Τρόμος πάνω στη γέφυρα

Άκουσα κάποιον να λέει ότι είμαστε σε κρίσιμη μεταβατική εποχή. Ναι: από το τρυφηλό πριν στο απειλητικό μετά, και το ανάμεσα σκέτη αγωνία.

Σα να περπατάμε πάνω σε μια γέφυρα που πίσω μας γκρεμίζεται και μπροστά μας χτίζεται διαρκώς – ενώ το ποτάμι, πολλά μέτρα κάτω, είναι φουσκωμένο και γεμάτο βράχια. Η γέφυρα χτίζεται μπροστά μας πολύ αργά και με πολύ κόπο, ενώ πίσω μας καταρρέει όλο και πιο γρήγορα. Θα προλάβουμε να φτάσουμε απέναντι; Ή θα γίνουμε κομμάτια σε λίγο;

Ισχύει ίσως για όλη την Ευρώπη, σίγουρα ισχύει για μας.

Να κάνουμε πιο γρήγορα – ναι, αλλά θα φτάσουν τα υλικά ως την άλλη όχθη; Κι ας πούμε ότι θα φτάσουν τα υλικά, είναι τα σωστά; Και είναι το σχέδιο για τη γέφυρα το σωστό; Θα μας κρατήσει; Κι αν είναι όλα σωστά, που πολύ αμφιβάλλουμε όλοι, θα προλάβουμε; Και πες ότι προλάβαμε, και είναι και σωστά τα υλικά, και φτάσαμε σώοι και αβλαβείς απέναντι, στο μέλλον. Κι αν η άλλη όχθη είναι έρημος; Αν πεθάνουμε της πείνας;
Από το χθες που απολαύσαμε και τώρα αποτασσόμαστε, στο αύριο που φοβόμαστε. Και το σήμερα, σκέτη αγωνία. Θα πέσουμε αύριο, θα πέσουμε μεθαύριο, θα πέσουμε τώρα;

Σ’ αυτή τη γέφυρα παραπαίουμε δύο χρόνια. Οι ειδικοί του κόσμου λένε ότι όπου να ‘ναι πέφτουμε πια. Το έλεγαν και πριν.

Βαρέθηκα πια, μου λένε όλοι. Βαρέθηκα αυτή την αγωνία. Θα με απολύσουν, θα κλείσει το μαγαζί μου, θα μου κόψουν κι άλλο τη σύνταξη, θα χάσω το σπίτι μου. Βαρέθηκα πια μου λέει η ταμίας στην τράπεζα, ο ψιλικατζής που παίρνω τσιγάρα, η φίλη μου που μεγαλώνει τέσσερα παιδιά. Θέλω να πάω διακοπές να ξεχάσω. Έστω για λίγες μέρες, αλλά δεν έχω λεφτά. Να πάω στη μάνα μου στο χωριό, στον κουμπάρο που έχει εξοχικό, να ξεχάσω τη γέφυρα. Αλλά όπου και να πας, η πόλις θα σε ακολουθεί, που λέει και ο ποιητής. Όπου και να πας, πάλι πάνω στη γέφυρα θα είσαι. Απλώς θα κλείνεις τα μάτια.