων και των οξυμένων αντιθέσεων με τη δημοκρατική κυβέρνηση του Βερολίνου. Τον επόμενο χρόνο ο Αδόλφος Χίτλερ εγκατέλειψε τον στρατό και αφοσιώθηκε στην αναδιοργάνωση του κόμματός του μετονομάζοντάς το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Γερμανίας [NationalSozialistische Deutsche Arbeiter Partei· το Nazi (Ναζί) είναι βραχυγραφία]. Το 1923 έλαβε μέρος στο «Πραξικόπημα της Μπιραρίας», μια αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης της εξουσίας από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών. Στη διάρκεια των μόλις εννέα μηνών που εξέτισε τελικά υπαγόρευσε στον Ρούντολφ Ες το «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»), τη διαβόητη πολιτική «αυτοβιογραφία» του. Μετά την αποφυλάκισή του ήταν έτοιμος να ανασυγκροτήσει το ναζιστικό κόμμα. Είχε επανειλημμένως εκφράσει τον θαυμασμό του για τον παγγερμανισμό του Αυστριακού Γκέοργκ Ρίτερ φον Σένερερ, διατυπώνοντας τη φιλοδοξία του να δημιουργήσει μια Μεγάλη Γερμανία που θα ενώσει όλους τους γερμανικούς λαούς. Θεωρούσε την ανισότητα μεταξύ των φυλών και των ατόμων αναπόσπαστο κομμάτι μιας αναλλοίωτης φυσικής τάξης, εξυμνούσε την επίλεκτη «αρία φυλή» (της οποίας ο ίδιος κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτικό δείγμα αποτελούσε), ενώ πρέσβευε ότι φυσική μονάδα του ανθρώπινου είδους ήταν ο λαός (volk) και σπουδαιότερος από όλους τους λαούς ο γερμανικός (herrenvolk). Σύμφωνα με τις διακηρύξεις του, εχθρός ήταν κυρίως η αντίπαλη κοσμοθεωρία (Weltanschauung): ο μαρξισμός. Φυσικός του σύμμαχος σε αυτή τη σταυροφορία εμφανιζόταν η φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι.
Με ισχυροποιημένη τη θέση τους οι ναζιστές σημείωσαν τις πρώτες μεγάλες νίκες τους στις εκλογές του 1930 και του 1932. Τον Ιανουάριο του 1933 ο γηραιός πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας, στρατάρχης Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, προσέφερε στον Αδόλφο Χίτλερ την καγκελαρία. Τη νύχτα της 27ης Φεβρουαρίου 1933 ο ναζιστής ηγέτης ενορχήστρωσε τον εμπρησμό του κτιρίου του κοινοβουλίου (Ράιχσταγκ), σπεύδοντας να ενοχοποιήσει τους κομμουνιστές. Ηταν ένας εύσχημος τρόπος για να προβάλει το φάσμα του κινδύνου της μπολσεβικικής επανάστασης και να διεξαγάγει τις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Παρά το γεγονός ότι οι εθνικοσοσιαλιστές συγκέντρωσαν μόλις 44% των ψήφων, ο Χίτλερ κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με την υποστήριξη των εθνικιστών. Το τελευταίο εμπόδιο έναντι του ολοκληρωτικού αστυνομικού κράτους, ο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ, βγήκε και αυτός από τη μέση: στις 2 Αυγούστου 1934 ο γηραιός στρατάρχης άφησε προς μεγάλη ανακούφιση των εθνικοσοσιαλιστών την τελευταία του πνοή. Ο Χίτλερ έλαβε τον τίτλο του «Fuhrer und Reichskanzler» («αρχηγός και καγκελάριος του Ράιχ»). Η άνοδός του στο νέο αξίωμα επικυρώθηκε με δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στις 19 Αυγούστου 1934· επί 43.529.710 ψηφοφόρων το 88,2% εναπόθεσε το μέλλον της Γερμανίας (και δίχως τότε ακόμη να το γνωρίζει και όλου του κόσμου) στα χέρια του ναζιστή ηγέτη. Τα επόμενα χρόνια ο Χίτλερ υποδαύλισε το αντισημιτικό μένος υλοποιώντας την «τελική λύση» στο εβραϊκό «πρόβλημα», προώθησε τον στρατιωτικό εξοπλισμό της Γερμανίας και ακολούθησε επιθετική και επεκτατική εξωτερική πολιτική, ανακτώντας τα εδάφη του Ρήνου, προσαρτώντας την Αυστρία και εισβάλλοντας στην Τσεχοσλοβακία. Η εισβολή στην Πολωνία σήμανε την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Στις 30 Απριλίου 1945, και ενώ οι δυνάμεις των Συμμάχων περικύκλωναν το Βερολίνο, ο άνθρωπος που άλλαξε με τον χειρότερο τρόπο τον ρου της Ιστορίας αποσύρθηκε στο υπόγειο κρησφύγετο της καγκελαρίας και αυτοκτόνησε (κατ’ άλλους αυτοπυροβολήθηκε, κατ’ άλλους πήρε δηλητήριο) μαζί με τη σύντροφό του Εύα Μπράουν. Υστερα από έξι αιματοβαμμένα χρόνια τα ζοφερά όνειρα του δημοκρατικά εκλεγμένου Fuhrer για μια Μεγάλη Γερμανία έσβησαν κάτω από τα ερείπια μιας τραυματισμένης και διηρημένης όσο ποτέ Ευρώπης.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Αν διάβαζαν περισσότεροι άνθρωποι βιβλία
Γιατί αρνείται η Γερμανία την εκτύπωση νέου χρήματος
Ο παιδικός μας φίλος, ο φασίστας
Ο Ουμπέρτο Έκο για τον πρωτοφασισμό
Οι καλύτερες αντιφασιστικές ταινίες
Ο ναζισμός στην καθημερινή μας ζωή
Εμείς οι Γερμανοί ας μην καταστρέψουμε για τρίτη φορά την Ευρώπη
